Υποταγμένοι στη δικτατορία της αισθητικής του κιτς (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στη χώρα της υπερβολής και του λαϊκισμού που ζούμε ό,τι συνέβη την Κυριακή και (κυρίως) ό,τι ακολούθησε τη Δευτέρα ήταν το αναμενόμενο. Τίποτα το περίεργο, τίποτα το απροσδόκητο. Τα ελληνικά γήπεδα δεν έγιναν καλύτερα επειδή η πολιτεία αποφάσισε να μη δίνονται τα εισιτήρια στους οργανωμένους. Η ελληνική διαιτησία δεν θα ήταν καλύτερη από ό,τι συνήθως γιατί απλούστατα ο (κάθε) Μπριάκος έτσι έμαθε να σφυρίζει. Γεμάτος αναστολές, με χίλιες σκέψεις να περνούν από το μυαλό του, πώς θα ρεφάρει παλιά σφυρίγματα, μήπως στενοχωρήσει τα μεγάλα κεφάλια. Η παρωδία με την αποπομπή του, μισή ώρα μετά το ματς, συνιστά υποψηφιότητα για την κορυφαία γελοιότητα της σεζόν. Αν έπρεπε να έχει αποπεμφθεί ο συγκεκριμένος διαιτητής, αυτό όφειλε να γίνει μετά την απαράδεκτα κακή παρουσία του στο ματς του ΟΑΚΑ ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό. Τότε δεν φιλοτιμήθηκε η ΚΕΔ να κάνει κάτι ανάλογο. Γιατί;

Μέσα στα γήπεδα είδαμε τραγελαφικές εικόνες, αλλά πάντως όχι χειρότερες από κάποιες σε μεγάλα ματς στην Ευρώπη φέτος. Στο Βαλένθια–Ιντερ οι εικόνες ήταν χειρότερες μετά τη λήξη του ματς από αυτές του Αγρινίου. Με βασική διαφορά το ότι στο «Μεστάγια» δεν υπήρχαν και ένα σωρό άσχετοι μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Η ΟΥΕΦΑ επέβαλε τις ποινές που όφειλε. Εδώ τι θα συμβεί; Ο Μπούσι ήταν απαράδεκτος, αλλά ο πανηγυρισμός του δεν ήταν λιγότερο κόσμιος από αυτόν του Φαν Μπόμελ στη Μαδρίτη, στο Ρεάλ–Μπάγερν. Αυτές οι ασχήμιες συμβαίνουν και θα συμβαίνουν. Η τιμωρία του, στο πλαίσιο του αθλητικού κώδικα πρέπει να είναι αυστηρή, αλλά μη φτάνουμε στο άλλο άκρο και έχουμε την επέμβαση εισαγγελέα, επειδή είναι... Αλβανός. Ιδια και χειρότερη συμπεριφορά επέδειξαν στο κοντινό παρελθόν πολλοί ξένοι που παίζουν στην Ελλάδα, αλλά δεν θυμάμαι να είχαμε ανάλογη αντίδραση του εισαγγελέα για τον Νάβας, τον Καρεμπέ, τον Γκονζάλες, τον Καστίγιο. Η υπερβολική επίδειξη επαγγελματικού ζήλου από τον κύριο εισαγγελέα καλό θα ήταν να μην επιδεικνύεται χωρίς σκέψη!

Κατά τα άλλα, τα γήπεδα παρέμειναν άδεια, αφού συνολικά σε όλες τις κατηγορίες το Σαββατοκύριακο δεν πήγαν παραπάνω από 50.000 άνθρωποι. Λιγότεροι δηλαδή από αυτούς που πηγαίνουν σε ένα μόνο ματς συνήθως στο αγγλικό ή ισπανικό πρωτάθλημα. Ο κόσμος δεν πρόκειται να αφήσει την ησυχία του και τον βολικό καναπέ του για να πάει στο γήπεδο να δει, στα αλήθεια τι; Εάν οι ομάδες της Σούπερ Λίγκας θέλουν να ξαναφέρουν τον κόσμο στα γήπεδα, πρέπει να του εγγυηθούν πέρα από την ασφάλεια και θέαμα. Το ελληνικό πρωτάθλημα από πλευράς ποιότητας είναι αυτή τη στιγμή πολύ πίσω. Και η σύγκριση κακώς γίνεται με την Ισπανία, την Αγγλία, την Ιταλία, τη Γερμανία. Ακόμη και την Ολλανδία, την Πορτογαλία και τη Σκωτία που μπορεί να μην έχουν ομάδες που... βγάζουν μάτια, αλλά ο κόσμος που πάει στο γήπεδο κάτι βλέπει. Η καταλυτική σύγκριση οφείλει να γίνει με το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο μόλις μία πενατετία πίσω είχε ομάδες και παίκτες που χαιρόσουν να τους βλέπεις, με σασπένς στο πρωτάθλημα και με καλή ποιότητα. Τι τύχη θα είχε ο σημερινός Ολυμπιακός απέναντι στη δική του ομάδα του 2000, αν έπαιζαν τώρα; Ο Παναθηναϊκός που αγωνίστηκε προχθές στην Καλαμαριά, πόση ώρα θα άντεχε απέναντι στην ομάδα του 2001 που είχε «χτίσει» ο αείμνηστος Κυράστας; Την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς της δεκαετίας του '90 ποια σημερινή ομάδα θα τολμούσε να την κοιτάξει στα μάτια; Ο ΠΑΟΚ του Λες Σάνον, ο Αρης των αρχών της δεκαετίας του '80 και η Λάρισα του Γκμοχ που πήρε το πρωτάθλημα το '88 είχαν μεγαλύτερη ταχύτητα στο παιχνίδι τους από τις πιο πολλές ομάδες της Σούπερ Λίγκας, και αν έπαιζαν σήμερα δεν θα είχαν το παραμικρό πρόβλημα.
Ο ρυθμός στο εξωτερικό έχει γίνει εξοντωτικός και παρακολουθείς ένα ματς με κομμένη ανάσα. Στο ελληνικό πρωτάθλημα το να βλέπεις αγώνα είναι η απόλυτη κούραση, σαν ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Μπορεί να έχει την μπάλα ένας αμυντικός, να γυρνάς κανάλι και να παρακολουθείς κάτι άλλο για ένα πεντάλεπτο και επιστρέφοντας στο ματς να μην έχει προχωρήσει η φάση ούτε μέχρι την άλλη περιοχή!
Με την ένδεια του πρωταθλήματός μας, όμως, μάθαμε να ζούμε και το χειρότερο είναι πως σε κάποιους αυτή η εικόνα αρέσει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από τη δικτατορία της αισθητικής του κιτς στην οποία είμαστε υποταγμένοι! Να βλέπεις την ασχήμια και να τη θεωρείς φυσιολογική. Να μη σε ενοχλεί πια. Και επειδή η αλλαγή νοοτροπίας και κουλτούρας που θα φέρουν και διαφορετικό κόσμο στα γήπεδα περνά μέσα από την παιδεία, αν αρχίσουμε έστω και τώρα, μπορεί σε 10 χρόνια να δούμε κάτι καλύτερο στη συμπεριφορά των οπαδών. Πώς όμως φτιάχνεις νέα γενιά οπαδών που θα ευχαριστιούνται το ματς, αν δεν πάνε στο γήπεδο μαζί με τους πατεράδες τους, να ζήσουν και να αποκτήσουν σημαντικές εικόνες; Πώς θα γυρίσει κάποιος στα γήπεδα που δεν είναι ασφαλή; Και τι θέαμα τον προσκαλούμε να δει;

Αυτά βέβαια στη Σούπερ Λίγκα είναι ψιλά γράμματα. Αυτό που τώρα τους «καίει» είναι μην τυχόν και τους ζητήσει κανείς να επαναφέρουν τις τιμωρίες της έδρας για τα επεισόδια. Λες και όταν τα γήπεδα είναι ανοιχτά συρρέουν κατά χιλιάδες οι... πιστοί για να δουν τα συγκλονιστικά παιχνίδια τους!