Η απόλυτη νέα έκδοση του «τίκι τάκα»

Παρακολουθώ τη Γερμανία από τις αρχές της δεκαετίας του '70. Την είχα δει για πρώτη φορά στην ΕΡΤ, σε ασπρόμαυρο δέκτη να κερδίζει το Κύπελλο Εθνών το 1972, διαλύοντας με σούπερ παιχνίδι την Αγγλία του Μπόμπι Μουρ μέσα στο «Γουέμπλεϊ» και ύστερα τη Σοβιετική Ενωση με 3-0 στις Βρυξέλλες. Σε αυτή τη διαδρομή των σαράντα χρόνων, απόλαυσα ομάδες της με τον Νέτσερ, τον Οφερατ, τον Γκερντ Μίλερ, τον Μπεκενμπάουερ, τον Γκραμπόφσκι, τον Σούστερ, τον Αλοφς, τον Λιτμπάρσκι, τον Ματέους , τον Κλίνσμαν, τον Φέλερ, τον Μπάλακ και τον Ζάμερ να κερδίζουν τίτλους, να κάνουν νίκες και να παίζουν εξαιρετικά, ωστόσο τέτοια καταλυτική εμφάνιση σαν αυτή που έκαναν στο 7-1 με τη Βραζιλία δεν θυμάμαι ποτέ!

Δεν είναι μόνο το εξωπραγματικό σκορ, αλλά όλη η εικόνα τους που ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος σε εξοντωτικούς ρυθμούς και με μία απίστευτη ταχύτητα. Έχοντας κατοχή της μπάλας μόνο όσο χρειαζόταν έμοιαζαν με μία πολύ βελτιωμένη έκδοση του «τίκι τάκα» και χωρίς να ταλαιπωρούν την μπάλα κατάφερναν να δημιουργούν διαρκώς φάσεις. Με την εμφάνισή τους έβαλαν πολύ ψηλά τον πήχη και πια είναι σχεδόν υποχρεωμένοι να κερδίσουν την Κυριακή όμως το ποδόσφαιρο δεν είναι μαθηματικές εξισώσεις ώστε να κάνεις προσθέσεις και να καταλήγεις σε συμπεράσματα!

Αυτό που απόλαυσε πάντως ο πλανήτης το βράδυ της Τρίτης θα είναι για χρόνια ολόκληρα ένα σημείο αναφοράς στα Μουντιάλ και γενικότερα στις ποδοσφαιροκουβέντες των επόμενων πενήντα χρόνων! Οσο για τη Βραζιλία μετά το κάζο του 1950, που δεν το χώνεψε ποτέ, αλλά ήταν μία απολύτως διαχειρίσιμη ήττα με 2-1, ήρθε ο χειρότερος εφιάλτης για να τους ριζωθεί πλέον ως το απόλυτο βίωμα που θα κατατρέχει γενιές οπαδών μέχρι να μπει ο 22ος αιώνας! Δεν είναι μία απλή ήττα, αλλά μία πανωλεθρία που θα αφήσει στίγμα στην καριέρα όλων των συμμετεχόντων στο «Mineirazo» και που ουσιαστικά επιβεβαίωσε την απόλυτη ένδεια ταλέντου που υπάρχει στη χώρα της σάμπας!