«Αν έπαιζα, θα κερδίζαμε...»

Ούτε ένας μήνας δεν έχει συμπληρωθεί από τον τραυματισμό του Αρβιντας Ματσιγιάουσκας. Στις 16 Σεπτεμβρίου 2006, στο φιλικό με τη Σκαφάτι στην Ιταλία, ο Λιθουανός σούπερ σταρ έκοψε τον αχίλλειο τένοντα, και λίγες μέρες αργότερα χειρουργήθηκε με επιτυχία. Τη συνέχεια την είδαμε όλοι στο παιχνίδι κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό. Χωρίς τον Μάτσε, ο Ολυμπιακός έχασε από τον "αιώνιο" αντίπαλο και αποκλείστηκε από τη διοργάνωση για μία ακόμη φορά... «Αν έπαιζα, θα κερδίζαμε τον ΠΑΟ», δήλωσε ο Λιθουανός σταρ του Ολυμπιακού, ο οποίος μίλησε για όλα στη νέα εκπομπή του Magic, «Κόκκινα Καλάθια», την επίσημη εκπομπή της ΚΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Ο "Μάτσε" στέλνει το δικό του μήνυμα προς τους φίλους του Ολυμπιακού, που περιμένουν να τον δουν πάλι στο παρκέ.


- Μάτσας, θα ήθελες να ήσουν τώρα με τους συμπαίκτες σου στη Λάρισα;

«Σίγουρα. Θυμάμαι το πρώτο παιχνίδι για το κύπελλο όταν παίξαμε απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ήμουν έτοιμος να μπω στο γήπεδο να παίξω, αλλά πρέπει ακόμα να περιμένω. Θα ήθελα πολύ να ταξιδεύω και να βοηθήσω την ομάδα, αλλά σ’ αυτή τη φάση είμαι στον πάγκο».

- Η φετινή σεζόν ξεκίνησε μ’ ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι για τον Ολυμπιακό απέναντι στον Παναθηναϊκό. Πιστεύεις ότι η ήττα στο συγκεκριμένο παιχνίδι θα επηρεάσει αρνητικά την ομάδα στη συνέχεια;

«Νομίζω ότι μπορούσαμε να κερδίσουμε αυτό το παιχνίδι. Αν ήμουν στο γήπεδο θα κερδίζαμε σίγουρα. Δεν παίξαμε πολύ καλά και ο Παναθηναϊκός έπαιξε άσχημα και νομίζω ότι μια άλλη πλευρά είναι ότι αν ακόμα και η ομάδα αγωνιζόταν χωρίς εμένα αλλά με κόσμο στο γήπεδο τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά».

- Αυτό το αποτέλεσμα θα επηρεάσει την ομάδα στο υπόλοιπο της σεζόν;

«Νομίζω πως όχι γιατί η σεζόν μόλις άρχισε. Υπάρχουν ακόμα 10 μήνες και θα είναι μια μεγάλη αγωνιστική περίοδος, με πολλές νίκες και ήττες, πολλά σκαμπανεβάσματα, τραυματισμοί. Νομίζω ότι δεν θα επηρεάσει. Το πιο σημαντικό κομμάτι της σεζόν ξεκινά με τον καινούργιο χρόνο, κυρίως τον Φεβρουάριο. Αυτό είναι σημαντικό».

- Κατά τη διάρκεια του αγώνα με τον Παναθηναϊκό, στεκόσουν στον πάγκο, στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Τι σκεφτόσουν;

«Δεν ξέρω. Σιχαίνομαι να κοιτάζω το παιχνίδι όταν η ομάδα μου παίζει, είτε αυτή είναι η Εθνική, είτε ο σύλλογός μου και εγώ να κάθομαι μόνο στον πάγκο και να παρακολουθώ. Καλύτερα να μένω σπίτι να βλέπω, γιατί όταν είμαι στο γήπεδο ή ο κόουτς δεν θέλει να σε βάλει στο γήπεδο, τρελαίνομαι».

- Ολοι ξέρουμε ότι ήθελες να παίξεις αυτό το παιχνίδι, αλλά δεν έπαιξες. Αν ήσουν στον αγώνα το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό;

«Σίγουρα. Δεν είμαι ο Θεός, το μπάσκετ είναι ένα ομαδικό παιχνίδι, παίζουν 10 εναντίον 10 αλλά νομίζω ότι αν ήμουν στο γήπεδο θα κερδίζαμε».

- Τι ήταν αυτό που δεν λειτούργησε σωστά σ’ αυτό το παιχνίδι για τον Ολυμπιακό;

«Στα δυο πρώτα δεκάλεπτα με το πως παίξαμε, πίστευα 100% με την καρδιά μου ότι θα κερδίσουμε αυτό το παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε άσχημα, αλλά μετά το ημίχρονο δεν ξεκινήσαμε το ίδιο και στο τέλος του αγώνα κάναμε μερικά λάθη και κάποια παιδιά έχασαν λέι απ και αυτό πήραν πολλά επιθετικά ριμπάουντ. Αυτό ήταν το κλειδί γιατί όταν παίζεις μεγάλα ματς πρέπει να ξέρεις ότι το παιχνίδι μπορεί να αλλάξει σε τρία, τέσσερα λεπτά. Τα μεγάλα παιχνίδια είναι τελικά τα τρία, τέσσερα τελευταία λεπτά και ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει πολλά παιχνίδια μ’ αυτό τον τρόπο. Με το Μαρούσι κέρδισαν το ίδιο, το μεγάλο παιχνίδι είναι τελικά τα τελευταία λεπτά κι εμείς δεν παίξαμε τόσο καλά».

- Μάτσας, ο κόουτς Γκέρσον λεει συνέχεια ότι πρέπει η ομάδα να είναι συγκεντρωμένη σε παιχνίδια με υποδεέστερους αντιπάλους όπως η Λάρισα, γιατί είναι δύσκολα παιχνίδια. Συμφωνείς μ’ αυτή την άποψη;

«Συμφωνώ σε κάθε περίπτωση. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου για το μπάσκετ. Δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά παιχνίδια, νομίζω ότι κάθε προπόνηση είναι ένα βίντεο για το τι μπορεί να κάνει η ομάδα. Αν έρχεσαι κάθε μέρα στην προπόνηση για να προπονηθείς καλά και να είσαι έτοιμος η ομάδα θα γίνει απίστευτη αν όλοι μαζί είναι ικανοί να προπονηθούν για τρεις, τέσσερις μήνες σ’ αυτό το επίπεδο. Θεωρώ ότι κάθε παιχνίδι, μικρό ή μεγάλο είναι πολύ σημαντικό».

- Μετά το δικό σου ερχομό αυτό το καλοκαίρι μαζί μ’ άλλον πολύ καλών παικτών, όλοι πιστεύουν ότι ο Ολυμπιακός θα επιστρέψει στην κορυφή. Μετά τον δικό σου τραυματισμό πιστεύεις ότι είναι εφικτή η επίτευξη των στόχων;

«Νομίζω ότι ένας παίκτης μπορεί να έχει μια κακή μέρα ή έναν τραυματισμό. Ένας παίκτης δεν μπορεί να αλλάξει την ομάδα. Αν ένας παίκτης μπορεί να το κάνει τότε είναι πολύ δύσκολο να είσαι στην κορυφή. Υπάρχουν πολλές ομάδες, όπως η ΤΣΣΚΑ που έχασε τον Αντερσεν και πάλι κέρδισαν την Ευρωλίγκα, όπως κι αρκετές ομάδες έχασαν βασικούς τους παίκτες αλλά έπαιξαν πολύ καλά. Δεν νομίζω ότι ένας μπορεί να αλλάξει τα πάντα».

- Μάτσας τι έγινε όταν τραυματίστηκες; Τι σκέφτηκες εκείνη τη στιγμή;

«Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε πόνος, δεν υπήρχε τίποτα αλλά αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή ότι έσπασε ο αχίλλειος. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη, ότι συνέβη αυτό 100%. Ήταν ένα απαίσιο συναίσθημα. Σκέφτηκα ότι δεν μπορώ να βοηθήσω την ομάδα, ότι θα είμαι εκτός για τέσσερις, πέντε μήνες, αυτό είναι απαίσιο».

- Ποια ήταν η πρώτη, πρώτη σκέψη;

«Κατάλαβα ότι είχαν κόψει τον αχίλλειο τένοντα, αλλά διατηρούσα μια ελπίδα. Ένα πέντε, δέκα τοις εκατό ότι μπορεί να μην είναι ολική ρήξη ή ίσως είναι κάκωση, δεν ήθελα να το πιστέψω αλλά ο γιατρός ήρθε και είπε ότι είναι ρήξη αχίλλειου. Πολύ κακό συναίσθημα και είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι τέλειωσε η καριέρα μου και πολλά άλλα τρελά πράγματα. Μετά όμως γινόμουν καλύτερα».

- Είχες τις ίδιες σκέψεις πριν το χειρουργείο; Είσαι ένας ξένος μόνος σου στην Ελλάδα.

«Ναι, αλλά ήξερα ότι η ομάδα θα με βοηθήσει πάρα πολύ. Δεν φοβήθηκα. Ήξερα ότι όλοι με πιστεύουν κι εγώ πιστεύω στον εαυτό μου, αυτό πριν την εγχείριση, αλλά μετά και για μια εβδομάδα ο πόνος δεν ήταν μεγάλος όσο η άσχημη ψυχολογία που είχα. Σκεφτόμουν κουτά πράγματα, ότι ίσως να σταματήσω το μπάσκετ, ότι θα είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψω και πάλι, αλλά μετά από μια εβδομάδα αισθανόμουν έτοιμος να παίξω».

- Εδωσες μια συνέντευξη σε ένα λιθουανικό περιοδικό λέγοντας ότι δεν θέλεις να παίξεις ξανά για την Εθνική ομάδα επειδή όταν τραυματίστηκες στην Ιταλία κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για σένα, για τον τραυματισμό σου από την Ομοσπονδία. Σ’ αντίθεση από τον Ολυμπιακό που οι άνθρωποι της ομάδας ήταν δίπλα σου. Είναι αυτό αλήθεια;

«Ναι αυτό είναι αλήθεια, με την Εθνική ομάδα υπάρχουν πολλές ιστορίες. Πριν δυο χρόνια είχα πρόβλημα με τον αστράγαλό μου και όχι μόνο για μένα, αλλά και για άλλους παίκτες, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Δεν υπάρχει λόγος να παίζω όσο κακοί δουλεύουν εκεί. Η Ομοσπονδία πρέπει να κάνει αλλαγές όχι μόνο για μένα αλλά για το μέλλον του λιθουανικού μπάσκετ και των νεαρών παικτών. Σίγουρα ο Ολυμπιακός με βοήθησε πολύ και αισθάνομαι υπέροχα γι’ αυτό».

- Είναι σημαντικό για ένα αθλητή να έχει υποστήριξη σε μια τέτοια στιγμή, καθώς ξέρουμε ότι ο κ. Κόκκαλης και οι κύριοι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος ήταν συνέχεια στο νοσοκομείο.

«Ηταν πραγματικά έκπληξη για μένα όταν βγήκα από το νοσοκομείο, κι ενώ ήμουν ακόμα ζαλισμένος και δεν αισθανόμουν καλά. Θυμάμαι ότι τους είδα στο νοσοκομείο και μετά το χειρουργείο ερχόντουσαν συνέχεια να με δουν και όλοι οι άνθρωποι της ομάδας μου δημιούργησαν ένα υπέροχο συναίσθημα. Ένιωσα ότι όλοι σε πιστεύουν και ότι όλοι θέλουν να γυρίσεις πίσω σύντομα στο γήπεδο για να βοηθήσεις την ομάδα».

- Αυτό σε βοηθάει στο να προσπαθήσεις σκληρότερα;

«Τώρα δεν μπορώ να δουλέψω πάρα πολύ, αλλά προσπαθώ. Οι πρώτες εφτά με δέκα μέρα μετά το χειρουργείο είναι το πιο σημαντικό κομμάτι μετά το χειρουργείο, αλλά πιστεύω ότι η επανένταξη είναι πιο σημαντική».

- Όλοι περιμένουν από σένα να επιστρέψεις πολύ γρήγορα. Ξεκίνησες να δουλεύεις από την προηγούμενη Δευτέρα. Περίπου εδώ και δέκα μέρες. Τι μπορείς να υποσχεθείς σ’ αυτούς του φιλάθλους που περιμένουν να σε δουν σ’ αυτό το γήπεδο;

«Πιστεύω ότι τον Φεβρουάριο αν και δεν είναι εύκολο όταν είσαι εντελώς χωρίς μπάσκετ, μπάλα και προπόνηση, μετά από χειρουργείο, ύστερα από τέσσερις, πέντε μήνες να ξεκινήσεις να παίζεις. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι πρώτα το να επιστρέψεις. Το πιο σημαντικό είναι να μην σπάσεις τη χημεία της ομάδας που θα έχει αρχίσει να παίζει καλά. Πολλοί παίκτες που δεν είναι πρώτα ονόματα θα προσπαθήσουν να παίξουν για να δείξουν σ’ όλους, στους προπονητές, στους υπόλοιπους παίκτες ότι αυτοί αξίζουν να παίζουν. Για μένα το πιο σημαντικό όταν επιστρέψω είναι να μπω ξανά μέσα στην ομάδα. Να αισθανθώ ξανά μέλος της ομάδας κι αυτό θα γίνει βήμα, βήμα για να μπορέσω να παίξω. Πιστεύω ότι στις αρχές Φεβρουαρίου θα είμαι 100% έτοιμος».

- Μάτσας, θα σου έκανα μια ερώτηση που σίγουρα η απάντηση θα ήταν τώρα. Αλλά θα την ξανακάνω. Πότε θα σε ξαναδούμε στο παρκέ με την μπάλα στα χέρια;

«Δεν ξέρω. Νομίζω ότι τον Φεβρουαρίο, τέλος Ιανουαρίου θα είμαι εντάξει».

- Αν έβρισκες ένα τζίνι στο δρόμο την ώρα που περπατούσες και είχε το δικαίωμα να κάνεις τρεις ευχές, ποιες θα ήταν;

«Μπορώ να βρω ένα εδώ στον Πειραιά; Δεν ξέρω. Πρώτα απ’ όλα να επιστρέψω σήμερα ή αύριο και να μην ξανατραυματιστώ ποτέ ξανά. Την τρίτη θα την κρατήσω για το μέλλον μου. Χρειάζομαι μια ευχή για αργότερα. Αλλά σίγουρα θα ζητήσω να επιστρέψω σήμερα και να μην ξανατραυματιστώ ποτέ. Είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί».

- Είναι αλήθεια ότι θέλεις να πάρεις ελληνικό διαβατήριο και να έχεις επίσης ελληνικό όνομα;

«Αρβιντόνις Ματσιγιασκόπουλος έτσι; Αστειεύομαι, πάντα μου αρέσει να το κάνω».

- Σου αρέσει όμως η Ελλάδα;

«Μου αρέσει πολύ, αυτό είναι αλήθεια. Όταν έπαιζα στην Ισπανία μου άρεσε πάρα πολύ αλλά ίσως εδώ μου αρέσει περισσότερο. Ωραία πόλη, ωραία χώρα, οι άνθρωποι αγαπούν τον αθλητισμό γενικότερα όχι μόνο το μπάσκετ, και το ποδόσφαιρο κι άλλα σπορ. Ο καιρός είναι πολύ όμορφος και οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί εδώ στην Ελλάδα. Μου αρέσει πάρα πολύ εδώ».

- Αλλά μετά από τέσσερα χρόνια μπορεί να θέλεις να πάρεις το ελληνικό διαβατήριο;

«Θα δούμε...».



Επιμέλεια: Αντώνης Μπότσικας