Το ημερολόγιο έγραφε 21 Ιουνίου 1994. Η Εθνική μας ομάδα αντιμετώπιζε την Αργεντινή στην πρεμιέρα του Mundial για τον τέταρτο όμιλο. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έπαιζε για πρώτη φορά στην ιστορία του σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου και συνολικά δεύτερη σε μεγάλη διοργάνωση, μετά το 1980 και τη συμμετοχή της στο Euro στα γήπεδα της Ιταλίας.
Η προσμονή και η αισιοδοξία ήταν διάχυτη στη χώρα μας για μια καλή πορεία της «γαλανόλευκης», με την αποστολή να φεύγει μετά... βαΐων και κλάδων για τις ΗΠΑ. Εκεί όπου τα πρώτα δείγματα γραφής ήταν ανησυχητικά για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, καθώς στα δύο φιλικά προετοιμασίας που έδωσε έφερε ισοπαλία με τις ΗΠΑ (1-1), γνωρίζοντας στη συνέχεια την ήττα 2-0 από την Κολομβία στην πρόβα τζενεράλε ενόψει Mundial. Και όλα αυτά, λίγες ημέρες μετά τον διασυρμό 5-0 από την Αγγλία στο «Webley» σε φιλικό επί ευρωπαϊκού εδάφους.
Το κλίμα είχε χαλάσει από νωρίς. Η απόφαση της ΕΠΟ να πάει η ομάδα στις ΗΠΑ έναν μήνα πριν το Μουντιάλ, όχι απλά για προετοιμασία, αλλά και για να παραστεί σε διάφορες εκδηλώσεις της ομογένειας, είχαν προκαλέσει εκνευρισμό. «Εγώ δεν έρχομαι σ΄ αυτά τα πανηγύρια. Εδώ ήρθα να παίξω μπάλα, όχι για να κάνω κονσομασιόν», είχε πει Στέλιος Μανωλάς στον Αλκέτα Παναγούλια.
Η ομάδα του αείμνηστου Αλκέτα Παναγούλια μπήκε στον αγωνιστικό χώρο του «Foxboro Stadium» της Βοστόνης απέναντι σε ένα από τα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης. Η «αλμπισελέστε» διέθετε στις τάξεις της τεράστιες προσωπικότητες, με τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα να ξεχωρίζει ως φυσικός ηγέτης της ομάδας του Άλφιο Μπασίλε, πλαισιωμένος από τους Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Ντιέγκο Σιμεόνε και πολλών ακόμα αστέρων της εποχής.
Εκείνη την ημέρα, η Εθνική μας ομάδα βίωσε έναν ποδοσφαιρικό... εφιάλτη, με τους Αργεντινούς να επικρατούν σβηστά 4-0, σε ένα παιχνίδι που κινδυνέψαμε να δεχθούμε πολλά περισσότερα γκολ. Με τη συμπλήρωση μόλις δύο λεπτών αγώνα, ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα άνοιξε το σκορ με όμορφη ενέργεια από τα δεξιά της περιοχής.
Μέχρι το 20ο λεπτό, η εστία του Αντώνη Μήνου είχε απειληθεί σε ακόμα τρεις περιπτώσεις από τους Κανίγια, Τσαμότ και Ρεδόνδο. Στο 24', ήρθε η πρώτη καλή στιγμή της Ελλάδας στο ματς, με την απευθείας εκτέλεση φάουλ του Σαραβάκου. Στο 45ο λεπτό, η Αργεντινή διπλασίασε τα τέρματά της με τον «Μπαντιγκόλ» να πετυχαίνει ένα πανέμορφο τέρμα από το ημικύκλιο της περιοχής, σημειώνοντας το δεύτερο τέρμα του στην αναμέτρηση.
Το ίδιο σκηνικό συσχετίστηκε και στο δεύτερο ημίχρονο, με τους Αργεντινούς να κάνουν ότι θέλουν στον αγωνιστικό χώρο. Με τη συμπλήρωση μιας ώρας παιχνιδιού, ήταν η σειρά του τεράστιου «Ντιεγκίτο» να προσθέσει το όνομά του στον πίνακα των σκόρερ, με την «αλμπισελέστε» να... χορεύει την ελληνική άμυνα, αλλάζοντας γρήγορα πέντε πάσες σε κλειστό χώρο έξω από την περιοχή, προτού ο Μαραντόνα εξαπολύσει έναν «κεραυνό» στο δεξί γάμα του Μήνου. Αυτό μάλιστα ήταν το τελευταίο γκολ που σημείωσε με τη φανέλα της εθνικής του ομάδας, καθώς λίγες ημέρες μετά βρέθηκε θετικός σε αναβολική ουσία στο ματς με τη Νιγηρία και τιμωρήθηκε για αποκλεισμό από τη διοργάνωση, ολοκληρώνοντας άδοξα την καριέρα του με το εθνόσημο.
Ένα λεπτό πριν τη συμπλήρωση των 90', ο Μπατιστούτα διαμόρφωσε το τελικό σκορ από το σημείο του πέναλτι με δυνατό σουτ στο κέντρο της εστίας, πετυχαίνοντας έτσι το 4-0 για την Αργεντινή με τον ίδιο να σημειώνει χατ-τρικ.
Ο «εφιάλτης» απέναντι στην πανίσχυρη Αργεντινή είχε μόλις ολοκληρωθεί για την εθνική μας ομάδα. Δυστυχώς όμως δεν ήταν ο τελευταίος στη διοργάνωση, αφού πέντε ημέρες αργότερα ακολούθησε νέος διασυρμός από τη Βουλγαρία και πάλι με το ίδιο σκορ, με την πορεία της Ελλάδας στα γήπεδα της Αμερικής να ολοκληρώνεται με την ήττα 2-0 από τη Νιγηρία.
Οι συνθέσεις του αγώνα:
Αργεντινή (Άλφιο Μπασίλε): Ίσλας, Τσαμότ, Σενσίνι, Ρεδόνδο, Ρουτζέρι, Κανίγια, Μπατιστούτα, Μαραντόνα (83' Ορτέγα), Κάσερες, Σιμεόνε, Μπάλμπο (80' Αεχάνδρο Μανκούσο).
Ελλάδα (Αλκέτας Παναγούλιας): Μήνου, Αποστολάκης, Κολιτσιδάκης, Μανωλάς, Καλιτζάκης, Τσαλουχίδης, Σαραβάκος, Νίκος Νιόπλιας, Μαχλάς (59' Μητρόπουλος), Τσιαντάκης (45' Μαραγκός), Κωφίδης.
