Το 2004, 18 χρονών παιδί, έκλαιγε γιατί –όπως ο καθένας στη θέση του- δεν μπορούσε να διαχειριστεί τον τρόπο με τον οποίο είχε χάσει μέσα στην χώρα του το πρωτάθλημα Ευρώπης από την Ελλάδα.
Πέρασαν 12 χρόνια και επιτέλους ο Κριστιάνο Ρονάλντο δικαιώθηκε. Δικαιώθηκε για όλη τη σκληρή δουλειά που έχει ρίξει, για όλες τις «κατάρες» που έχει φάει κατά καιρούς (δικαίως και αδίκως), για την μεγαλειώδη προσπάθειά του να φτάσει στην κορυφή.
Να θεωρείται ΘΡΥΛΟΣ του ποδοσφαίρου. Γιατί τέτοιος είναι. Και η αποψινή κατάκτηση του Euro –έστω κι αν λαβώθηκε ο ίδιος νωρίς και οι υπόλοιποι έπαιξαν για εκείνον- τον έβαλε ακόμα πιο βαθιά στο πάνθεον (κι άσε τους haters να κράζουν).
Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει «χορτάσει» από ένα κάρο διακρίσεις και τίτλους. Έναν άνθρωπο με αδιανόητα ρεκόρ. Έναν άνθρωπο που δεν βάζει ποτέ το κεφάλι κάτω, προκειμένου να φτάσει στην Γη της Επαγγελίας. Έναν άνθρωπο που ταβάνι του είναι ο ουρανός και δεν του χαρίστηκε τίποτε.
Έναν άνθρωπο που έχει σηκώσει τρεις φορές το Champions League, άλλες τόσες την Πρέμιερ Λιγκ, μία φορά την Πριμέρα Ντιβιζιόν, μία φορά το Κύπελλο Αγγλίας, δύο φορές το ισπανικό Κύπελλο, τρεις φορές την Χρυσή Μπάλα. Και τώρα πια, ΚΑΙ το Euro… Και ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον;
