Αναζητώντας τη χαμένη αγωνιστική ταυτότητα (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Το Κόπα Αμέρικα επιβεβαιώνει στις πρώτες μέρες του πως η αναζήτηση αγωνιστικής ταυτότητας για κάποιες χώρες παραμένει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Με εξαίρεση την Αργεντινή, την πιο πλήρη και πιο ελκυστική από άποψη ανάπτυξης ομάδα του τουρνουά, όλες οι υπόλοιπες αναζητούν κώδικες επικοινωνίας με το κοινό τους!

Η Βραζιλία, για παράδειγμα, δεν έπεισε ούτε στο 3-0 με τη Χιλή πως βρίσκεται σε σωστό δρόμο. Σύμφωνοι, η ποιότητα τριών ή τεσσάρων παικτών αρκούσε για να πάρει τη νίκη αλλά μέχρι πέντε λεπτά πριν από το τέλος το σκορ ήταν μόλις 1-0 και αυτό από πέναλτι. Ο Ντούνγκα έχει υποσχεθεί πως η ομάδα του θα είναι έτοιμη τον Οκτώβριο, όταν ξεκινήσουν τα προκριματικά για το Μουντιάλ του 2010. Τότε η «σελεσάο» θα δώσει και το πρώτο παιχνίδι της σε βραζιλιάνικο έδαφος έπειτα από καιρό, αφού όλα τα φιλικά πλέον τα δίνει στην Ευρώπη. Το τελευταίο φιλικό με όλα τα αστέρια της η Βραζιλία το έδωσε μπροστά στο δικό της κοινό, πριν από πέντε χρόνια με την Παραγουάη, για να γιορτάσει την κατάκτηση του Μουντιάλ. Σε αυτό το Κόπα Αμέρικα, μέχρι τώρα ο Ντούνγκα δεν έχει βρει την κατάλληλη χημεία και παρά τη δικαιολογία της απουσίας Κακά, Ροναλντίνιο και Ζε Ρομπέρτο, η αλήθεια είναι πως για την ποιότητα των παικτών της η Βραζιλία έχει αποδώσει φτωχά.

Αν η «σελεσάο» πάντως αναζητεί την ταυτότητά της, άλλες ομάδες μοιάζουν εντελώς χαμένες. Η Ουρουγουάη, για παράδειγμα, ανέθεσε στον Οσκαρ Ταμπάρεζ την αναδιοργάνωση όλων των εθνικών ομάδων. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο πιο πετυχημένος Ουρουγουανός τεχνικός της τελευταίας 20ετίας ήταν να επιβάλει το 4-3-3 ως σύστημα σε όλη την πυραμίδα. Στην πρεμιέρα με το Περού, το 4-3-3 του Ταμπάρεζ κατατροπώθηκε. Στο δεύτερο ματς με τη Βολιβία, η διάταξη της «σελέστε» έμοιαζε πολύ με 4-4-2 σε ρόμβο. Η νίκη με 1-0 δεν έφερε γκρίνια, αλλά, όπως σημειώνουν αναλυτές που παρατηρούν από κοντά τα γεγονότα, αυτή η παλινδρόμηση στο σύστημα δημιουργεί κρίση ταυτότητας. Μάλιστα, την ίδια μέρα, στο Παγκόσμιο Νέων που γίνεται στον Καναδά, η Ουρουγουάη με καθαρόαιμο 4-3-3 προηγήθηκε 2-0 της Ισπανίας και όταν προσπάθησε να κρατήσει το σκορ με την είσοδο ενός ανασταλτικού χαφ ισοφαρίστηκε 2-2.

Η Παραγουάη είναι ακόμα μια ομάδα που «ψάχνεται». Παρά το εντυπωσιακό 5-0 επί της Κολομβίας στην πρεμιέρα, γίνεται πολλή κουβέντα σχετικά με το αν της ταιριάζει ένα σύστημα με πολυπρόσωπο κέντρο ή με έμφαση στην επίθεση. Εχοντας έναν εκπληκτικό χαφ, τον Μπαρέτο, του οποίου οι πάσες είναι ξυράφι, το να περιμένει και να χτυπά όποια ομάδα κάνει το λάθος να της ανοιχτεί, όπως η Κολομβία στο δεύτερο ημίχρονο ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Το Περού, παρά το εντυπωσιακό 3-0 επί της Ουρουγουάης στην πρεμιέρα, έχασε από τη Βενεζουέλα, επιβεβαιώνοντας την αστάθειά του. Το Μεξικό, που ήδη έκανε δύο νίκες, χρωστά πολλά στην είσοδο του Καστίγιο, για τον οποίο ο Σάντσεζ φοβόταν πολύ στην αρχή. Το απρόβλεπτο που χαρίζει στους Μεξικανούς ένας επιθετικός σαν τον Καστίγιο αποτελεί ευλογία. Ειδικά όταν ο Νέρι αγωνίζεται ως κρυφός φορ και όχι ως καθαρόαιμος επιθετικός, αφού η μεγάλη του δύναμη είναι η κούρσα με την μπάλα και η ταχύτητα στον ανοιχτό χώρο. Κάτι που όταν αγωνίζεται μπροστά το χάνει λόγω έλλειψης κενών χώρων. Οσο για τη διοργανώτρια Βενεζουέλα, το ότι έχει πέντε χρόνια τον ίδιο τεχνικό είναι το ατού της, αλλά ακόμα δεν είναι υπολογίσμη για τέτοιο επίπεδο. Το ότι δεν είχαν νικήσει για 40 χρόνια στο Κόπα Αμέρικα τους ήταν βαρίδι, αλλά πλέον με το 2-0 επί του Περού η αποστολή τους έχουν την αίσθηση πως έχει εκπληρωθεί.

Πάντως, είναι μια ανοιχτή διοργάνωση. Και από τη στιγμή που στα νοκ άουτ, όταν τα ματς λήγουν ισόπαλα, θα εκτελούνται αμέσως πέναλτι, κάθε έκπληξη είναι πιθανό να συμβεί. Για τη διοργάνωση αυτό δεν είναι κακό!