Ενα κλαμπ με αρχές που πάντα τιμά τις αξίες του (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ελεγα όλο αυτό το τελευταίο διάστημα ότι η Μίλαν, ανεξαρτήτως αποτελέσματος του τελικού, είναι η μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης την τελευταία 20ετία.

Ο Πάολο Μαλντίνι, το βράδυ του τελικού το πήγε ένα βήμα παραπέρα, υποστηρίζοντας ότι είναι η κορυφαία ομάδα στον κόσμο από το 1987 και έπειτα. Δεν νομίζω πως υπάρχουν διαφωνίες. Η Μίλαν, από την ώρα που την αγόρασε ο Μπερλουσκόνι, μεταμορφώθηκε από μία ομάδα βουτηγμένη (από το 1979 και για μία οκταετία) στην ανυποληψία στο πιο στιβαρό κλαμπ στον πλανήτη. Καμία άλλη ομάδα σε αυτό το διάστημα δεν πέτυχε τόσα πολλά σε διεθνές επίπεδο. Η Γιουβέντους πήρε πιο πολλά πρωταθλήματα στην Ιταλία από ό,τι η Μίλαν, αλλά σύγκριση δεν γίνεται ιστορικά μεταξύ τους. Στην τελευταία 20ετία στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, οι «ροσονέρι» έπαιξαν σε 8 τελικούς κατακτώντας πέντε φορές το τρόπαιο. Η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να έπαιξε επίσης σε 8 τελικούς, σε ένα διάστημα 11 σεζόν από το ‘56 έως το ‘66, αλλά τότε τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά στο θέμα της πίεσης και του άγχους που είχαν οι παίκτες από τον κόσμο, τα μίντια και τον ρυθμό των αγώνων.

Υπό αυτό το πρίσμα είναι και απείρως πιο σημαντικό να φτάνεις σε αυτό το διάστημα των 20 χρόνων σε οκτώ τελικούς ως παίκτης, όπως ο Μαλντίνι. Το έκανε και ο Χέντο, αλλά πάλι διαφοροποιείται ο βαθμός δυσκολίας. Ο Μαλντίνι πήρε προχθές το Κύπελλο από τα χέρια του Πλατινί, με τον οποίο έπαιξαν αντίπαλοι το 1986 και το 1987! Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί, δηλαδή ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ να έχει αγωνιστεί αντίπαλος με τον αρχηγό που σηκώνει ένα τρόπαιο! Η εικόνα με τον Μαλντίνι να αγκαλιάζεται με τον Αντσελότι, συμπαίκτη του στη Μίλαν το '89 και το '90, στα δύο πρώτα από αυτά τα πέντε τρόπαια της εποχής Μπερλουσκόνι, περιέχει όλη τη φιλοσοφία του τεράστιου αυτού σωματείου. Εκεί, στο Μιλανέλο, όλοι είναι μία οικογένεια. Δεν ξέρω ποια άλλη ομάδα θα στήριζε έναν προπονητή μετά το φιάσκο της Πόλης το 2005. Ποια ομάδα θα έδινε συνέχεια νέα συμβόλαια στους ποδοσφαιρικούς... δεινόσαυρους, που άλλες ομάδες θα είχαν επιχειρήσει να αποστρατεύσουν σε αυτή την ηλικία. Δεν ξέρω αν υπάρχει καν άλλη ομάδα που ο ιδιοκτήτης της μιλάει ανοιχτά για το ποιον θα ήθελε να δει να παίζει στην ενδεκάδα και ο προπονητής να κάνει του κεφαλιού του, χωρίς να χάσει τη θέση του! Αυτό το κλαμπ πάντα ήξερε να τιμά τις αξίες του και να εκτιμά την προσφορά τους.

Ο Μπερλουσκόνι, όταν είπε πρόσφατα ότι όλοι τον βρήκαν στη Μίλαν, αλλά τον Μαλντίνι τον βρήκε, ήταν απόλυτα σαφής. Ακόμα και αν διαφωνούμε με τον Μπερλουσκόνι ως πολιτικό, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως σε αυτόν τον σύλλογο με τον τρόπο που διοικεί έδωσε ξανά λάμψη. Η Μίλαν φυσικά και δεν είναι μόνο η εποχή Μπερλουσκόνι. Ο Νερέο Ρόκο έβαλε τις βάσεις με την εξαιρετική ομάδα που έχτισε από τη δεκαετία του '60, με τον Ριβέρα, τον Αλταφίνι, τον πατέρα Μαλντίνι και τον Τραπατόνι και κατέκτησε τα δύο πρώτα Κύπελλα Πρωταθλητριών της Μίλαν το 1963 και το 1969. Ομως η τελευταία 20ετία, με την εκπληκτική ομάδα που δημιούργησε ο Αρίγκο Σάκι με τους Ολλανδούς (Φαν Μπάστεν, Ράικαρντ και Γκούλιτ) και τον Μπαρέζι, τον Μαλντίνι και τον Αντσελότι, συνεχίστηκε επί Καπέλο με τις προσθήκες του Σαβίσεβιτς, του Μπόμπαν και του Ντεσαγί, και αργότερα, παρά τα προβλήματα, γύρω στο 1997, ξαναβρήκε τον δρόμο της με τον Κάρλο Αντσελότι πια στον πάγκο, έχοντας τον Σεβτσένκο, τον Κρέσπο, τον Πίρλο, τον Ζέεντορφ των τεσσάρων Τσάμπιονς Λιγκ και τον Κακά σαν αιχμές του δόρατος. Φυσικά, για αρχηγό τη φυσιογνωμία που λέγεται Πάολο Μαλντίνι. Ξέρω ότι ο Κακά αξίζει τη «Χρυσή Μπάλα» για το 2007, αλλά επειδή το ποδόσφαιρο πάντα ήταν άδικο με τους αμυντικούς πιστεύω πως τη δικαιούται ο Μαλντίνι. Δεν θα συμβεί, αλλά θα ήταν μία τιμητική επιβράβευση για έναν άνθρωπο που σε εποχές που το χρήμα κυριαρχεί και στην μπάλα, έμεινε μία ζωή στη Μίλαν, αν και κατά καιρούς οι Σειρήνες με πιο πολλά χρήματα τον καλούσαν από μακριά. Στο κατώφλι των 40 χρόνων, το ότι είναι αρχηγός στην κορυφαία ομάδα της ηπείρου δείχνει πόσο μεγάλη είναι η κλάση του. Οταν αποφασίσει να σταματήσει το ποδόσφαιρο, αυτό θα γίνει πολύ φτωχότερο και ο Πάολο θα μας λείψει.