Αυτό που έκανε ο Σκίμπε, απλά δεν είναι τίμιο

•Ο Μίκαελ Σκίμπε είναι ήδη ένας πετυχημένος ομοσπονδιακός τεχνικός.

•Πήρε ένα διαλυμένο συγκρότημα κυριολεκτικά και το έκανε πάλι διεκδικητή υψηλών στόχων. Έχει πετύχει ήδη. Το που φτάνει αυτή η επιτυχία, κρίνεται πλέον σε ένα ή δύο 90λεπτά.

•Αλλά στην περίπτωση του Λάζαρου, είναι άδικος.

•Είναι άδικος και για να υποστηρίξει αυτή την αδικία, κατέφυγε πρώτα σε δηλώσεις που τον εκθέτουν.

•Όπως για παράδειγμα το επιχείρημα πως δεν καλούσε τον Λάζαρο γιατί ήταν τιμωρημένος. Λες και δεν είχε δει τα δύο ματς με την Μπριζ.

•Χθες στην Λευκωσία το πήγε στα άκρα.

•Πέρασε σε μια ακραία επίδειξη αναξιοκρατικού κριτηρίου, αφήνοντας τον Χριστοδουλόπουλο σε όλο το ματς στον πάγκο.

•Κέρδισε, πιθανότατα θα θεωρεί κιόλας πως είναι δικαιωμένος και σε αυτό το κομμάτι λόγω της νίκης.

•Αλλά σημασία δεν έχει αν μπορεί να νιώθει δικαιωμένος. Σημασία έχει πως σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο, δεν είναι ωραίο να βγάζεις τέτοια εικόνα.

•Ο Σκίμπε είναι ένας πετυχημένος ομοσπονδιακός προπονητής για την Ελλάδα, αλλά έχει δώσει δικαίωμα αμφισβήτησης του χαρακτήρα του. Κι αυτό είναι ίσως πιο σημαντικό .

•Κυρίως αυτή η διαχείριση δεν είναι τίμια.

•Τίμιος υπήρξε ο Ρεχάγκελ. Που ό,τι και να άκουγε και να διάβαζε, δεν κάλεσε τον Ζήκο.

•Προτίμησε αυτή την ευθεία και τίμια υπεράσπιση μιας αμφιλεγόμενης για τον υπόλοιπο κόσμο επιλογής του, από το να τον καλέσει για να κάνει μετά αυτό που έκανε ο Σκίμπε με τον Λάζαρο στην Κύπρο.

•Αυτό που έκανε ο Σκίμπε, επαναλαμβάνω, απλά δεν είναι τίμιο. Κάλεσε τον Χριστοδουλόπουλο, όπως αποδείχθηκε με τη σκέψη και την επιδίωξη, να μη χρειαστεί να τον χρησιμοποιήσει.

•Λογικά θα τον έβαζε αν στο δεύτερο ημίχρονο έψαχνε οπωσδήποτε γκολ. Γιατί καλές οι εμμονές, αλλά το να μην κέρδιζε και να μην τον είχε βάλει, δεν θα είχε τ’ άντερα να το αντιμετωπίσει μετά το ματς

•Αυτό είναι το χειρότερο δείγμα. Οι σοβαρές ενδείξεις, για ένα υστερόβουλο, κακόπιστο σκεπτικό από πλευράς ενός ανθρώπου. Το ανθρώπινο κι όχι το ποδοσφαιρικό, είναι που αποκτά εδώ σημασία.

•Αλλά και σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο, η ικανότητα ενός προπονητή να είναι δίκαιος, αποτελεί για μένα πάντα ένα όπλο στα χέρια του. Ο Σκίμπε έδειξε πως δεν είναι δίκαιος και σπάνια αυτό δεν το βρίσκεις μπροστά σου στο τέλος.

•Δεν καταλαβαίνει πως για τον Λάζαρο δεν υπάρχει κάτι να αποδείξει στο ποδόσφαιρο. Δεν έψαχνε την προσωπική δικαίωση από μια ακόμη κλήση στην Εθνική. Με αυτή έχει ήδη αποδείξει πολλά, ειδικά στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.

•Ούτε οι υπόλοιποι είχαν και είχαμε κάποια ιδιαίτερη «καούρα» για να δικαιωθεί ο Λάζαρος με μια κλήση από τον Σκίμπε. Άλλωστε ο Λάζαρος ποτέ δεν ήταν ο ποδοσφαιριστής που απολάμβανε ιδιαίτερης στήριξης από τον Τύπο.

•Ούτε καν θέμα… προώθησης του στην αγορά δεν υπάρχει, με την καριέρα που έχει ήδη πίσω του.

•Απλά ήταν τόσο έντονα καλή η παρουσία του, σε συνδυασμό με το πρόβλημα της Εθνικής στην θέση που καλύπτει, που δεν μπορούσες να μην αναρωτηθείς. Πολύ απλό.

•Και για τον ίδιο τον Λάζαρο, φαινόταν κι από τις δηλώσεις του αυτό, το βασικό ζήτημα ήταν… η απορία.

•Ναι, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, από απορία.

•Δικαίωση δεν περίμενε και δεν είχε ανάγκη, από μια κλήση. Απλά απορούσε κι αυτός.

•Πλέον δεν απορεί ούτε ο Λάζαρος ούτε κανείς άλλος. Οι λόγοι που δεν έπαιρνε κλήση για την Εθνική, αποδείχθηκε ξεκάθαρα πως δεν ήταν αγωνιστικοί.

•Ήταν και παραμένουν λόγοι, που σχετίζονται με μη αντικειμενικά κριτήρια. Από πλευράς Σκίμπε ή κάποιων που έχουν επηρεάσει την στάση του σε αυτό το θέμα. Αλλά αυτοί κρύβονται, ενώ ο Γερμανός εκτίθεται. Κι εκτίθεται σαν άνθρωπος πλέον κι όχι σαν προπονητής.

•Όχι πως δεν είναι σημαντικό και το καθαρά αγωνιστικό. Το ότι ποτέ δεν θα μάθουμε αν ο Λάζαρος ήταν ικανός να δώσει αυτό που έλειπε στα ματς με την Εσθονία και το Βέλγιο, για παράδειγμα. Δύο παιχνίδια που καθόρισαν το «ταβάνι» των στόχων της ομάδας στον Όμιλο.