Μονομάχοι στις ρωμαϊκές αρένες (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Αν ήδη στη νέα εποχή της Σούπερ Λίγκας είχαμε μεμονωμένες ανακοινώσεις για τη διαιτησία, τι θα γίνει στη συνέχεια; Κι αν οι πρόεδροι της νέας εποχής του ελληνικού ποδοσφαίρου μπαίνουν μέσα στο γήπεδο για να διαμαρτυρηθούν -άσχετα αν έχουν δίκιο- πού οδεύουμε; Και φυσικά, από την ώρα που τα κανάλια συνεχίζουν να βάζουν στο μικροσκόπιο τους διαιτητές κάθε Κυριακή, με αποτέλεσμα ουσιαστικά ο Βασιλάκης και ο Βαρούχας να έχουν τον ρόλο του αρχιδιαιτητή, πόσο διαφορετικά μπορεί να γίνουν τα πράγματα;

Οταν η Σούπερ Λίγκα ήταν στα σκαριά, έλεγα πως πρωταρχικό της μέλημα όσον αφορά τα τηλεοπτικά θα έπρεπε να είναι η κατάργηση αυτής της... συνήθειας. Όπως κάποτε οι Γάλλοι έθεσαν όρο στα κανάλια να δείχνουν μόνο ένα ριπλέι σε κάθε φάση και μέχρι δύο σε περιπτώσεις πέναλτι, κάτι ανάλογο θα ήταν καλό να γίνει κι εδώ. Στην Αγγλία, η Πρέμιερ Λιγκ έχει ζητήσει να μη γίνεται από το SΚΥ, το πανίσχυρο κανάλι του Μέρντοκ, που με τα δικά του χρήματα ουσιαστικά εκτοξεύθηκε το αγγλικό ποδόσφαιρο, κατάχρηση στη συζήτηση φάσεων για πέναλτι ή κόκκινες κάρτες. Επίσης, άτυπα μεταξύ της Λίγκας και των διευθυντών του καναλιού έχει συμφωνηθεί να μη δείχνονται ξανά φάσεις που αφορούν λάθη σε φάουλ ή κόρνερ. Πόσο καλό θα έκανε στην Ελλάδα μια ανάλογη συμφωνία; Έγινε ολόκληρη συζήτηση για το κόρνερ στο Λάρισα-Αιγάλεω που ήταν άουτ και στην εξέλιξη της φάσης μπήκε γκολ. Πριν από τρία χρόνια, σε ματς Λίβερπουλ–Αρσεναλ, στο τελευταίο λεπτό, με τους «κανονιέρηδες» να προηγούνται 2-1, η μπάλα βγήκε άουτ, αλλά ο διαιτητής έδειξε κόρνερ. Στην εκτέλεση, η άμυνα έδιωξε, η μπάλα ξανάρθε στην περιοχή και ο Χέσκι στην τελευταία φάση του ματς ισοφάρισε 2-2. Ο Αρσέν Βενγκέρ στη συνέντευξη Τύπου γκρίνιαξε για τη φάση, αλλά τον... άδειασε ένας δικός του παίκτης, ο Σολ Κάμπελ. «Ο κόουτς δεν έχει δίκιο, ήταν λάθος μας που δεν αμυνθήκαμε σωστά και δεν μας φταίει κανείς». Σταράτα λόγια, βγαλμένα από αγωνιστική διαπαιδαγώγηση χρόνων, η οποία προϋποθέτει αθλητική παιδεία. Στην Ελλάδα πάντα ο διαιτητής ήταν εύκολος στόχος. Και φυσικά, με αυτή τη διαδικασία που ακολουθούμε στην Ελλάδα, τους έχουμε κάνει να χάσουν τον ύπνο τους.

Πάρτε παράδειγμα το ματς στο «Βικελίδης». Το πέναλτι ήταν πεντακάθαρο και ο Κουκουλάκης στο σφυρίζει σωστά, παρά την γκρίνια. Τη στιγμή της εκτέλεσης ο Χαλκιάς κάνει δύο βήματα μπροστά και η τηλεοπτική κάμερα δείχνει πως και δύο αμυντικοί του Αρη έχουν μπει μέσα στην περιοχή. Φυσικά πρέπει να σφυριχτεί επανάληψη, αλλά είναι εύκολο να το λες και δύσκολο να το κάνεις σε μία από τις πιο «καυτές» έδρες στην Ελλάδα. Ο παρατηρητής του ματς τι οφείλει να γράψει; Να πάει με το γράμμα του κανονισμού και να τον παραπέμψει ή με την κοινή λογική; Κι αν το κάνει, όταν οι εικόνες του ματς πάνε στην περιβόητη PROZONE, τι θα συμβεί; Μήπως θα διώξουν τον ίδιο;

Αυτή η ιστορία στην Ελλάδα με τη διαιτησία είναι για γέλια και για κλάματα. Πριν από δύο χρόνια, μου είπαν μια ιστορία, την οποία δεν πιστεύω φυσικά, επειδή τέτοια δεν γίνονται στη χώρα μας. Ήθελαν, λέει, να προστατέψουν έναν διαιτητή από ψηλά ώστε να φέρει κάποιο αποτέλεσμα που επιθυμούσαν κάποιοι ισχυροί. Ετσι του όρισαν έναν παρατηρητή που θα κάλυπτε την όποια παρατυπία. Το ματς έγινε, πήγε όπως υπολόγιζαν, με απροκάλυπτη βοήθεια από τον ρέφερι. Ο παρατηρητής τον κάλυψε και «έφαγαν» αυτόν, επειδή ήταν αναλώσιμος, αλλά και για να δώσουν ένα μήνυμα στους υπόλοιπους!

Η διαιτησία είναι πολύ ευάλωτη στη χώρα μας, διότι έτσι επιθυμούν όλες οι ενδιαφερόμενες πλευρές. Η τηλεόραση έχει μυριστεί αίμα εδώ και χρόνια και φυσικά δεν είναι διατεθειμένη να κάνει πίσω με τα τηλεδικεία. Ο κόσμος σαν τις ρωμαϊκές αρένες ζητεί μονομάχους για να πέφτουν στα λιοντάρια. Οι διαιτητές είναι τα καλύτερα θύματα, οι οποίοι, για να γλιτώσουν έστω και μία μέρα παραπάνω, πολλές φορές αποφασίζουν να γίνουν οι ίδιοι θύτες. Φαύλος κύκλος.