Έρχεται μαθηματικά η ώρα του «ελληνικού Χέιζελ» (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Αν είχαμε την παραμικρή αληθινή αντίδραση από το κράτος, αντί των απίστευτα κουραστικών ευχολογίων, κάθε φορά που αντιμετωπίζαμε προβλήματα στα γήπεδα, το ζήτημα θα είχε λυθεί. Εύκολα! Αν αντί για απολογητικές δηλώσεις σαν το χθεσινό «περί μέγιστης ευαισθησίας» του Θόδωρου Ρουσόπουλου και άστοχα ευφυολογήματα σαν το προχθεσινό περί «αστυνομίας και θηριοδαμαστών» του Βύρωνα Πολύδωρα, οι υπουργοί προχωρούσαν σε πράξεις, τώρα θα είχαμε το πιο ήσυχο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Αν κάθε φορά που αναγκάζεται να υπεραμυνθεί του νόμου που ψήφισε ο Γιώργος Ορφανός, είχε εξασφαλίσει πρωθυπουργική ευλογία στο να εφαρμοστεί, τώρα όλα αυτά θα αποτελούσαν «μουσειακό δείγμα».

Το έχω ξαναγράψει πως ο (αληθινός φίλαθλος) Κώστας Καραμανλής βρέθηκε ξαφνικά το καλοκαίρι του 2004 με τον πρώτο αριθμό του λαχείου στα χέρια. Η Εθνική ομάδα έκανε το απόλυτο θαύμα στην Πορτογαλία, βγάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους στον δρόμο και μετά είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. Ο κόσμος που πήγε να δει μπάντμιντον και κωπηλασία, τένις και στίβο, μπάσκετ και χάντμπολ απέχει παρασάγγας από τον αλήτη που πάει για να τα σπάσει στο ποδόσφαιρο. Και φυσικά αυτοί που ξεχύθηκαν πανηγυρίζοντας τα γκολ του Χαριστέα και παραληρούσαν όταν ο Ζαγοράκης σήκωνε το κύπελλο, δεν ήταν μόνο αυτοί που ζουν για να τα σπάνε κάθε Κυριακή. Κι εκεί έγινε το λάθος. Ο πρωθυπουργός κρατούσε ανάποδα το λαχείο και δεν διαπίστωσε πως στα χέρια του ήταν να μείνει στην ιστορία χωρίς καν να χρειαστεί κόπος. Γιατί όποιος ισχυριστεί πως δεν παράγει πολιτικό έργο ο αρχηγός μιας κυβέρνησης επειδή θα τα βάλει με τους χουλιγκάνους, χρειάζεται να αναθεωρήσει τις απόψεις του. Στη σύγχρονη κοινωνία αποτελεί αβάσταχτο βάρος να υπάρχουν τομείς στους οποίους υπάρχει ατιμωρησία. Για το ίδιο αδίκημα που θα πας απευθείας στη φυλακή αν συμβεί μέρα μεσημέρι σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, στο γήπεδο παίρνεις... συγχωροχάρτι! Μπορείς ποτέ να πετάξεις πέτρα και μολότοφ σε αστυνομικό περνώντας έξω από το αστυνομικό τμήμα της Καισαριανής, για παράδειγμα; Τότε πώς μπορείς να το κάνεις και μάλιστα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες έξω από ένα γήπεδο ή, ακόμα χειρότερα, μέσα σε αυτό;
Ο Καραμανλής το 2004 είχε τη χρυσή ευκαιρία. Με μία εντολή του τελείωνε το πρόβλημα. Με τη μία! Ο πολύς κόσμος θα ανακουφιζόταν και θα στήριζε την επιλογή του. Φανατικά. Ξαφνικά οι μερικές εκατοντάδες προβληματικών θα βρίσκονταν απομονωμένοι. Στριμωγμένοι στη γωνία. Χωρίς υπερασπιστές. Επειδή πια θα ήταν και κόντρα στο λαϊκό ρεύμα, ούτε οι συνήθεις... συνήγοροι που επιβιώνουν χάρη σε αυτούς στον οπαδικό Τύπο θα μπορούσαν να αρθρώσουν κουβέντα. Ο λόγος ύπαρξης όλων αυτών των περιθωριακών τύπων θα εξαφανιζόταν μονομιάς. Το κράτος θα προχωρούσε σε πλήρη εφαρμογή των νόμων. Τίποτα περισσότερο. Και τίποτα λιγότερο όμως!

Τώρα είναι αργά, θα πουν κάποιοι. Οχι επειδή δεν έχουμε θρηνήσει νεκρούς. Ακόμα! Το είπε και ο (πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας) Πέτρος Κόκκαλης, μόνο που έκανε το λάθος να πει πως οι Αγγλοι πήραν μέτρα λόγω του ότι είχαν νεκρούς. Ήθελαν και πιο πριν να αντιδράσουν, αλλά φοβόντουσαν το κοινωνικό κόστος. Οταν πια έγινε το Χέιζελ ήταν αργά, αλλά δεν είχαν πια επιλογές. Είναι θέμα χρόνου και συγκυριών να συμβεί «το ελληνικό Χέιζελ». Τότε, πάνω από το αίμα των νεκρών, θα χύνονται κροκοδείλια δάκρυα. Η ευκαιρία για τον (οποιονδήποτε) πρωθυπουργό είναι πάντα εδώ. Φτάνει να θέλει. Φτάνει να αντιδράσει το κράτος στην αποψίλωση και την απαξίωση των κοινωνικών δομών του. Δεν θέλει τίποτα παραπάνω από τόλμη. Τα ηλεκτρονικά εισιτήρια που συζητιούνται λες και είναι το... όγδοο θαύμα του κόσμου, αποτελούν την άμεση και ουσιαστική λύση. Το ακούω από το 2000 ως προοπτική. Εφαρμόζεται σε τόσα και τόσα μέρη στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα σε σινεμά, συναυλίες, παραστάσεις, ακόμα και στο ποδόσφαιρο με τα εισιτήρια διαρκείας. Πού είναι λοιπόν το τόσο δύσκολο πράγμα; Απλώς όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει! Η σύλληψη και η φυλάκιση όποιου δημιουργεί προβλήματα στα γήπεδα, χωρίς αναστολή, είναι λύση, αλλά πρώτα θα μπορούσαν να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια, με απαγόρευση εισόδου στους αγωνιστικούς χώρους. Επίσης η χρησιμοποίηση κλειστού κυκλώματος στα γήπεδα και η ανάλυση της εικόνας ως αποδεικτικού στοιχείου για συμμετοχή σε παράνομες πράξεις θα έπρεπε να αποτελούν βασικό όπλο.

Η παραφιλολογία για την παραβίαση της προσωπικής ζωής από τις κάμερες ακούγεται τόσο γραφικά γελοία που παύει πια να ακούγεται πειστική. Όποιος πάει για να τα σπάσει έχει κάτι για να φοβάται. Όποιος πάει για να περάσει καλά και να διασκεδάσει, τότε δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα.

Φυσικά το αυτοδιαχείριστο του ποδοσφαίρου έχει ανεβάσει στα ύψη την κόντρα κυβέρνησης και ΕΠΟ και αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο. Ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνει κίνηση σαν της Μάργκαρετ Θάτσερ με αυτοαποκλεισμό των ομάδων μας από τα ευρωπαϊκά κύπελλα, αν δεν παρθούν μέτρα απ' όλους, η κυβέρνηση θα είναι η άμεσα υπόλογη για μία ακόμα χαμένη ευκαιρία, αν δεν ενεργήσει και τώρα. Δεν χωράνε εγωισμοί σε τέτοια προβλήματα. Διότι αν δεν μπει το μαχαίρι στο κόκαλο, τότε δεν αργεί η μέρα που θα θρηνήσουμε θύματα. Και πάνω από τα φέρετρα θα είναι πια αργά για δικαιολογίες.