Μην ξεγράφετε την Ισπανία για νικήτρια (και) του επόμενου EURO….

Oσο πιο ψηλά βρεθείς τόσο πιο εκκωφαντική είναι η πτώση, ισχυρίζονται οι Κινέζοι και η εθνική Ισπανίας το έκανε πράξη με τον πρόωρο αποκλεισμό της στο Μουντιάλ.

Η απόλυτη κυρίαρχος της τελευταίας εξαετίας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, η ομάδα που έκανε ρεκόρ που θα αργήσουν να σπάσουν με μόλις τέσσερις ήττες σε επίσημα ματς σε ένα σύνολο σχεδόν ενενήντα αγώνων και σε διάστημα επτά χρόνων, παρέδωσε τα σκήπτρα της, αλλά η κληρονομιά που αφήνει θα είναι αιώνια.

Ποτέ πια στο μέλλον η εθνική Ισπανίας δεν πρόκειται να μένει εκτός κουβέντας σε υποθετικά φαβορί πριν από ένα μεγάλο τουρνουά. Η εποχή των λούζερς πέρασε ανεπιστρεπτί και γι’ αυτό φρόντισαν όλοι αυτοί που από το 2008 και έπειτα πέταξαν από πάνω τους δεκαετίες αποτυχιών και δημιούργησαν μία ποδοσφαιρική φιλοσοφία με το tiki taka που ανεξάρτητα αν αρέσει ή όχι σε όλους, δεν μπορεί να μη συμφωνήσουμε πως καθόρισε τον τρόπο που εξελίχθηκε το ποδόσφαιρο εδώ και μία οκταετία.

Η Ισπανία, να είστε βέβαιοι πως, απλά πήρε ανάσες φέτος. Τα κουρασμένα κορμιά δεν άντεξαν και έπεσαν ίσως όχι όπως θα τους άρμοζε! Θα μαζέψει εν τούτοις τα κομμάτια της επιστρέφοντας δριμύτερη. Επρεπε να κλείσει ένας κύκλος και διάλεξαν να το κάνουν στηρίζοντας όλη τη φουρνιά που κατάφερε να αποτινάξει τα κόμπλεξ. Το χρωστούσαν στον Τσάβι, στον Ινιέστα, στον Κασίγιας, στον Αλόνσο, στον Τόρες. Γιατί χωρίς την ποιότητά τους δεν θα πήγαιναν πουθενά.

Η Ολλανδία των 70’s μετά τους δύο χαμένους τελικούς και έχοντας καθορίσει το ποδόσφαιρο του επόμενου μισού αιώνα, πήγε στο Euro το 1980 με όλη τη γερασμένη φουρνιά και απέτυχε. Η πτώση της συνεχίστηκε με αποκλεισμούς από τις επόμενες διοργανώσεις των Μουντιάλ του ‘82 και του ‘86 αλλά ταυτόχρονα προετοίμαζαν σιγά-σιγά την ομάδα που επανακαθόρισε το ίδιο το άθλημα με την τριπλέτα του Γκούλιτ, του Φαν Μπάστεν και του Ράικαρντ.

Αυτοί μαζί με τον Κούμαν, τον Φαν Μπρόικελεν και τον Φάνενμπουργκ έφεραν τους «οράνιε» στην κορυφή της Ευρώπης το 1988. Οι Γάλλοι που σάρωσαν τους τίτλους το 1998 και το 2000, απέτυχαν παταγωδώς το 2002 στο Μουντιάλ της Απω Ανατολής, αλλά επέστρεψαν το 2006 με τη μεγάλη τους φουρνιά να δίνει μία τελευταία παράσταση στη Γερμανία. Ισως μάλιστα να είχαν πάρει το Κύπελλο, αν ο Ζιντάν δεν έχανε την ψυχραιμία του στην παράταση!

Η Βραζιλία του 1966 απέτυχε στο Μουντιάλ της Αγγλίας μόλις λαβώθηκε ο Πελέ, ωστόσο η πίκρα αυτή έδωσε το έναυσμα στη δημιουργία της υπερομάδας του 1970 που μάγεψε στο Μεξικό. Η Γερμανία των τίτλων του 1972 και του 1974 σε Euro και Μουντιάλ απέτυχε το 1978 στην Αργεντινή και αμέσως ανανέωσε την ομάδα για να πάρει το Euro το 1980 και να φτάσει στον τελικό του Μουντιάλ του 1982.

Η παγκόσμια πρωταθλήτρια του 2006 Ιταλία, απέτυχε οικτρά στη Νότιο Αφρική, αλλά το 2012 με τον Πραντέλι να τολμάει και με μία νεανική ομάδα έφτασε στον τελικό του Euro. Οι μεγάλες ομάδες δεν έχουν φόβους, γιατί ξέρουν πως η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι. Τολμάνε και προχωράνε στην επόμενη μέρα. Πόσο άραγε δίνει στο στοίχημα, αυτή την ώρα η κατάκτηση του Euro της Γαλλίας το 2016 από τη νέα φουρνιά των «φούριας ρόχας»;

Με τον Ερέρα, τον Κόκε, τον Γκάμπι, τον Μάτα που πιθανότατα θα ξαναβρεί στην επόμενη διετία τον χαμένο του εαυτό, τον Χεσέ, τον Μοράτα, τον Ντεουλοφέου και κυρίως τον Τιάγκο Αλκάνταρα η Ισπανία διαθέτει έτοιμες λύσεις για να πάει στην επόμενη μέρα.

Οι δυνάστες του μοντέρνου ποδοσφαίρου, με τις πάμπολλες κατακτήσεις στα τουρνουά των Ελπίδων των Νέων και των Παίδων παρέχουν κάθε δικαίωμα στους Ιβηρες να πιστεύουν πως αυτό που συνέβη στη Βραζιλία ήταν μεν το τέλος του πιο πετυχημένου κύκλου μία εθνικής ομάδας στην ιστορία του αθλήματος, ταυτόχρονα όμως και μία παρένθεση.

Γιατί το νέο κεφάλαιο επιτυχιών είναι βέβαιο για μία χώρα όπου το ποδόσφαιρο είναι χτισμένο σε στέρεες βάσεις, πως θα αρχίσει να γράφεται πολύ γρήγορα!