Κάναμε τα εύκολα δύσκολα και ξανά... εύκολα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Αυτό που στα χαρτιά φαινόταν δύσκολο, πριν από την έναρξη του αγώνα στη Ζένιτσα το κάναμε εύκολο με το γρήγορο γκολ του Χαριστέα. Αυτό που άρχισε να διαγράφεται εύκολο το ξανακάναμε δύσκολο με την υποτονική εμφάνιση. Και εκεί που όλα έδειχναν ότι το σύνηθες και ασφαλές 1-0 θα σφραγίσει και αυτό το 90λεπτο της Εθνικής, ξαφνικά ήρθε η έκρηξη με τα τρία γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο. Και η γεύση που μένει στο στόμα πάντα είναι η τελευταία.

Στα χαρτιά μπορούμε να μιλάμε για τη μεγαλύτερη σε μέγεθος νίκη επί εποχής Ρεχάγκελ. Τέσσερα γκολ είχαμε ξανασημειώσει με τον Οτο στον πάγκο, αλλά ήταν σε ένα φιλικό (2002) ήσσονος σημασίας στη Νέα Φιλαδέλφεια με την Εσθονία. Οταν λοιπόν σε ένα παιχνίδι που στη μεγαλύτερη διάρκειά του είσαι σε κακή βραδιά στο τέλος νικάς εκτός έδρας 4-0, τότε δικαιούσαι να λες ότι θα είσαι παρών στο ραντεβού του 2008. Οχι τόσο για να πεις ότι θα υπερασπιστείς το στέμμα σου (κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολικό), αλλά για να σφραγίσεις με αυτή την παρουσία μία επιτυχημένη πορεία ετών.

Στα θετικά η μεγάλη εμφάνιση του Στέλιου Γιαννακόπουλου, ο οποίος μετά την αναιμική παρουσία με τη Νορβηγία ήταν εξαιρετικός. Από κοντά και το αλάνθαστο αμυντικό δίδυμο Ανατολάκη-Κυργιάκου, που και πάλι ενέπνεε σιγουριά, αλλά και η γεμάτη ουσία συνεισφορά του Κατσουράνη, ο οποίος ξεκίνησε και πάλι με ανασταλτικό ρόλο, αλλά στον δρόμο άρχισε να παίρνει περισσότερες δημιουργικές πρωτοβουλίες, στολίζοντας το βράδυ του με ένα σπάνιας ομορφιάς γκολ. Οσο για τον Χρήστο Πατσατζόγλου, μπορούμε να μιλάμε με βεβαιότητα για τη μεγάλη επιστροφή ενός μεγάλου εθνικού ποδοσφαιρικού κεφαλαίου.

Αυτό που μένει ως εντύπωση είναι ότι και πάλι αυτή η ομάδα είναι διατεθειμένη να σηκώσει τα μανίκια και να παλέψει κάθε δευτερόλεπτο κάθε αγώνα. Η μικρή παρένθεση των προκριματικών του Μουντιάλ, που νομίζαμε (όχι αδικαιολόγητα) ότι έχουμε το θεϊκό δικαίωμα να κερδίζουμε κάθε παιχνίδι, χωρίς να παίζουμε, έχει κλείσει. Και διακινδυνεύω από τώρα την πρόβλεψη ότι εμείς και η Τουρκία θα είμαστε οι δύο ομάδες που θα χαμογελάσουμε στο φινάλε. Εξάλλου, η κούρσα του ομίλου έχει γίνει ήδη κούρσα για τρεις.

Ο επίλογος θα είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένος στον Θοδωρή Ζαγοράκη. Χαίρομαι που ήμουν παρών στο ντεμπούτο του αρχηγού το 1994 στα Φερόε (5-1). Κανείς δεν περίμενε ότι 118 παιχνίδια αργότερα θα είχαμε ζήσει μαζί του τέτοιες στιγμές. Το σίγουρο είναι ότι αφήνει την Εθνική σε απείρως καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι τη βρήκε. Το σημαντικότερο για μένα είναι ότι αποχώρησε όπως ακριβώς ήταν η εικόνα του όλα αυτά τα χρόνια. Οχι σαν βεντέτα, αλλά ως ένας ακούραστος εργάτης, που μπήκε αλλαγή και έτρεχε, μάρκαρε, πρέσαρε μέχρι το τελευταίο σφύριγμα, ακόμα και όταν το σκορ είχε φτάσει στο 4-0.

Η ιστορία μπορεί να καταχωρίσει αυτό το παιχνίδι ως μία μεγάλη εκτός έδρας νίκη, αλλά κυρίως θα το καταχωρίσει ως το ποδοσφαιρικό ρέκβιεμ για έναν αληθινά μεγάλο του ελληνικού ποδοσφαίρου.