Ένα Κύπελλο που ξέρει να κρατά αναλλοίωτη τη μαγεία του!

Γιατί τότε που η τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα στη χώρα μας και από το 1969 είχε ξεκινήσει να μεταδίδει παιχνίδια, αυτό το παράθυρο στον κόσμο που ήταν τότε η TV, μας έδειχνε εικόνες εντελώς μακρινές για εμάς. Και οι τελικοί του Κυπέλλου Αγγλίας μέσα σε ένα μήνα με παιχνίδια που έκριναν τις διοργανώσεις ήταν για όλους μας ένας παράδεισος.

Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Βλέπετε τότε η τηλεόραση έδειχνε είκοσι ματς το χρόνο σε ζωντανή μετάδοση και όχι τη μέρα όπως συμβαίνει σήμερα, οπότε καταλαβαίνω πως για οποιονδήποτε κάτω από τα 25 σήμερα, που διαβάζει αυτές τις γραμμές μοιάζει εντελώς ακαταλαβίστικο το τι κουβεντιάζουμε εδώ!

Στη ζωή μου ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας μπήκε μία μέρα που έβρεχε καταρρακτωδώς και τίποτα δεν θύμιζε πως είχε μπει η άνοιξη. Τέλη Απρίλη του 1970 και στην χώρα μας οι κεραίες τηλεόρασης που υπήρχαν στα σπίτια ήταν πιο λίγες και από τα αυτοκίνητα! Με τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη το Εθνικό ίδρυμα Ραδιοφωνίας μας πήγαινε στο Γουέμπλει όπου η Τσέλσι θα έπαιζε με τη Λιντς Γιουνάιτεντ. Τα ονόματα του Μπρέμνερ, του Οσγκουντ, του Λόριμερ, του Γκρέι, του Χόλινς και του Μπονέτι θα έμπαιναν στην ζωή μας. Οι παίκτες που έβγαιναν μαζί στον αγωνιστικό χώρο, οι πάγκοι των δυο ομάδων δίπλα δίπλα ακόμα και ο τρόπος απονομής στο τέλος. Το τελετουργικό μοναδικό. Το παιχνίδι εξαιρετικό. Το τελικό 2-2 σήμαινε για πρώτη φορά επαναληπτικό στον 20ο αιώνα.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στο england365.gr