Η στιγμή που η ΑΕΚ ακούμπησε τα όρια του μύθου(SportDay /Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ηταν 16 Μαρτίου του 1976 και παρ’ ότι η υπερομάδα που έφτιαξε ο Λουκάς Μπάρλος ακόμα δεν είχε ανοίξει τα φτερά της για να απογειωθεί, εκείνο το βράδυ έκανε την απόλυτη υπέρβαση!

Το ρολόι έδειχνε το τελευταίο λεπτό της παράτασης. Ο Φράντισεκ Φάντρονκ έδωσε την εντολή να γίνει η αλλαγή. Ο κόσμος στις εξέδρες του σταδίου της Νέας Φιλαδέλφειας κοιτούσε αποσβολωμένος. Ο Λάκης Στεργιούδας παραχωρούσε τη θέση του στον Νίκο Χρηστίδη. Τι λογική υπήρχε σε αυτή την κίνηση; Λίγο αργότερα η διαδικασία των πέναλτι ξεκινούσε. Η ΑΕΚ είχε ανατρέψει ενάντια σε κάθε προγνωστικό το 3-0 της ήττας της από την ΚΠΡ στο Λονδίνο και πλέον τα πέναλτι θα ξεκαθάριζαν το ποιος θα προκρινόταν στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Τη στιγμή που ο Τάκης Νικολούδης έστελνε την μπάλα άουτ από τα έντεκα βήματα, έμοιαζε το όνειρο για την ΑΕΚ να σβήνει. Η συνέχεια δεν ανήκει απλώς στην ιστορία, αλλά στη σφαίρα του μύθου. Ο Χρηστίδης έπιασε τόσο το πέναλτι του Ιστοου όσο και εκείνο του Γουέμπ, δίνοντας στην «Ενωση» την πιο μεγάλη πρόκριση της ευρωπαϊκής παρουσίας της και τη μοναδική του ελληνικού ποδοσφαίρου στα πέναλτι στα τόσα χρόνια συμμετοχών μας. Ηταν 16 Μαρτίου του 1976 και παρ’ ότι η υπερομάδα που έφτιαξε ο Λουκάς Μπάρλος ακόμα δεν είχε ανοίξει τα φτερά της για να απογειωθεί, εκείνο το βράδυ έκανε την απόλυτη υπέρβαση!

Οπως σε κάθε πράγμα, υπάρχουν ένα σωρό «αν» που θα μπορούσαν να έχουν κάνει διαφορετική εκείνη την πορεία. Οπως θα μπορούσε να μην είχε γίνει ποτέ το ξεκίνημα, αν στη ρεβάνς του πρώτου γύρου στη Μόσχα ο Τάσος δεν είχε την παροιμιώδη ψυχραιμία να ευστοχήσει στο πέναλτι στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, έτσι και στην κλήρωση των ημιτελικών εκείνη η «Ενωση» δεν φοβόταν ούτε τους Βάσκους της Μπιλμπάο ούτε τη βελγική Μόλενμπεεκ, αλλά της έπεσε η Γιουβέντους! Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν...

Η ιστορία έγραψε πάντως ότι οι παίκτες του Φάντρονκ (του ανθρώπου που μαζί με τον Ρίνους Μίχελς δημιούργησε το ολλανδικό θαύμα του τόταλ φούτμπολ) κατάφεραν να αποκλείσουν την Ντιναμό Μόσχας των επτά διεθνών, την Ντέρμπι Κάουντι, που είχε πάρει δύο πρωταθλήματα στα προηγούμενα τέσσερα χρόνια στην Αγγλία, τον Ερυθρό Αστέρα και την ΚΠΡ, η οποία ένα χρόνο πριν για ένα μόλις βαθμό είχε μείνει πίσω από την πρωταθλήτρια Λίβερπουλ.

Εκείνη η ΑΕΚ διέθετε δύο εξαιρετικούς τερματοφύλακες, τον Στεργιούδα που έπιανε πουλιά στον αέρα και τον έμπειρο Χρηστίδη που υπήρξε σπεσιαλίστας στις αποκρούσεις πέναλτι. Αμυντικά, η παρουσία του Λάκη Νικολάου, που από φορ ο Φάντρονκ τον έκανε λίμπερο, μαζί με τον Ραβούση, έδινε σταθερότητα και σιγουριά, ενώ στα χαφ η κλάση του Νικολούδη και του Τσανλάιτερ, μαζί με την πείρα του Παπαϊωάννου, προσέθεταν τις πινελιές. Η επίθεση με τον (κορυφαίο Ελληνα φορ) Θωμά Μαύρο και την αξιόπιστη λύση που άκουγε στο όνομα Βάλτερ Βάγκνερ μπορούσε να διαλύσει τον αντίπαλο.

Ο Λουκάς Μπάρλος εκείνο το βράδυ είχε δηλώσει ότι κατάλαβε πόσο πολύ άξιζε που ασχολήθηκε με την «Ενωση». Πρόσθεσε στην ομάδα ό,τι χρειαζόταν για να γίνει στη συνέχεια για μία διετία, από το καλοκαίρι του '77 έως το 1979, πιθανώς η πιο πλήρης ενδεκάδα που απολαύσαμε ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο.