Το ποδοσφαιρο μάς κρατά για πάντα παιδιά στην ψυχή! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Χρειάστηκα σχεδόν δέκα χρόνια για να γίνει πραγματικότητα αυτό το βιβλίο με την καταγραφή της ιστορίας του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Τη Δευτέρα το μεσημέρι ένιωσα πως άξιζε πραγματικά τον κόπο.

Σπάνια ένιωσα αμηχανία μπροστά σε μικρόφωνο. «Δεν μίλησες για ένα ολόκληρο λεπτό, και αυτό πρέπει να είναι το ρεκόρ σου», ήταν η ατάκα του γιου μου, όταν πια έσβησαν τα φώτα της εκδήλωσης. Είχε δίκιο ο μπαγάσας. Αλλά ήταν τόσο έντονα ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα, που ένιωθα τρακ!

Τέτοιο ρίγος δεν διαπερνούσε τη σπονδυλική μου στήλη ούτε τη μέρα που έβρεχε ασταμάτητα και περίμενα τον Αντρέα Μπόμη, έξω από τα γραφεία της οδού Φειδίου, στην «Απογευματινή», τον Σεπτέμβριο του '79. Οταν, το '83, ο Νίκος Κατσαρός μού έδινε το διαβατήριο για το ταξίδι στο όνειρο, με την επιλογή του να συμπαρουσιάζω την «Αθλητική Κυριακή», αισθανόμουν δέος, αλλά όχι φόβο. Οταν πήρα το μικρόφωνο για να περιγράψω τελικούς Κυπέλλων Ευρώπης, πριν συμπληρώσω τα 23 μου χρόνια, όταν βρέθηκα δίπλα στο μικρόφωνο με τον Γιάννη Διακογιάννη, όταν το Τσάμπιονς Λιγκ μπήκε για τα καλά στη ζωή μου, όταν ήμουν εκεί σε Μουντιάλ και Euro, ζώντας τον απίστευτο θρίαμβο της Πορτογαλίας, όταν για πρώτη φορά έβγαινε στον αέρα ο SuperΣΠΟΡ FM, όταν ήρθε η μέρα που «γεννήθηκε» η «SportDay», όλες αυτές τις φορές ένιωθα τιμή, αισθανόμουν χαρά, είχα άγχος, αλλά δεν ένιωσα να μην μπορεί να βγει η φωνή μου! Μέχρι προχθές.

Δεν θυμάμαι ποιος είπε πρώτος πως σημασία δεν έχει τι λέγεται για σένα, αλλά ποιος το λέει. Τη Δευτέρα ένιωσα πως ο κόπος τού να δημιουργήσεις κάτι, αξίζει. Με όποιο κόστος. Ακόμα και με το να χάσεις μερικές φορές τα γενέθλια των παιδιών σου, επειδή την ίδια μέρα μεταδίδεις!

Ολα αυτά τα χρόνια έφτασα στα όρια της γραφικότητας, υπογραμμίζοντας πως το ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή. Είναι για να περνάμε καλά, για να διασκεδάζουμε, για να διαφωνούμε, για να συζητάμε. Οχι όμως για να επηρεάζει την καθημερινότητά μας.

Ενα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όσους ήταν εκεί. Σε όσους μίλησαν και είπαν κάποια λόγια, που είναι τα δικά μου μετάλλια για αυτά τα χρόνια. Ενα «ευχαριστώ» και σε αυτούς που χθες έγραψαν κάποιες αράδες, κάνοντάς με να βουρκώσω. Σε αυτούς που έκαναν το ίδιο όλο αυτό το διάστημα, από την ώρα που βγήκε το βιβλίο. Ενα «ευχαριστώ» σε αυτούς που μου έστειλαν ένα μήνυμα, με πήραν τηλέφωνο.
Στους συνεργάτες μου, που με ανέχονται, παρά τις ιδιοτροπίες μου. Κυρίως, όμως, ένα «ευχαριστώ» σε όλους όσοι έπαιξαν έστω και ένα δευτερόλεπτο σε αυτή τη διαδρομή των 51 χρόνων. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές. Οι ποδοσφαιρικοί θεοί στα δικά μου μάτια, είτε ως μπόμπιρας κάποτε είτε ως δημοσιογράφος αργότερα. Και ένα «ευχαριστώ» σε εσάς που τόσα χρόνια με στηρίξατε σε αυτή τη διαδρομή. Τελικά, αυτός που είπε πως το ποδόσφαιρο μας κρατά για πάντα παιδιά στην ψυχή είχε πάρα πολύ μεγάλο δίκιο!