Μια ποδοσφαιρική παράσταση που τα έχει όλα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Τις δύο προηγούμενες χρονιές η μοίρα αποφάσισε πως μόνο μία μπορούσε να φτάσει μέχρι τον τελικό. Η Τσέλσι δεν το κατάφερε το 2005, αλλά η Μπαρτσελόνα πήγε μέχρι τη γραμμή του τερματισμού, κόβοντας πρώτη το νήμα πέρυσι. Φέτος η κληρωτίδα είχε κέφια στο Μονακό. Σε μία μέρα που η θερμοκρασία ήταν αισθητά πιο χαμηλή απ' ό,τι άλλα καλοκαίρια στο Πριγκιπάτο, φρόντισε η κλήρωση να ανεβάσει τον υδράργυρο. Η Τσέλσι και η Μπαρτσελόνα εξελίσσονται στο πιο hot ζευγάρι του Τσάμπιονς Λιγκ. Η σχέση τους μοιάζει με αυτήν της Λιζ Τέιλορ με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον, που κάθε τρεις και λίγο έφταναν στο διαζύγιο.

Κάπου νιώθεις πως αυτή η κόντρα του Ζοσέ Μουρίνιο με τους πρώην εργοδότες του δεν πηγάζει από την απόρριψη να συζητηθεί η περίπτωσή του για αντικαταστάτης του Λουίς φαν Γκάαλ, αλλά ενδόμυχα από την επιθυμία κάποια μέρα να είναι ο άνθρωπος που θα ηγηθεί αυτού του κλαμπ. Κάποιοι θα διαφωνήσουν και θα πουν πως ένας άνθρωπος με τις εμμονές του Πορτογάλου δεν θα ταίριαζε στο προφίλ των «μπλαουγκράνα». Λάθος! Ο Ρίνους Μίχελς είχε τεράστιο εγωισμό, όπως και ο Χένες Βαϊσβάιλερ, ο οποίος τον διαδέχτηκε τη δεκαετία του '70. Το ίδιο και ο Λουίς Σεζάρ Μενότι.

Ο Λουίς φαν Γκάαλ ήταν το πρότυπο του εγωιστή και αυταρχικού προπονητή πριν από 10 χρόνια. Για να μην ξεχνάμε και τον Γιόχαν Κρόιφ. Η Μπαρτσελόνα διαχρονικά ήθελε προπονητή που να επιβάλλεται. Και ο Μουρίνιο θα ήταν κομμένος και ραμμένος γι' αυτή. Οχι όμως με την παρούσα ομάδα. Το ρόστερ των Καταλανών είναι γεμάτο σταρ. Και ο Μουρίνιο θέλει να είναι ο ίδιος το κορυφαίο αστέρι εκεί που δουλεύει. Αντίθετα, ο Ράικαρντ ταίριαξε απολύτως σε αυτό το παζλ.

Είναι χαμηλών τόνων, όπως ήταν και ως ποδοσφαιριστής. Και η νίκη στο Παρίσι του ανέβασε τις μετοχές, αλλά πάντα σε αυτό το επίπεδο κρίνεσαι με τα πρόσφατα αποτελέσματα και όχι με το παρελθόν. Αυτό ο Ράικαρντ το ξέρει από τον μέντορά του, τον Αρίγκο Σάκι, στη Μίλαν. Ο Ιταλός τεχνικός που έκανε την επανάσταση στα βαλτωμένα νερά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με τη Μίλαν του Μπερλουσκόνι το 1989, βίωσε το πόσο άσχημη είναι η αποτυχία όταν το 1996-97 δεν κατάφερε να βγάλει τους «ροσονέρι» ούτε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ!

Η διετής... παράσταση Τσέλσι-Μπαρτσελόνα έχει προσφέρει μέχρι τώρα τα πάντα. Σπουδαία γκολ, ένταση, αμφισβήτηση, διακύμανση στα σκορ. Και βέβαια γκρίνια για τη διαιτησία. Ο Φρισκ το 2005 αναγκάστηκε να σταματήσει επειδή δεν άντεχε την πίεση που του ασκήθηκε, μετά τις καταγγελίες Μουρίνιο για επηρεασμό από τον Ράικαρντ στο ματς της Βαρκελώνης. Ο Κολίνα μέτρησε ένα γκολ που ήταν καθαρό φάουλ στη ρεβάνς, ο Χάουγκε απέβαλε τον Ντελ Όρνο με απευθείας κόκκινη κάρτα πέρυσι στο Λονδίνο και ο Μερκ έδωσε ένα αστείο πέναλτι στην Τσέλσι στη ρεβάνς, στις καθυστερήσεις, όταν όλα είχαν κριθεί. Ο Βέλγος Ντε Μπλέεκερε σίγουρα δεν θα έκανε τον καλύτερο ύπνο της ζωής του χθες το βράδυ.

Αυτή τη φορά και οι δύο ομάδες δεν έχουν πίεση, αφού πρέπει να συμβούν πολλά για να μην προκριθούν στους «16». Φυσικά η δυσκολία με την οποία η Μπάρτσα γλίτωσε στη Βρέμη, ισοφαρίζοντας στο τέλος, υποδηλώνει πως οι Γερμανοί θα ήθελαν να επωφεληθούν από την όποια γκέλα κάποιου από τους δύο σε αυτά τα ματς. Όμως η ποιότητα και των δύο συλλόγων είναι τέτοια που κανείς δεν μπορεί να στοιχηματίσει πως αποκλείεται να βρεθούν στον τελικό της Αθήνας τον Μάιο. Όμως από μόνο του ένα τέτοιο ματς αποτελεί αληθινή διαφήμιση του προϊόντος. Αγωνιστικά εννοείται. Διότι εξωαγωνιστικά η ΟΥΕΦΑ πάντα κρατά την ανάσα της μέχρι την επόμενη έκρηξη του Μουρίνιο!