Αξια η Μίλαν! (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στην τυχερή της πόλη, την Αθήνα, και την τυχερή της χώρα, την Ελλάδα, η Μίλαν επέστρεψε στον θρόνο της. Η επικράτησή της επί των «ρεντς» θεωρώ ότι ήταν απόλυτα δίκαιη. Μπορεί η Λίβερπουλ στο μεγαλύτερο διάστημα να ήταν σε γενικές γραμμές καλύτερη, αλλά αυτό δεν κρίνει πάντα έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτή άλλωστε είναι και η ομορφιά του ποδοσφαίρου. Η Μίλαν, από τη στιγμή που, κόντρα στη ροή του αγώνα, προηγήθηκε με τον Ιντσάγκι, στη συνέχεια έδειξε απόλυτα έτοιμη για να κρατήσει αυτό το προβάδισμα. Ηξερε τι ήθελε και πώς θα το πάρει μέσα στο γήπεδο. Με τεράστια εμπειρία και έχοντας μάθει πολύ καλά το μάθημα της Πόλης, δεν άφησε πολλά περιθώρια στη Λίβερπουλ. Η ομάδα του Μπενίτεθ έπαιξε καλά, προσπάθησε, αλλά δεν είχε την τύχη που είχε πριν από δύο χρόνια. Τότε το πήρε δίχως να είναι καλύτερη, τώρα το έχασε χωρίς να είναι χειρότερη. Με το πάθος και τη θέλησή της ως το τελευταίο λεπτό βοήθησε να γίνει ένας από τους καλύτερους τελικούς των τελευταίων ετών. Η Μίλαν, όμως, είχε την ευτυχία να διαθέτει στις τάξεις έναν κυνηγό-δολοφόνο όπως ο Ιντσάγκι, στον οποίο αρκεί ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να σε «σκοτώσει». Το ταλέντο του Κακά και η τρομερή προσωπικότητα του Μαλντίνι χάρισαν τελικά το έβδομο Κύπελλο Πρωταθλητριών στους «ροσονέρι». Δεν πρέπει να ξεχάσουμε την εκπληκτική παρουσία των φίλων της Λίβερπουλ, που δεν εγκατέλειψαν ούτε μια στιγμή την ομάδα τους τραγουδώντας το «You 'll never walk alone» με δάκρυα στα μάτια, ακόμα και τη στιγμή που ο Μαλντίνι σήκωνε ψηλά στον αττικό ουρανό το πανάκριβο τρόπαιο. Η Μίλαν δικαιολόγησε γιατί είναι η κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη την τελευταία εικοσαετία.