Sorry, Φώτη, σήμερα πουλάει το «σταύρωμά» σου…

Εν προκειμένω, ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι.

Γνωστό αυτό που λέγεται – και ισχύει – για τις απόψεις: όλοι έχουν από μία. Γνωστό και το ρητό του Βολταίρου που – μέσες άκρες – έλεγε ότι όσο και να διαφωνώ μαζί σου θα υπερασπίζομαι το δικαίωμά σου να λες ελεύθερα όσα πιστεύεις. Μόνο που ο Βολταίρος όταν έκανε τη σχετική τοποθέτηση δεν είχε στο νου του τη λαίλαπα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Τα οποία πλέον έχουν γίνει μέσα κοινωνικού αναθέματος και ακατάσχετης μπουρδολογίας. Διότι, πλέον, μέσω αυτών δεν διοχετεύεται η άποψη του καθενός αλλά η «άποψη» αυτή που θα προκαλέσει περισσότερο. Βλέπετε κάποιοι νομίζουν πως ψηλώνουν ανάλογα με τα likes που παίρνουν κάτω από τα ποσταρίσματά τους…

Εσχάτως, λοιπόν, αυτό που πουλάει πολύ, αυτό που κάνει θραύση στην κρεατομηχανή των social media είναι η παρουσία του Φώτη Ιωαννίδη στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού με τη Ρέιντζερς. Κάποιοι επενδύουν στη δικαιολογημένη σκασίλα των φίλων του Παναθηναϊκού, στα νεύρα που προκλήθηκαν από τον τρόπο που ήρθε ο αποκλεισμός και είπαν να στήσουν έναν σταυρό στον «πράσινο Γολγοθά» για να βάλουν πάνω τον αρχηγό του Παναθηναϊκού.

Δεν είναι ο πρώτος ούτε θα είναι ο τελευταίος που έχει τη σχετική τιμή. Και από κάτω το κοινό παραληρεί. Το ίδιο κοινό που πέρυσι τέτοιες μέρες απειλούσε με κινητοποιήσεις αν η ΠΑΕ αποφάσιζε να πουλήσει τον ίδιο παίκτη στην τιμή ευκαιρίας των 30 εκατομμυρίων ευρώ. Λεπτομέρειες…

Δεν πουλάει η ψύχραιμη ανάλυση των δύο παιχνιδιών. Δεν πουλάει ο εντοπισμός στις διαφορές της ομάδας που θέλει να εμφανίσει φέτος ο Ρουί Βιτόρια σε σχέση με την περασμένη σεζόν. Δεν πουλάει ούτε καν η αναφορά στα χαμένα τετ-α-τετ του Πελίστρι. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων σχολιάζουν – συνήθως κρυμμένοι πίσω από ένα ή και παραπάνω ψευδώνυμο – μετατρέπουν το ποδόσφαιρο σε ατομικό σπορ και μεταφέρουν όλη την ευθύνη εκεί που «πρέπει». Εκεί, σε αυτόν, που το ανάθεμα θα πιάσει τόπο. Κάποτε μπορεί να λεγόταν Μπασινάς, Καραγκούνης, Κατσουράνης. Σήμερα λέγεται Ιωαννίδης.

Δεν θέλω να σας το χαλάσω αλλά το ποδόσφαιρο δεν υπήρξε ποτέ ατομικό σπορ. Θα μου πεις και με το δίκιο σου, ότι σου αραδιάζω αυτονόητα πράγματα αλλά σήμερα που μιλάμε τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο. Η έκβαση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα μπορεί να κριθεί από πολλούς παράγοντες και σίγουρα μεγάλο ρόλο στην επιτυχία ή την αποτυχία μιας ομάδας παίζει η δουλειά όπως έχει προετοιμαστεί στις προπονήσεις και βγαίνει μέσα στο γήπεδο. Και τον 11. Και των 16 μαζί με τις αλλαγές. Ή ακόμα και των 17 αν βάλεις στον λογαριασμό που πρέπει να τον βάλεις και τον προπονητή. Ακολουθούν οι συγκυρίες, ο αντίπαλος και η προετοιμασία του, η πνευματική ετοιμότητα όσων κληθούν να εφαρμόσουν το όποιο πλάνο.

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Το ποδόσφαιρο, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, δεν είναι ένα σπορ που παίζεται από 22 ίσους στην ευθύνη και την αξία παίκτες. Από τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα μέχρι τη Δραπετσώνα και τα Πράσινα Πουλιά μέσα στις 11άδες θα βρεις βασικούς, θα βρεις συμπληρωματικούς, θα βρεις έμπειρους, θα βρεις άπειρους παίκτες. Θα βρεις, φυσικά, και τον ή τους ηγέτες της ομάδας. Αυτούς, δηλαδή, που τραβάνε τα βλέμματα, αυτούς που αγαπάει ο κόσμος περισσότερο αυτούς από τους οποίους οι απαιτήσεις είναι περισσότερες.

Εδώ να συμφωνήσουμε σε κάτι… Ο Φώτης είναι ένας τέτοιος παίκτης για έναν τεράστιο σύλλογο όπως είναι ο Παναθηναϊκός. Φοράει το εμβληματικό «7» στην πλάτη, έχει στο μπράτσο το περιβραχιόνιο, είναι αυτός με τις περισσότερες πωλήσεις σε φανέλες.

Όσο εύκολα θα γίνει σύνθημα στα χείλη των οπαδών άλλο τόσο εύκολα θα γίνει και στόχος των αρνητικών σχολίων. Μέχρι εδώ δεκτό… Η ανθρωποφαγία είναι που μου προκαλεί αλλεργία.

Δεν θα έβρισκα τίποτα κακό σε οποιαδήποτε κριτική έλεγε πως ο αρχηγός του Παναθηναϊκού δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρεθεί στην κατάσταση που βρισκόταν όταν η χρηματιστηριακή του αξία ανέβαινε αγωνιστική την αγωνιστική. Δεν θα εύρισκα τίποτα κακό σε όποιον προβληματισμό διατυπωνόταν σχετικά με το πλάνο της ομάδας και πόσο αυτό ευνοεί τον τρόπο παιχνιδιού του Φώτη Ιωαννίδη. Ακόμα και ένα debate για το ποιοι συμπαίκτες ταιριάζουν καλύτερα με ποιους στην τριάδα της επίθεσης και αν ο Φώτης θέλει τον Τζούρισιτς, τον Τετέ ή τον Πελίστρι δίπλα του ή κάποιον άλλον.

Δεκτή και η σκέψη για το αν θα έπρεπε σε αυτό το στάδιο της σεζόν ο Βιτόρια να επένδυε περισσότερο στον Σφιντέρσκι πάρα στον Φώτη. Όλα αυτά είναι απλές ποδοσφαιρικές συζητήσεις που μπορεί να γίνουν. Με την αίρεση, βέβαια, πως όλοι εμείς – ενυπόγραφα ή ανώνυμα – σχολιάζουμε με βάση όσα βλέπουμε στα 90 λεπτά των αγώνων και χωρίς να έχουμε εικόνα από την καθημερινότητα των προπονήσεων.

Πόσο πουλάνε, όμως, αυτά; Καθόλου…Βασικός δημοσιογραφικός άγραφος κανόνας πριν πολλά χρόνια ήταν να έχει κάθε ιστορία αίμα, στέμμα ή σπέρμα. Είναι διαχρονικό, λοιπόν, ότι η «κίτρινη» προσέγγιση είναι και περισσότερο αποδοτική. Προφανώς, λοιπόν, και αυτή είναι μια άποψη που δεν θα πουλήσει. Δεν θα γίνει επιχείρημα στα χείλη των πολλών, δεν θα πλημμυριστεί από likes. Είναι, όμως, ο τρόπος που εγώ βλέπω τα πράγματα. Εδώ μπροστά σας και όχι κρυμμένος πίσω από έναν ανυπόγραφο λογαριασμό στο «Χ».

Μακριά λοιπόν από «trends» και αναθέματα μια ωμή παραδοχή. Sorry, Φώτη, αλλά σήμερα το «σταύρωμά» σου πουλάει. Όπως θα πουλάει και η αποθέωσή σου αν ρίξεις κάνα δύο τεμάχια στα επόμενα παιχνίδια. Και ας είσαι ο ίδιος παίκτης…