Ορίζουν τα συναισθήματα με λογιστικές αποτιμήσεις (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στα πανεπιστήμια της δημοσιογραφίας διδάσκουν πως ο θάνατος ενός ατόμου ποτέ δεν μπορεί να είναι πιο σημαντικός από μία μαζική καταστροφή με δεκάδες νεκρούς. Φαίνεται πως στον κόσμο που ζούμε και μεγαλώνουμε τα συναισθήματα για την ανθρώπινη ζωή καταμετρώνται διαφορετικά, ανάλογα με το βάρος του ονόματος. Η ΟΥΕΦΑ σε αυτή την ιστορία με την αναβολή του ματς επιβεβαίωσε αυτό που ξέραμε. Οτι λειτουργεί σαν ένας απρόσωπος μηχανισμός. Το 2001, τη μέρα της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους, άργησε να αποφασίσει την αναβολή των ματς, φοβούμενη τις αντιδράσεις των τηλεοπτικών καναλιών και των χορηγών. Τελικά τα ματς έγιναν την ίδια νύχτα και το άλλο πρωί τα υπόλοιπα αναβλήθηκαν. Κατά καιρούς, αποφάσεις που αφορούσαν εμπάργκο σε χώρες εφαρμόστηκαν επιλεκτικά. Οι Σέρβοι τιμωρήθηκαν το 1992 για την εμπλοκή τους στον εμφύλιο της χώρας, όπως και το 1999 για την εισβολή στο Κόσοβο, αλλά οι Τούρκοι δεν έπαθαν το παραμικρό για τις θηριωδίες στην Κύπρο.

Το πρόβλημα με την ΟΥΕΦΑ δεν είναι αν στον προεδρικό θώκο είναι ο Λέναρντ Γιόχανσον ή ο Μισέλ Πλατινί που ευαγγελίζεται την ανανέωση σε όλα τα επίπεδα. Εκεί που πραγματικά θα μπορούσε να φανεί διαφορά δεν είναι στο αν οι Κυπελλούχοι θα αγωνίζονται στο Τσάμπιονς Λιγκ ούτε στο αν οι νικήτριες ομάδες πρέπει να παραλαμβάνουν το τρόπαιο ανεβαίνοντας στην εξέδρα. Αυτό που περιμένεις από έναν άνθρωπο που έπαιξε ποδόσφαιρο, που βίωσε μέσα στο γήπεδο την τραγωδία του «Χέιζελ», που έκανε το λάθος τότε να πανηγυρίσει το γκολ και έλεγε πως μετάνιωσε για αυτό, είναι να σπάσει τα «άλατα» στο σύστημα. Να αλλάξει την ΟΥΕΦΑ και να την κάνει αυτό που πρέπει να είναι. Μια αθλητική ένωση και όχι μία πολυεθνική εταιρεία, που βασικό στόχο έχει το κέρδος και όχι το παιχνίδι.

Αυτό το στοίχημα έχασε προχτές η ΟΥΕΦΑ και προσωπικά ο Μισέλ Πλατινί. Η ΑΕΚ ήθελε πολύ λογικά να μη γίνει το ματς. Η χώρα στις φλόγες, ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται καθημερινά, το μυαλό όλων θολωμένο. Και η ευρωπαϊκή ομοσπονδία να λέει όχι σε ένα αίτημα στο οποίο ουσιαστικά συναινούσε και η Σεβίλλη. Οι Ισπανοί βίωναν το δικό τους δράμα με την ιστορία του Πουέρτα. Ενα παλικάρι 22 χρόνων που έφυγε, παρά την περιπέτεια, όρθιο από το γήπεδο, χαροπάλευε έπειτα από τα δύο καρδιακά επεισόδια που του συνέβησαν το Σάββατο. Τι πιο απλό από το να αναβληθεί το ματς. Και όμως αυτό το απλό δεν έγινε. Εκείνο για το οποίο κακίζω τον εαυτό μου είναι πως οι δικαιολογίες της ΟΥΕΦΑ σχετικά με το ντόμινο αλλαγών που μια αναβολή του ματς θα προκαλούσε στο σύνολο των κληρώσεων του Μονακό σχεδόν με είχαν πείσει τη Δευτέρα το βράδυ για το ορθόν της απόφασης. Μερικές φορές απορούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, με τις ίδιες τις σκέψεις μας.

Η ΟΥΕΦΑ τελικά αποφάσισε το αυτονόητο. Αυτή η απλή κίνηση, που τη Δευτέρα θα μετατρεπόταν επικοινωνιακά σε κίνηση ματ, μία μέρα μετά, κάτω από τις συνθήκες που έγινε, γυρίζει μπούμερανγκ. Για μία ακόμη φορά το σύγχρονο ποδόσφαιρο, με τον τρόπο που διοικείται, παραπέμπει (όλο και πιο πολύ) στην εποχή των σκλαβοπάζαρων. Πανάκριβοι σταρ, δέσμιοι των τεράστιων συμβολαίων τους, τραγουδούν σαν πουλάκια μέσα σε κλουβί, που μπορεί να είναι χρυσό, αλλά παραμένει... κλουβί. Τα κλειδιά του τα κρατούν κάποιοι που έμαθαν να ορίζουν τα συναισθήματα και τις ανθρώπινες ψυχές μονάχα μέσα από λογιστικές αποτιμήσεις.