Η καλύτερη προίκα για υψηλό επίπεδο (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

«Aφήστε τους νέους να ονειρεύονται και βοηθήστε τους να κάνουν αυτά τα όνειρα πραγματικότητα», έλεγε ο Φραντς Κάφκα και αυτή η Εθνική Νέων είναι η προσωποποίηση αυτής της ρήσης.

Είναι γεμάτη από παιδιά που ελπίζουν και ονειρεύονται, τα οποία μας δίνουν και εμάς κάθε δικαίωμα να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε πως το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει μέλλον. Αυτή η παρέα, που πέρασε σαν σίφουνας στα τελικά με τις εμφανίσεις της στο Λιτόχωρο και που στην τελική φάση στην Αυστρία έχει δείξει ωριμότητα περισσότερη από όση της «επιτρέπει» η ηλικία της, αποτελεί την καλύτερη απάντηση στα εξής ερωτήματα: υπάρχει ελληνικό ποδόσφαιρο; Γίνεται καλή δουλειά; Βγαίνουν ταλέντα; Ο Νίκος Νιόπλιας και ο άμεσος συνεργάτης του, Μιχάλης Ιορδανίδης, έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους σε όποιους δεν τους ήξεραν με τη σωστή επιλογή αυτής της ομάδας. Χθες ήρθε η πιο απτή απόδειξη όσον αφορά το αν υπάρχουν Ελληνες παίκτες που μπορούν να κερδίζουν τα ματς παίζοντας στα ίσια, χωρίς κλεφτοπόλεμο.

Ποιος καταλάβαινε χθες διαφορά ανάμεσα στον πολυδιαφημισμένο Μπόατενγκ της Χέρτα και τον Μπουκουβάλα; Ποιος έβλεπε καλύτερους τους Γερμανούς χαφ από τον εκρηκτικό Δημούτσο, τον παρορμητικό αλλά λεοντόκαρδο Πλιάτσικα, τον πανέξυπνο Σιάκκα, που μπήκε για να καλύψει χώρους; Ακόμα και μετά την αποβολή του Πλιάτσικα η Ελλάδα δεν φαινόταν να αγωνίζεται με παίκτη λιγότερο. Ο Μήτρογλου κρατούσε την μπάλα σωστά, ο Νίνης έδινε βοήθειες, σκόραρε και μοίραζε, ο Μονιάκης ανεβοκατέβαινε, ο Λαμπρόπουλος, που μπήκε αλλαγή, πέτυχε το «χρυσό» γκολ, ο Ιωαννίδης και ο Παπαδόπουλος ταλαιπωρούσαν αντιπάλους που έχουν ήδη συμβόλαια στο Αμβούργο, στη Βρέμη, στη Χέρτα, στην Κότμπους.

Εκείνος, όμως, που ξεχώριζε σαν άνδρας ανάμεσα σε παιδιά ήταν ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος. Ηταν ένας στόπερ ευρωπαϊκών προδιαγραφών, αληθινός αρχηγός, που δεν έπεφτε ούτε με φάουλ, ένας σταρ, που όμως ταυτόχρονα είναι πραγματικός στρατιώτης. Δυστυχώς, δεν θα τον έχουμε στον τελικό, αλλά για χθες του χρωστάμε το 50% της πρόκρισης.
Αυτή η ομάδα έφτασε στον τελικό επειδή το αξίζει. Είναι αληθινή ΟΜΑΔΑ. Και παρέα. Σκοράρει συνήθως στο δεύτερο ημίχρονο, κάτι που σημαίνει πως αντέχουμε. Επίσης, το γεγονός πως είχαμε καλύτερη κατοχή μπάλας με λιγότερο παίκτη από τους Γερμανούς δείχνει πολλά.

Τώρα δεν έχει σημασία αν θα νικήσουμε στον τελικό, αλλά, αν υπάρχει θεός στην μπάλα, το χρωστάει σε αυτά τα παιδιά για ό,τι έχουν θυσιάσει έως τώρα. Το χρωστάει και στον Νιόπλια, που ως αρχηγός της χαρισματικής Ελπίδων του 1988 δεν γεύτηκε τη χαρά του τίτλου, αλλά σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα μας προικίζει με μια φουρνιά που μπορεί να μας χαρίσει κι άλλες τέτοιες χαρές, ακόμα και σε υψηλότερο επίπεδο.