Διαχρονική αξία σε καιρό αδυσώπητων ρυθμών (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Τη μέρα που περνούσε το κατώφλι του «Ολντ Τράφορντ» για πρώτη φορά, πριν από 20 χρόνια, ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός. Στη Βρετανία μόλις και πολύ δειλά είχαν ξεκινήσει τα πρώτα διαφημιστικά μηνύματα που προέτρεπαν τον κόσμο να προφυλάσσεται από τη «μάστιγα του αιώνα», το AIDS. Τη χώρα κυβερνούσε η Μάργκαρετ Θάτσερ, στις ΗΠΑ πρόεδρος ήταν ο Ρόναλντ Ρίγκαν, υπήρχε ακόμα το ανατολικό μπλοκ, στο Βερολίνο ακόμα ένας άνθρωπος έχανε τη ζωή του προσπαθώντας να δραπετεύσει πάνω από το τείχος του αίσχους και το δυστύχημα του Τσερνομπίλ ήταν πολύ πρόσφατο. Στον κινηματογράφο είχε μόλις κυκλοφορήσει η ταινία «9 ½ εβδομάδες» και στη μουσική το πιο πετυχημένο ντουέτο της εποχής, οι WHAM, είχαν μόλις διαλυθεί.

Ο Γουέιν Ρούνεϊ ήταν ακόμα αγέννητος, ο Ρομάν Αμπράμοβιτς έμενε ακόμα σε μία γκαρσονιέρα στη Μόσχα, πουλώντας παράνομα ροκ δίσκους που μετέφερε στο πορτ μπαγκάζ ενός LADA, ενώ ο άνθρωπος που έμελλε να σκοράρει το 1999 στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων και να του χαρίσει το Τσάμπιονς Λιγκ, ο Σόλσκιερ, πήγαινε ακόμα στο γυμνάσιο!

Το τι εχει αλλάξει σε αυτά τα χρόνια δεν χρειάζεται να το δει κανείς με όλα τα παραπάνω, αλλά με την απλή σκέψη του τι έκανε ο ίδιος. Ο Αλεξ Φέργκιουσον το 1986 ήταν πολύ πιο νέος από τώρα, με νωπές τις δάφνες από τις επιτυχίες στον σκωτσέζικο Βορρά με την Αμπερντίν. Η κίνησή του να αφήσει τη σιγουριά του «Πιτόντρι» για την ηλεκτρική καρέκλα του πάγκου σε μια ομάδα που αγνοούσε το πρωτάθλημα από το 1967 ήταν δείγμα του χαρακτήρα του. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πάντα είχε την προ και μετά Ματ Μπάσμπι εποχή της. Με τις επιτυχίες να είναι αρκετές, αλλά και τις πίκρες εξίσου σημαντικές. Ο Φέργκιουσον έχει δώσει πολλή δουλειά στους ιστορικούς του μέλλοντος. Αυτοί θα πρέπει να αποτιμήσουν ποιος από τους δύο χαρισματικούς Σκωτσέζους μάνατζερ άφησε περισσότερο ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στον σύλλογο. Η σκληρή αλήθεια είναι πως, στη σημερινή εποχή, όχι 20 χρόνια δεν μπορεί να μείνει κάποιος σε ομάδα, αλλά ούτε καν 20 μήνες. Ούτε καν στη Βρετανία, στην εποχή του Μπάσμπι, οι τεχνικοί παρέμεναν δεκαετίες στις ομάδες μέχρι να αποφασίσουν οι ίδιοι το πότε θα φύγουν.

Το να αναφερθώ στο τι κέρδισε στην καριέρα του ο σερ Αλεξ θα ήταν περιττό. Υπάρχει το παλμαρέ του όποια εφημερίδα ή site κι αν ανοίξει κανείς. Εκείνο που τον διαφοροποίησε από τους έξι ανθρώπους που διαδέχτηκαν ανεπιτυχώς τον Μπάσμπι ήταν ο χαρακτήρας του. Αλλοι απαιτούν σεβασμό, άλλοι τον επιβάλλουν. Ελάχιστοι όμως τον εμπνέουν. Οι κουβέντες αυτών που τον συνάντησαν την πρώτη μέρα στο γήπεδο υπογραμμίζουν τη διαφορά. Φυσικά και οι μεγαλύτεροι μάνατζερ θέλουν ένα... άστρο στον ουρανό να τους έχει υπό την προστασία του! Το 1990 κι ενώ είχαν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια χωρίς τίτλο στο Μάντσεστερ, ο κόσμος με πανό που έγραφαν «Fergie Out» απαιτούσε την παραίτησή του. Ηταν Γενάρης, με την ομάδα λίγο πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού και με εκτός έδρας ματς στο «Σίτι Γκράουντ» με την πολύ καλύτερή της, τότε, Νότιγχαμ του Μπράιαν Κλαφ. Ενα γκολ του Μαρκ Ρόμπινς (παίκτη που βρέθηκε στον Πανιώνιο σχεδόν μία δεκαετία μετά) έσωσε τον Φέργκιουσον, ο οποίος λίγους μήνες μετά πήρε το Κύπελλο Αγγλίας. Ηταν η πρώτη του επιτυχία από τις πάμπολλες που ακολούθησαν. Τη νύχτα της νίκης στη Βαρκελώνη είδε την ομάδα του να γλιτώνει από συντριβή πριν, σε 148 δευτερόλεπτα μέσα, οι δύο αλλαγές του, ο Σέριγχαμ και ο Σόλσκιερ, του χαρίσουν την ποδοσφαιρική αθανασία.

Σε μια εποχή που τα πάντα κινούνται σε γρήγορο ρυθμό, εξαντλητικό και πολλές φορές αδυσώπητο, η παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου υπενθυμίζει πως η κάθε μόδα είναι περαστική, αλλά η αξία διαχρονική.