Η Μπαρτσελόνα προετοιμάζεται για έναν ακόμη τελικό. Κάτι αυτονόητο πια για τους απαιτητικούς οπαδούς της. Κάτι αυτονόητο για την εξωπραγματική ομάδα που σκορπάει τον τρόμο χάρη στις εξαιρετικές φουρνιές της «Μασία» και της φοβερής και τρομερής επιθετικής τριπλέτας (MSN) που διαθέτει.
Πολύ πριν όμως το μότο “Mes que un club”, δηλαδή κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος, ξεπεράσει τα καταλανικά σύνορα και γίνει σύνθημα σε εκατομμύρια υποστηρικτές της σε όλο τον κόσμο, και πολύ πριν οι ευρωπαϊκοί τελικοί και επιτυχίες σε αυτό το επίπεδο γίνουν συνήθεια, χρειάστηκε η έλευση ενός ανθρώπου για να αλλάξει η μοίρα της.
Ο Γιόχαν Κρόιφ είχε μάθει δίπλα στον καλύτερο: τον Ρίνους Μίχελς και το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο (total football) που έκαναν τον Άγιαξ και την εθνική Ολλανδίας να μοιάζουν αχτύπητοι με αποκορύφωμα την περίοδο 1970-74. Ο Μίχελς άλλαξε για πάντα το ποδόσφαιρο. Το ίδιο έμελλε να συμβεί με τον Κρόιφ στην Μπαρτσελόνα.
Ο ιπτάμενος Ολλανδός υπηρέτησε την Μπαρτσελόνα από πολλές θέσεις, και η μεγαλύτερη κληρονομιά του ήταν η νέα νοοτροπία που εμφύσησε στην ομάδα. Ξεκινώντας από την αναδιοργάνωση των ακαδημιών, την περίφημη «Μασία» από την οποία τόσοι και τόσοι παγκόσμιοι αστέρες ξεπήδησαν. Το total football μετατράπηκε στο τίκι-τάκα (κοντινές πάσες, συνεχής κίνηση με ή χωρίς την μπάλα, κατοχή) που σε βάθος χρόνου πέρασε στο «πετσί» της Μπαρτσελόνα αλλά και της Εθνικής Ισπανίας.
Στην προ-Κρόιφ εποχή καμιά απόπειρα για να πατήσει στην κορυφή δεν στέφθηκε με επιτυχία. Η πρώτη παρουσία σε τελικό ήταν το 1961 όταν ηττήθηκε 3-2 από την Μπενφίκα παρόλο που ήταν το φαβορί. Πέρασαν 25 χρόνια για να διεκδικήσει ξανά το βαρύτιμο τρόπαιο. Το 1986 έπεσε θύμα της Στεάουα Βουκουρεστίου και του συγκλονιστικού Ντουκαντάμ που με τέσσερις επεμβάσεις στην διαδικασία των πέναλτι έγινε ο ήρωας της Σεβίλλης (εκεί διεξήχθη ο τελικός). Και τότε το φαβορί ήταν, αλλά…
Το 1992 έφτασε επιτέλους η στιγμή που όλοι περίμεναν. Ο Κούμαν με φάουλ-κεραυνό στην παράταση του τελικού με την Σαμπντόρια (1-0) χάρισε στους Καταλανούς το Τσάμπιονς Λιγκ στην τότε πειραματική πρώτη διοργάνωση. Στην άκρη του πάγκου καθόταν ο Γιόχαν Κρόιφ.
Το 1994 η Μπαρτσελόνα έμοιαζε έτοιμη και για την δεύτερη κατάκτηση. Οι απουσίες της Μίλαν την καθιστούσαν το φαβορί. Όμως ο τελικός της Αθήνας ήταν εφιαλτικός, με τους «ροσονέρι» να κατακτούν τον τίτλο με εμφατικό τρόπο (4-0).
Μια νέα περίοδος ξηρασίας περίμενε την «Μπάρτσα», πριν την απογείωση που θα την καθιέρωνε -ίσως- ως την κορυφαία ομάδα όλων των εποχών. Το 2006, πριν ακόμη ξεπεταχτεί ο Μέσι, η παρέα των Ροναλντίνιο, Ντέκο, Ετό επικράτησε 2-1 με ανατροπή της Άρσεναλ στον τελικό του "Σταντ ντε Φρανς" χάρη σε γκολ των Λάρσον και Μπελέτι επιστρέφοντας στην κορυφή!
Τα καλύτερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα. Με προπονητή τον Γκουαρντιόλα, την ραχοκοκαλιά της ομάδας να προέρχεται από τα σπλάχνα της "Μασία", μαέστρους τους Τσάβι, Ινιέστα και σε ρόλο ηγέτη τον Μέσι, ο κόσμος θα θαύμαζε μια εξωγήινη ομάδα! Το διαπίστωσε δύο φορές η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2009 Ετό και Μέσι διαμόρφωσαν το τελικό 2-0 χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Το ίδιο και δύο χρόνια αργότερα το 2011, όταν η Μπαρτσελόνα επικράτησε 3-1 με σκόρερ τους Πέδρο, Μέσι και Βίγια (είχε ισοφαρίσει προσωρινά ο Ρούνεϊ).
Ένας ακόμη σπουδαίος κύκλος ολοκληρώθηκε, με τον νέο που άνοιξε -και φαίνεται εξίσου λαμπρός με τον προηγούμενο- να κάνει τον τεράστιο Κρόιφ, να χαμογελά γεμάτος υπερηφάνεια που έβαλε τις βάσεις για την σημερινή Μπαρτσελόνα.
Παναγιώτης Σγαρδέλης ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
_205015.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
