Ένα ευχαριστήριο γράμμα σε όσους πλήγωσαν τον ελληνικό αθλητισμό το 2025

Η χρονιά για τον ελληνικό αθλητισμό έφτασε στο τέλος της, αφήνοντας πίσω της στιγμές που πόνεσαν και στιγμές που δίδαξαν. Στιγμές που λύγισαν, αλλά και στιγμές που έχτισαν χαρακτήρες, νοοτροπίες και συνειδήσεις. Και πάνω απ' όλα, στιγμές που παίχτηκαν καθαρά, χωρίς σκιές και χωρίς δικαιολογίες.

Αυτό το κείμενο δεν είναι απολογισμός και δεν γεννήθηκε από πικρία. Είναι ένα γράμμα. Ένα γράμμα σε όσους μας νίκησαν μέσα στο 2025 -και το έκαναν καθαρά, με ανωτερότητα και αλήθεια.

Γιατί στον αθλητισμό δεν είναι όλες οι ήττες ίδιες. Κάποιες σε σταματούν. Κάποιες σε ξυπνούν. Και κάποιες, όσο και αν πονάνε, είναι αυτές που σε οδηγούν στο επόμενο βήμα.

Με αυτήν τη σκέψη…

Ευχαριστώ, Αρμάντ Ντουπλάντις (άλμα επί κοντώ)

Γιατί είσαι θαύμα της φύσης. Ό,τι κάνεις φαίνεται απλό, αλλά ξέρουμε ότι κρύβει χρόνια αφοσίωσης, ιδρώτα, πόνου και τόλμης. Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο πέρα από το σώμα, το μυαλό και τη δουλειά σου για να γίνεις ο καλύτερος όλων των εποχών.

Δεν μπάζωσες κανέναν βατήρα του Μανόλο για να μην μπορεί να πηδήξει. Όλα ήταν δίκαια, καθαρά, όπως πρέπει να είναι. Κέρδισες γιατί απλώς μπορούσες.

Και μέσα από αυτό, έκανες τον Καραλή καλύτερο. Του θύμισες ότι η πρόοδος έρχεται όταν αντιμετωπίζεις τον καλύτερο και δεν ψάχνεις συντομεύσεις. Για αυτό πλέον και ο Έλληνας επικοντιστής είναι ένας εκ των κορυφαίων στην ιστορία του αθλήματος.

Ευχαριστώ, Σκωτσέζοι (ποδόσφαιρο)

Γιατί μας κερδίσατε -όσο και αν πονάει- καθαρά. Έντεκα απέναντι σε έντεκα. Και προκριθήκατε δίκαια στο Μουντιάλ. Δεν μπήκατε στη διαδικασία να υποκλέψετε τις συζητήσεις του Γιοβάνοβιτς ή να μάθετε τα σχέδιά μας. Παίξατε με καθαρό μυαλό και με περισσότερο κουράγιο.

Μας δείξατε ότι δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα. Ότι ο δρόμος για το Μουντιάλ χρειάζεται δουλειά, υπομονή και πίστη στον εαυτό μας. Όχι άδικο. Όχι πονηρό. Απλώς αληθινό.

Και αυτή η αλήθεια, όσο σκληρή και αν φαίνεται, είναι δώρο. Μας δείχνει πού πρέπει να δουλέψουμε, πώς να βελτιωθούμε, πώς να κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας και να μην ψάχνουμε δικαιολογίες.

Ευχαριστώ, Ισπανοί (πόλο)

Για εκείνο το γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Για τα πέναλτι που δεν άφησαν περιθώριο για λάθη. Για τη στιγμή που η καρδιά πάγωσε, ο χρόνος σταμάτησε και μετά κύλησε αδυσώπητα.

Όταν τελείωσε, δεν υπήρχε τίποτα να εξηγήσεις. Μόνο να αποδεχτείς και να μάθεις. Μας θυμίσατε ότι στον αθλητισμό, το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα αυτό που θέλουμε. Αλλά η διαδικασία, η προσπάθεια και η πάλη είναι αυτά που μετράνε πραγματικά. Και αυτή η μάθηση είναι ανεκτίμητη.

Και μετά το τελευταίο γκολ και την ήττα στα πέναλτι, ήρθε στο επόμενο ματς το χάλκινο μετάλλιο. Η γρήγορη ανταμοιβή, η δικαίωση, έδειξε ότι η προσπάθεια και η υπομονή ανταμείβονται, ακόμα κι όταν ο δρόμος πονάει.

Ευχαριστώ, Τουρκία (μπάσκετ)

Για τον αποκλεισμό στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ. Και για το τι ήρθε μετά: Το χάλκινο μετάλλιο. Η γρήγορη απάντηση. Η απόδειξη ότι, ακόμα και όταν έρχεται το φρένο, η σωστή νοοτροπία, η πίστη και η υπομονή μπορούν να φέρουν εξιλέωση.

Μας δείξατε ότι η αποτυχία δεν είναι τέλος, αλλά στάση. Ότι οι στιγμές που πληγώνουν είναι αυτές που δίνουν κίνητρο, ανοίγουν δρόμους και μας κάνουν να μην επαναπαυόμαστε στην εύκολη δικαιολογία.

Αυτό είναι το κοινό νήμα όλων αυτών των στιγμών…

Δεν χάσαμε επειδή κάποιος μας έκλεψε. Δεν χάσαμε γιατί κάτι αλλοιώθηκε. Χάσαμε γιατί απέναντί μας υπήρχαν καλύτεροι. Και αυτό, όσο και αν πονά, είναι δώρο!

Και μετά τις ήττες, κάναμε κάτι σπουδαίο: Δώσαμε συγχαρητήρια! Ο Καραλής στον Ντουπλάντις. Οι διεθνείς στη Σκωτία. Ο Γιάννης τα βρήκε με τον Σενγκούν. Γιατί αυτό είναι το πνεύμα του αθλητισμού: Να ενώνει. Να διδάσκει. Να θυμίζει ότι οι ήττες δεν είναι τελικός προορισμός.

Και ένα μεγάλο μπράβο στους δικούς μας αθλητές. Γιατί βγήκαν και μίλησαν τη δύσκολη στιγμή. Δεν κρύφτηκαν. Δεν εξαφανίστηκαν. Δεν επικαλέστηκαν κανένα δικαίωμα σιωπής. Είπαν «αποτύχαμε».

Στον αθλητισμό, αυτή η λέξη δεν σε μικραίνει. Σε βαραίνει. Και το βάρος είναι ευθύνη. Την οποία στη χώρα μας έχουν αποποιηθεί πολλοί...

Γιατί ο αθλητισμός δεν είναι τζόκερ. Δεν σου χαρίζει τίποτα. Δεν υπόσχεται ανταμοιβή. Μπορεί να δουλέψεις χρόνια, να δώσεις τα πάντα και να μη φτάσεις ποτέ εκεί που ονειρεύτηκες. Και φυσικά αν καταφέρεις και κερδίσεις δεν πρόκειται να το ξεχάσεις…

Για κάποιους το όνειρο είναι ένα μετάλλιο. Για άλλους το χρυσό. Για άλλους απλώς η συμμετοχή σε μια μεγάλη διοργάνωση. Και για να το πλησιάσουν, πρέπει να υπερβούν τον εαυτό τους. Και μέσα από αυτήν τη διαδρομή αποκτούν κάτι πιο σπάνιο. Αθλητική και όχι μόνο παιδεία.

Και σε όσους μας έβαλαν μπλόκο φέτος, να πούμε κάτι απλό: Καλά κάνατε! Αν χρειαστεί να καθυστερήσουμε για να φτάσουμε στον προορισμό μας, ας καθυστερήσουμε. Γιατί αν κρατήσουμε τη σωστή νοοτροπία, θα φτάσουμε. Και όταν φτάσουμε, θα ξέρουμε γιατί άξιζε.

Το 2025 πέρασε. Το 2026 έρχεται. Οι ήττες θα συνεχίσουν να έρχονται. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι να μη χάνεις. Είναι να αντιδράς μετά από κάθε αποτυχία, να μην μένεις αδρανής και να μην αποδέχεσαι ότι αυτή είναι η κατάσταση.

Χρειάζεται τόλμη και πολλή προσπάθεια για να αλλάξει. Αλλά μπορεί να αλλάξει!

Και πάνω απ' όλα, ευχαριστώ τους Έλληνες αθλητές. Για όλες τις συγκινήσεις. Την αγωνία. Τη ζωντάνια που σε κάνει να νιώθεις, ακόμα και αν δεν συμμετέχεις. Τη χαρά. Τη λύπη. Την ένταση. Για αυτό και πληγωθήκαμε μαζί και όχι μόνοι σας.

Γιατί πολύ απλά, αυτός είναι ο αθλητισμός. Να ενώνει, να συγκινεί, να κάνει τη ζωή πιο… ζωντανή.

Σε κάθε βήμα, σε κάθε άλμα, σε κάθε πάσα, σε κάθε σουτ υπάρχει κάτι παραπάνω από το αποτέλεσμα. Υπάρχει η ψυχή. Η αφοσίωση. Η στιγμή που σε κάνει να νιώθεις μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου. Και αυτή η εμπειρία δεν κλέβεται και δεν μπορεί να στερηθεί από κανέναν.

Οπότε, σε όσους μας νικήσατε φέτος, ευχαριστώ…