Δεν είναι ταμπού η λέξη μπαράζ για εμάς!

Στη χώρα της υπερβολής που ζούμε αρκεί μία κάκιστη βραδιά ύστερα από έξι χρόνια στα προκριματικά μίας μεγάλης διοργάνωσης, για να αρχίσουν και πάλι οι κορώνες.

Άλλος μιλάει για ανανέωση, άλλος θυμάται ποιος έλειπε (λες και το πρόβλημα ήταν η απόδοση ενός ή δύο παικτών ), άλλος ψάχνει τις ευθύνες του Σάντος και άλλος κάνει λόγο για ομάδα που έκλεισε τον κύκλο της!

Το πιο απλό και προφανές είναι μπροστά μας και αρνούμαστε πεισματικά να το δούμε: η Βοσνία ήταν σε πολύ καλύτερη βραδιά από εμάς και οι δικοί μας παίκτες σε ποσοστό 90% ήταν στη χειρότερη κατάσταση για ένα τέτοιο ματς. Τελεία και παύλα. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο και προς Θεού ας μην αρχίσει τώρα το εθνικό σπορ της απαξίωσης!

Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια (από την ήττα από την Τουρκία στο γήπεδο «Γ.Καραϊσκάκης») ώστε αυτή η εθνική ομάδα να έχει μία τόσο κάκιστη βραδιά. Η ήττα στη Ζένιτσα μας φέρνει σε μειονεκτική θέση αλλά το μόνο πράγμα που δεν χρειάζεται είναι πανικός.

Αυτή η Εθνική ομάδα έχει κάθε δικαίωμα σε ένα κακό παιχνίδι. Δεν θυμάμαι άλλωστε τόσο άσχημη εμφάνιση σε αυτά τα έξι χρόνια στα προκριματικά, ούτε καν σε ήττες όπως με τη Σουηδία στο EURO του 2008 ή τη Νότιο Κορέα στο Μουντιάλ του 2010. Αυτοί που το ξέρουν πρώτοι απ' όλους, να είστε απόλυτα βέβαιοι πως είναι ο Σάντος και οι διεθνείς μας. Φάνηκε και από τις δηλώσεις τους μετά το τέλος του αγώνα, άλλωστε και έχω την αίσθηση ότι τους πείραξε, όπως όλους μας, περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο ήρθε η ήττα και όχι το γεγονός από μόνο του.

Πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια. Η Ελλάδα θέλει διπλή απώλεια των Βόσνιων και φυσικά το απόλυτο στα υπόλοιπα παιχνίδια της. Μπορεί να γίνει; Δύσκολο, αλλά όχι απίθανο. Πάντως στο ποδόσφαιρο έχουμε δει να ανατρέπονται τα πάντα. Ο στόχος μας πάντως είναι διπλός αυτή τη στιγμή αφού στο μυαλό μας θα πρέπει να έχουμε και τη διατήρηση της 2ης θέσης, για να μην πως ότι πρώτιστα αυτό πλέον οφείλουμε να διασφαλίσουμε.

Και επίσης μην λησμονούμε πως τα μπαράζ είναι μια διαδικασία που την έχουμε ζήσει ξανά και με απόλυτη επιτυχία το 2010 με τη νίκη μέσα στο Ντόνετσκ. Δεν είναι ταμπού η λέξη «μπαράζ» και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε θα διαχειριστούμε τη συνέχεια καλύτερα. Και κάτι ακόμη: ολόκληρη Ισπανία και πάει μάλλον για τα μπαράζ και αυτή, αφού οφείλει να νικήσει στη Γαλλία για να ανατρέψει την κατάσταση.

Και τι έγινε; Αυτοί που νοιώθουν σίγουροι για τα πόδια τους δεν έχουν να φοβηθούν κάτι. Και πάντα άλλωστε πίστευα πως αν δεν μπορείς ούτε μέσω μπαράζ να πας σε μία μεγάλη διοργάνωση, τότε δεν το αξίζεις! Αυτό που απαιτείται πάντως για την επόμενη ημέρα, είναι ηρεμία. Μια ήττα είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Σε έναν μαραθώνιο άλλωστε όπως τα προκριματικά, δεν μπορείς να νιώσεις νικητής ή χαμένος από του δρόμου τα μισά. Στο χέρι των διεθνών είναι να αφήσουν πίσω το βράδυ της Ζένιτσα και να συνεχίσουν με το βλέμμα στον τερματισμό όπως έκαναν και το 2007 μετά την ήττα από τους Τούρκους.