Τα λογιστικά όρια ανάμεσα σε επιτυχία και αποτυχία (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Πάνε τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά που η ΑΕΚ συνέχισε και μετά τα Χριστούγεννα στην Ευρώπη. Από μόνο του, το γεγονός πως απόψε θα μπει στο γήπεδο αγωνιζόμενη στους «32» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ θα έπρεπε να χαροποιεί τους οπαδούς της.

Το ότι, από το όριο της χρεοκοπίας το καλοκαίρι του 2004, ο σύλλογος έφτασε να αντιμετωπίζει την Παρί Σεν Ζερμέν σε δύο ματς που και λεφτά θα βάλουν στα ταμεία και δίνουν τη δυνατότητα για περαιτέρω όνειρα, αποτελεί δείγμα της προόδου που έκανε. Κι όμως, εισπράττεις από τον κόσμο της ΑΕΚ μια ελαφρά αδιαφορία. Εχουν παίξει ρόλο ο Μπριάκος και ο Βασσάρας, βάλτε και την γκρίνια για τις μεταγραφές που δεν έγιναν και καταλαβαίνετε το γιατί. Ερχεται και το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, στο οποίο η λέξη «ήττα» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των «Ενωσιτών», και το γλυκό έδεσε...

Κι όμως, η αποψινή αναμέτρηση θα έπρεπε να λειτουργεί σαν φάρος. Από μόνη της, η παρουσία της ΑΕΚ εδώ σημαίνει πως πολλά πράγματα που οροθετούν κάθε καλοκαίρι τους αληθινούς και βατούς στόχους μιας ομάδας έχουν επιτευχθεί. Γυρίστε λίγο πίσω στον Ιούλιο, τότε που η κλήρωση έθετε αντιμέτωπη την ΑΕΚ με τη Χαρτς για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο στόχος ποιος ήταν; Η πρόκριση στους ομίλους, που, εκτός του προφανούς κέρδους, που ήταν το οικονομικό, σήμαινε και πίστωση χρόνου σε έναν καινούργιο προπονητή, ο οποίος είχε προσληφθεί με μεγάλη καθυστέρηση. Το ότι η ΑΕΚ τα κατάφερε και μάλιστα με δύο νίκες ήταν ένα πρώτο συν. Η παρουσία της στους ομίλους χαρακτηρίζεται εξαιρετική. Το ξεχνάμε πάλι τώρα, αλλά πήρε οκτώ πόντους νικώντας τη Μίλαν και τη Λιλ και μένοντας αήττητη απέναντι στην Αντερλεχτ, λυγίζοντας στο τέλος στο εκτός έδρας ματς με τους Γάλλους. Ο Ολυμπιακός, που αυτή την ώρα βαυκαλίζεται ότι έχει διαφορά ασφαλείας και ένα ακόμα πρωτάθλημα στο τσεπάκι, στο Τσάμπιονς Λιγκ μάζεψε μετά βίας τρεις πόντους!

Η ΑΕΚ, που το καλοκαίρι δεν ήξερε αν θα προλάβει να είναι έτοιμη για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, σήμερα ξαναμπαίνει σε ευρωπαϊκό ματς. Και θα ετοιμαζόταν για τις αναμετρήσεις με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Τσάμπιονς Λιγκ αν η Μίλαν είχε τον στοιχειώδη σεβασμό στο όνομα και το μέγεθός της στο τελευταίο ματς με τη Λιλ. Αυτό, δηλαδή, που συχνά κάνουν οι περισσότερες, πλέον, από τις μεγάλες ομάδες μόλις εξασφαλίζουν την πρόκριση στην επόμενη φάση.
Για την ΑΕΚ, που μέχρι τα Χριστούγεννα έπαιξε σε πάρα πολλά ματς το καλύτερο ποδόσφαιρό της εδώ και πολλά χρόνια, με αυτοματισμούς και εμπνεύσεις, υπάρχουν αυτή η διπλή κόντρα με την Παρί και η προοπτική μελλοντικής σύγκρουσης με την Μπενφίκα του Σάντος και του Κατσουράνη, για να δίνουν αληθινό νόημα στις υπόλοιπες μέρες. Κι όμως, η αναμέτρηση με τον ΠΑΟ αποτελεί, θαρρείς, το κομβικό σημείο μιας χρονιάς! Σε ένα ποδόσφαιρο που ολοένα –και όχι μόνο στη χώρα μας– χάνει την αληθινή αίσθηση του σημαντικού και καταβαραθρώνεται στην αναζήτηση διακρίσεων –που καμία πραγματική, αλλά μονάχα λογιστική αξία έχουν–, αυτό το φαινόμενο θα γιγαντώνεται. Περίπου τα ίδια ισχύουν και για τον Παναθηναϊκό, που συνεχίζει στην Ευρώπη, πέρασε πρώτος από τον όμιλό του, αλλά η αγωνία για την κατάκτηση της δεύτερης θέσης είναι μεγαλύτερη από αυτή για τους αγώνες με τη Λανς.

Πριν από χρόνια ο παλιός αμυντικός της Λίβερπουλ και νυν σχολιαστής στο BBC Μαρκ Λόρενσον είχε καυτηριάσει τη λογική των ομάδων που κυνηγούν τις δεύτερες, τις τρίτες και τις τέταρτες θέσεις που οδηγούν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ηταν έπειτα από έναν αποκλεισμό της Λίβερπουλ στο ΟΥΕΦΑ, όταν ο Ουγέ είχε μιλήσει για τους «αληθινούς στόχους της ομάδας». Ο Λόρενσον, που στην καριέρα του κέρδισε ουκ ολίγα τρόπαια, εξήγησε πως οι παίκτες όταν τελειώνουν την καριέρα τους θέλουν να δείχνουν στα εγγόνια τους μετάλλια και όχι τους ισολογισμούς των εταιρειών που αποτυπώνουν λογιστικά την... επιτυχία τού να τερματίζεις τέταρτος! Πόσο δίκιο, αλήθεια, είχε!