Λίγα πράγματα μπορεί να κάνει τώρα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μνήμη ελέφαντα για να θυμηθεί τι γραφόταν στη διάρκεια της καλοκαιρινής προετοιμασίας του Παναθηναϊκού. Φυσικά, αν έχουν μια φορά ευθύνη οι απεσταλμένοι των εφημερίδων, που τα παρουσίαζαν ειδυλλιακά, ακόμα μεγαλύτερη έχουν οι παίκτες που μιλούσαν. Στις 19 Ιουλίου ο Βαγγέλης Μάντζιος δήλωνε στη «SportDay» πως η προετοιμασία ήταν εξαιρετική. «Φέτος όλα κυλάνε πολύ διαφορετικά και με μεγαλύτερη διάθεση.

Το στυλ του Μπάκε, οι προπονήσεις του, όλα είναι καλύτερα», ήταν τα λόγια του. Αν δεν θυμάστε τη συνέχεια, ο νεαρός κυνηγός έκανε πρόσφατα δηλώσεις πως σωστά απομακρύνθηκε ο Σουηδός τεχνικός και πως δεν έγινε καλή δουλειά στην προετοιμασία. Τις ίδιες μέρες, πάλι σε αυτήν εδώ την εφημερίδα, ο Γιάννης Γκούμας ανέφερε πως «θα δει ο κόσμος έναν πολύ διαφορετικό Παναθηναϊκό» και πως «η δουλειά φέτος βγαίνει με μεράκι και όρεξη». Ο ίδιος μόλις προχθές διευκρίνισε πως δεν έγινε καλή δουλειά στην προετοιμασία και αυτό πληρώνει τώρα ο σύλλογος. Περιττό να σας μεταφέρω τα διθυραμβικά σχόλια του Κώστα Χαραλαμπίδη στις 19 Ιουλίου, που μιλούσε για «πολύ επαγγελματική προετοιμασία, με καθημερινές εξετάσεις, μετρήσεις και σημασία στη λεπτομέρεια». Το γεγονός πως ο Κύπριος δεν είναι πια στην Παιανία δεν αλλάζει την ουσία. Το καλοκαίρι όλοι αποθέωναν τον Μπάκε, τον γυμναστή του, μιλούσαν off the record για απαλλαγή από τον «τρελο-Σπράι και τα βασανιστήριά του».

Θυμίζω ότι με το που μετακινήθηκαν στη Θεσσαλονίκη ο Χαραλαμπίδης, ο Τσίγκας και ο Τόργκελε, ως ανταλλάγματα για τον Σαλπιγγίδη, ο Ντουμιτρέσκου είχε μιλήσει για την κάκιστη φυσική κατάστασή τους. Μία ατάκα που από πολλές εφημερίδες «πνίγηκε» και έγινε μονόστηλο. Σε αυτή τη στήλη στις 18 Αυγούστου αναρωτιόμουν αν είχε συμφέρον ο Ρουμάνος να πει κάτι τέτοιο, αν δεν συνέβαινε. Η εντυπωσιακή νίκη στην πρεμιέρα με το Αιγάλεω σκέπασε τα προβλήματα και οι όποιες φωνές αντίρρησης δεν μπορούσαν να ακουστούν.

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού σαφώς και είναι ότι το καλοκαίρι δεν έγινε τίποτα. Το ότι δεν το αντιλήφθηκαν οι ρεπόρτερ ή αν το κατάλαβαν και αποφάσισαν πως «το καλό της ομάδας απαιτεί…ομερτά», είναι κάτι που αφορά τις εφημερίδες. Στον ΠΑΟ, όμως, ποιες ευθύνες επιμερίζονται από διοικητικής πλευράς σε όποιον έχει πόστο στην ομάδα, αλλά δεν «έπιασε» στην ατμόσφαιρα τα (αρκετά, όπως μαθαίνουμε τώρα) αρνητικά σχόλια που έκαναν οι πιο έμπειροι μεταξύ τους; Υπάρχει πληροφορία πως ξένος παίκτης, με αρκετή εμπειρία και διακρίσεις, μίλησε με άνθρωπο της διοίκησης πολύ νωρίς, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του για τον «μέτριο Μπάκε με τις αναχρονιστικές προπονητικές μεθόδους». Αυτό έγινε με το που επέστρεψε η ομάδα από την Ελβετία. Πήρε κανείς στα σοβαρά αυτή την κουβέντα; Ή κι αυτή τοποθετήθηκε στο πίσω μέρος του μυαλού, κλείνοντας αυτιά και μάτια για να μη δημιουργηθεί πρόβλημα;

Ο Βίκτορ Μουνιόθ έχει μπροστά του Γολγοθά. Η φρεσκάδα, που τόνισε πως δεν υπάρχει στην ομάδα, δεν μπορεί να αποκτηθεί Οκτώβριο μήνα. Δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για να γίνει το Α και το Β της προετοιμασίας σε εποχή με αλλεπάλληλα κρίσιμα ματς. Η αυτοσυγκέντρωση είναι κάτι που απαιτείς από μια ομάδα όταν έχει δυνάμεις. Τότε ξέρει πως μπορεί, πως τα πόδια θα υπακούσουν τον εγκέφαλο και έτσι η εγρήγορση έρχεται αυτοματοποιημένα.

Η καλή κυκλοφορία είναι απόρροια και των δύο προηγούμενων. Αν μπορείς να τρέξεις και έχεις φρεσκάδα, τότε το μυαλό λειτουργεί. Οι αυτοματισμοί βγαίνουν εύκολα. Τι προλαβαίνει να διορθώσει ο Ισπανός μέχρι τα Χριστούγεννα; Ελάχιστα πράγματα. Η αληθινή δουλειά του μπορεί να φανεί του χρόνου. Για τώρα, λίγο τρέξιμο περισσότερο, λίγο καλύτερη δουλειά στο να κυκλοφορεί η μπάλα, λίγο περισσότερη τακτική. Λίγο απ' όλα. Που πιθανότατα, τόσο κακός που είναι ο Παναθηναϊκός αυτή την ώρα, και αυτό μπορεί να δείξει αμέσως. Η διαφορά, χωρίς να είναι συγκλονιστική, εύκολα γίνεται αντιληπτή. Το ερώτημα θα παραμείνει όμως: είναι αρκετό αυτό; Και με τα δύο επόμενα ματς να είναι «φωτιά» στο πρωτάθλημα και με ένα εμβόλιμο για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, πόσα περιθώρια αποτυχίας υπάρχουν για τον Ισπανό τεχνικό; Είναι η σκληρή μοίρα κάθε προπονητή που παραλαμβάνει «καμένη γη» από τους προκατόχους του!