Απόδοση δικαιοσύνης: καλώς την κι ας... άργησε (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Σπανίως μία δικαστική απόφαση στον αθλητισμό είναι τόσο σημαντική όσο αυτή με την αθώωση του Τσιρίλο. Διότι επιτέλους και στην Ελλάδα ισχύει ό,τι εδώ και χρόνια στην Ευρώπη, δηλαδή η απόδοση Δικαιοσύνης -έστω και εκ των υστέρων- σε μία 100% λανθασμένη υπόδειξη σε ποδοσφαιρικό ματς. Μόνιμα αρτηριοσκληρωτικό το ελληνικό ποδόσφαιρο, για χρόνια παρέμενε δέσμιο της (παρηκμασμένης) λογικής του αθλήματος από τον 19ο αιώνα, ότι «ο διαιτητής είναι ο άρχων του αγώνα και το φύλλο αγώνα το μόνο αποδεικτικό στοιχείο». Κανονισμός από τη δεκαετία του 1890, που βελτιώθηκε το 1923, αλλά στην εποχή της συνδρομητικής τηλεόρασης και του Ιντερνετ ακούγεται μονότονα κουραστικός. Ετσι λέει το βιβλίο των κανονισμών, λένε κάποιοι, έτσι πρέπει να γίνεται. Μόνο που δεν έχουμε να κάνουμε με τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, από τον οποίο εξαρτώνται ζωές, αλλά με μία σειρά κανονισμών αθλοπαιδιάς που απλώς υπάρχουν για να βάζουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε τζέντλεμαν! Οσο και αν ακούγεται παράξενο, οι κανονισμοί μπήκαν στη βικτοριανή Αγγλία πριν από 120 χρόνια για να τηρούνται οι όροι της μονομαχίας. Οταν μάλιστα γινόταν πέναλτι, ο τερματοφύλακας για πολλά χρόνια καθόταν απλώς ακουμπισμένος στο δοκάρι του, αφήνοντας την μπάλα να μπει γκολ, επειδή έτσι αποδιδόταν Δικαιοσύνη για το φάουλ που είχε κάνει ο συμπαίκτης του! Το savoir vivre της δεκαετίας του 1870 σήμερα, στην καθημερινότητα, ζει μόνο στις σελίδες των βιβλίων. Ειδικά στην μπάλα, τέτοιοι... ενδοιασμοί έπαψαν να υπάρχουν πολύ πριν από την τωρινή απονεύρωση της κοινωνίας. Πάνε πάνω από 100 χρόνια από το τελευταίο ματς, στο οποίο καταγράφηκε παρόμοια κίνηση!

Στο θέμα των λαθών των διαιτητών, εδώ και χρόνια, πρώτα οι Αγγλοι και στη συνέχεια και άλλες χώρες πήραν τη δύσκολη απόφαση να επανεξετάζονται με βίντεο οι αποφάσεις που αφορούσαν πειθαρχικό έλεγχο. Επίσης, εδώ και χρόνια η ΦΙΦΑ έκανε δεκτό το αίτημα του βίντεο σε περιπτώσεις που παίκτης γλίτωσε την τιμωρία για αντιαθλητική συμπεριφορά. Χαρακτηριστικότερη όλων η ιστορία με την τιμωρία του Ιταλού Τασότι για την αγκωνιά με την οποία έσπασε τη μύτη του Λουίς Ενρίκε στον προημιτελικό του Μουντιάλ του 1994 ανάμεσα σε Ισπανία και Ιταλία.

Η αθώωση του Τσιρίλο ήρθε έστω και καθυστερημένα να ανατρέψει τα ειωθότα στην Ελλάδα. Καιρός ήταν. Οι όποιες άναρθρες κραυγές ακούγονται χρησιμοποιώντας επιχειρήματα του τύπου «οι κάμερες δεν είναι σε όλα τα ματς και τι θα γίνει με μία άλλη άδικη αποβολή» πρέπει να μη λαμβάνονται υπόψη. Διότι η λογική αυτή οδηγεί στο συμπέρασμα πως αν σε μία ληστεία σε κοσμηματοπωλείο το κλειστό κύκλωμα καταγράψει τα πρόσωπα των δραστών, πρέπει να τους αθωώσουμε, επειδή σε κάποια άλλη ληστεία δεν υπήρξε σαφής εικόνα από τις κάμερες για τους κλέφτες! Αλλωστε, ο καινούργιος ΚΑΠ δίνει πια το δικαίωμα να ελέγχονται οι διαιτητές γι' αυτά τα λάθη τους και μέσω του βίντεο, συνεπώς δεν στέκει καν ζήτημα νομιμότητας.

Τώρα απομένει το επόμενο βήμα, δηλαδή αυτό της αποπομπής του βοηθού Πάνου. Γιατί εδώ τίθεται και το ρητορικό ερώτημα: αν το πέναλτι που προήλθε από την αποβολή του Τσιρίλο, που δεν έπρεπε να συμβεί ποτέ, γινόταν γκολ, δεν θα είχαμε καραμπινάτη αλλοίωση αποτελέσματος; Και τότε υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως εκ των υστέρων θα είχε κανείς το πραγματικό θάρρος να αθωώσει τον παίκτη της ΑΕΚ;