Ένα προσκλητήριο 24 χρόνων!

Το πρωτάθλημα είναι η φιέστα. Είναι η απονομή. Είναι το γλέντι της μιας βραδιάς. Πράγματι, είναι. Αλλά όχι για μια σεζόν σαν αυτή που έζησε φέτος η ΑΕΚ. Η Ένωση το δικό της πρωτάθλημα το έχει ήδη πανηγυρίσει και όχι μόνο μία φορά. Η φιέστα που ετοιμάζει, σημαίνει πλέον άλλα, διαφορετικά πράγματα. Σημαίνει αυτά που έρχονται, όχι αυτά που έχει ήδη κατακτήσει...

Του Θοδωρή Τσούτσου
\
Η ΑΕΚ μήνα με το μήνα έπαιρνε φέτος και ένα "πρωτάθλημα". Το πήρε στην ανατροπή με τον Ολυμπιακό, όταν το 0-2 έγινε 3-2. Το πήρε στη νίκη επί του ΠΑΟΚ, ανατρέποντας το αριθμητικό μειονέκτημα όταν σκόραρε. Το πήρε στην άλλη ανατροπή με τον Ολυμπιακό, στο Καραϊσκάκη. Το πήρε στη νίκη επί του Πανιωνίου, το απόγευμα που ο ΠΑΟΚ είχε χάσει στην Τρίπολη. Το πήρε με τον Λεβαδειακό, στη φιέστα για το φέτος.

Αυτή η φιέστα πλέον, που οργανώνει το Σάββατο (5/5) δεν είναι για το τώρα. Αυτό το έζησε και μάλιστα όσο πιο συναισθηματικά μπορούσε. Είναι για το μετά. Αυτό φροντίζει πλέον να ζήσει. Στην πραγματικότητα, δεν είναι καν φιέστα. Είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ένα προσκλητήριο μετά από 24 χρόνια.

Των παλαιών, που θα ξαναμετρηθούν, θα μιλήσουν για τις αντοχές τους όλα τα χρόνια, για το πώς ο καθένας τα πέρασε, μέχρι να ξαναβρεθούν. Και των νέων, που αυτοί κι αν πρέπει να μετρηθούν για το διάστημα που η ΑΕΚ έβγαλε δύο γενιές από το νηπιαγωγείο μέχρι την τρίτη λυκείου, χωρίς να κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Είναι, λοιπόν, περισσότερο ένα προσκλητήριο αυτό που θα συμβεί για την ΑΕΚ. Η φιέστα έχει ήδη γίνει, έχει ολοκληρωθεί και είχε διάρκεια, για την περίπτωση της φετινής ομάδας που κατακτά τον τίτλο, όχι μια βραδιά, αλλά μερικούς μήνες. Αυτή η γιορτή πλέον, εκτός από μια συγκέντρωση αντοχής και γνωριμίας, θα πρέπει να είναι και μια γιορτή για όσα θα έρθουν. Άλλωστε, το προσκλητήριο, ειδικά ένα προσκλητήριο τόσων χρόνων μετά, αυτό το νόημα κυρίως έχει. Την επόμενη μέρα!

Η ΑΕΚ θα πρέπει να φροντίσει για αυτό και το αισιόδοξο για τον σύλλογο είναι ότι μοιάζει να το έχει ήδη κάνει. Διότι, όποια πλέον και αν είναι η κατάληξη της σεζόν, έχει το δικαίωμα να την σημειώσει στην ιστορία της όχι μόνο για όσα πέτυχε. Αλλά και για τα άλματα προόδου που σημείωσε. Όχι μόνο ως σύλλογος, που είναι το κυρίαρχο. Αλλά και σε ατομικό επίπεδο.

Η ΑΕΚ κέρδισε πολλά φέτος, άλλωστε τις στιγμές της κανείς δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει γιατί ήδη τις έχει ζήσει, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και πολλοί που κέρδισαν πολλά από την ΑΕΚ σε αυτή τη διαδρομή.

Αρκεί κάποιος να μετρήσει πόσοι ποδοσφαιριστές από το φετινό ρόστερ που ήδη "κυκλοφορούν" στην Ευρώπη. Ανεξάρτητα με το ποιοι τελικά θα κάνουν μεταγραφή ή ποια συμβόλαια λήγουν ή ποιοι και του χρόνου θα είναι στα κιτρινόμαυρα. Είναι πολλοί, είναι περισσότεροι από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην Super League και είναι περιπτώσεις που δεν "κυκλοφορούν" γιατί κάποιος τους προτείνει ή τους πηγαίνει από εδώ και από εκεί. Αλλά γιατί κέρδισαν, αυτή τη χρονιά παίζοντας με την ΑΕΚ, το δικαίωμα να στρέψει η Ευρώπη το βλέμμα της σε εκείνους.

Είναι πολλοί για τους οποίους έχει ακουστεί έστω και ένα μεταγραφικό σενάριο: Μπάρκας, Τσιντώτας, Ανέστης, Βράνιες, Μπακάκης, Χριστοδουλόπουλος, Σιμόες, Γιόχανσον, Μάνταλος, Γαλανόπουλος, Μπακασέτας, μια 11άδα. Και προσθέστε Λιβάγια και Αραούχο, οι οποίοι πόσο πιο σημαντικοί έγιναν για τον εαυτό τους αυτή τη σεζόν. Μαζί με την ΑΕΚ έγιναν κι εκείνοι πιο σπουδαίοι, θα το εισπράξουν με τον τρόπο τους.

Αυτά, διότι πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι που εδώ και κάποιες εβδομάδες ακολουθεί την ΑΕΚ και που σίγουρα θα ξεσπάσει αυτό το 24ωρο που έρχεται, υπάρχει και το πρακτικό. Το ξεκάθαρα αγωνιστικό. Αυτό που θα δημιουργήσει τις ομάδες των επόμενων ετών. Είναι κρίσιμο, είναι καθοριστικό, για να το πούμε πιο σωστά, είναι μια μεγάλη ευκαιρία.

Αλλά πιθανότατα ακόμη και όλα αυτά είναι ζητήματα που θα συζητηθούν σε αυτό το προσκλητήριο 24 χρόνια μετά!