Aν όχι χθες, τότε πότε; (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

«Αν όχι χθες, τότε πότε;», είναι η ερώτηση μέχρι τη μέση. Συμπληρώστε το υπόλοιπο σκέλος με οποιαδήποτε ατάκα επιλέξετε από τις πολλές που έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό. Πότε η ΑΕΚ θα βρει έναν τόσο κακό Ολυμπιακό ξανά; Πότε θα χάσει ο πρωταθλητής, από τη στιγμή που κάνει για δεύτερο σερί ματς κάκιστη εμφάνιση και δεν παραχωρεί ούτε ισοπαλία;

Ποια τύχη μπορεί να έχει οποιαδήποτε ομάδα στο Καραϊσκάκη, όταν ακόμα και σε μία τόσο κακή μέρα του Ολυμπιακού τον αντιμετωπίζει με 10 και δεν κάνει ευκαιρία; Χωρίς Ριβάλντο και Τζόρτζεβιτς ο Ολυμπιακός, οφείλει να αναρωτηθεί αν μπορεί να κάνει φάση. Αφού όμως τη σκαπούλαρε και τώρα, για ποιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα να συζητήσουμε; Η λίστα μπορεί να είναι ατελείωτη. Και φυσικά, επειδή η ΕΠΑΕ έβαλε τα ρούχα της αλλιώς και λέγεται Σούπερ Λίγκα, όλα τα… χαριτωμένα χαρακτηρίζουν το ελληνικό ποδοσφαιρικό τοπίο.

Βροχή αντικειμένων από την εξέδρα, κάποιος κρετίνος που σφυρίζει και παραλίγο να διαλύσει το ματς, βοηθοί του διαιτητή που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Και φυσικά, ο χειρισμός του ματς από τον καλύτερο Έλληνα διαιτητή ήταν άκρως… ελληνικός και όχι με λογική Τσάμπιονς Λιγκ. Διότι καλό είναι να τηρείται η οδηγία της ΟΥΕΦΑ για κάρτες σε αυτούς που κάνουν θέατρο, πετούν την μπάλα μακριά ή διαμαρτύρονται.

Κάθε επαφή και φάουλ όμως βοηθούν πάντα την ομάδα που αμύνεται. Η ΑΕΚ έχει κάθε δικαίωμα να φωνάζει για δύο περιπτώσεις στο δεύτερο μέρος: στη μία ο Ντελίμπασιτς φεύγει ολομόναχος με τον Νικοπολίδη και στην άλλη ο Λαγός είναι πια έτοιμος να γυρίσει –και το κάνει– σε κενή εστία στον Λυμπερόπουλο. Ούτε χέρι υπήρχε στη μία, ούτε οφσάιντ στην άλλη. Το ότι όμως δεν μπόρεσαν οι παίκτες του Φερέρ να κάνουν μία αξιόλογη φάση σε ένα ολόκληρο ημίχρονο, είναι κάτι που οφείλουν να το καταλογίσουν στον εαυτό τους.

Ο Ισπανός τεχνικός τη δική του δουλειά την έκανε και με το παραπάνω. Σε αντίθεση με τον Σόλιντ, η επιλογή του οποίου να ταμπουρώσει τον Ολυμπιακό, αν και δικαιώνεται από το τελικό αποτέλεσμα, αποτελεί γκάφα ολκής! Τον έσωσαν η συγκυρία και η ατολμία των «Ενωσιτών» στο δεύτερο μέρος και όχι η αγωνιστική φιλοσοφία του.

Αυτοί που στο χθεσινό παιχνίδι έλαμψαν ήταν ο Μιχάλης Κωνσταντίνου και ο Ακης Ζήκος. Ο Κύπριος είναι μία επίθεση μονάχος. Ο πρώην χαφ της Μονακό πρέπει να έβγαλε πρώτη φορά ολόκληρο ματς από τον Φλεβάρη. Κι όμως, η ποιότητά του αρκούσε για να καταλάβεις πως οι ποδοσφαιρικές παραστάσεις που αποκόμισε σε ένα επίπεδο πολύ διαφορετικό από το πάμφτωχο δικό μας τον ωρίμασαν τόσο, που αρκεί για να φαίνεται έστω και στα 32 του χρόνια δύο κλάσεις πιο πάνω από οποιονδήποτε χθες στο γήπεδο.

Αν θέλει άμεσα ο Ρεχάγκελ να βρει κάποιον που να δώσει προσωπικότητα στην Εθνική ελλείψει Ζαγοράκη στα επόμενα ματς-φωτιά του ομίλου μας με Νορβηγία και Βοσνία, την απάντηση την έδωσε η εκτυφλωτική εικόνα της απόδοσης του Ζήκου. Μόνο που ο εγωιστής Γερμανός πιο εύκολα θα κατεβάσει την ομάδα με 10 παίκτες, παρά θα αποδεχτεί με μία τέτοια κίνηση το τεράστιο λάθος τόσων χρόνων!