«Θέλω να το αγοράσω»: Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Μόντριτς για τον πόλεμο, τον παππού του και το καμμένο πατρικό!

Σε μια από τις πιο ειλικρινείς και ανθρώπινες στιγμές της πορείας του, ο Λούκα Μόντριτς άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για τις ρίζες του, τις πληγές του πολέμου και το όνειρό του να αποκτήσει ξανά το καμένο σπίτι της οικογένειάς του στη Δαλματία. Σε συνέντευξή του στην Corriere della Sera, ο Κροάτης άσος αποκάλυψε πτυχές της ζωής του που σπάνια είχε μοιραστεί.

Με λόγια γεμάτα συγκίνηση, θυμήθηκε τον παππού του, έναν άνθρωπο που αποτέλεσε θεμέλιο της παιδικής του ηλικίας. Το 1991, όταν ο ίδιος ήταν μόλις έξι ετών, ο παππούς του δολοφονήθηκε από Σέρβους παραστρατιωτικούς. «Ένα βράδυ δεν γύρισε ποτέ. Τον βρήκαν σε ένα λιβάδι, στην άκρη του δρόμου. Δεν είχε πειράξει κανέναν», είπε, περιγράφοντας μια απώλεια που εξακολουθεί να τον πονάει.

Η οικογένεια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα πάντα μέσα σε μία μέρα. Άφησαν πίσω φίλους, αντικείμενα, αναμνήσεις. Πέρασαν πρώτα από προσφυγικό καταυλισμό και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στη Ζαντάρ. Το σπίτι του παππού, πυρπολημένο και εγκαταλελειμμένο, στέκει ακόμη ερειπωμένο σε μια περιοχή που κάποτε ήταν γεμάτη νάρκες. Παρ' όλα αυτά, ο Μόντριτς θέλει να το αποκτήσει ξανά. «Θέλω να το αγοράσω. Για εκείνον, αλλά και για μένα. Είναι κομμάτι της ιστορίας μου», εξομολογήθηκε.

Παρά τις δυσκολίες, μιλά για τα παιδικά του χρόνια με μια γλυκιά νοσταλγία. Μεγάλωσε στη φύση, ανάμεσα σε ζώα, χωράφια και κόκκινο χώμα. «Έπαιζα ποδόσφαιρο ανάμεσα σε πέτρες και πρόβατα. Εκεί έμαθα το παιχνίδι», λέει. Η μπάλα ήταν το καταφύγιό του, ο τρόπος να παραμείνει παιδί μέσα στη δίνη του πολέμου. «Αυτά τα χρόνια με διαμόρφωσαν».

Στα 40 του πλέον, εξηγεί πώς συνεχίζει να αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο. Δεν μιλά για μυστικά ή συνταγές επιτυχίας. «Είναι η αγάπη για το ποδόσφαιρο. Να το σκέφτεσαι, να ζεις για αυτό. Η διατροφή και η προπόνηση έρχονται μετά. Για να αντέξεις χρειάζεται καρδιά». Στις προπονήσεις, λέει, νιώθει ακόμα σαν παιδί.

Η Μίλαν κατέχει ξεχωριστή θέση μέσα του. «Ως μικρός ήμουν οπαδός της, λόγω του Μπόμπαν. Πίστευα ότι θα τελειώσω την καριέρα μου στη Ρεάλ, αλλά αν υπήρχε άλλη ομάδα, θα ήταν η Μίλαν. Εκεί πρέπει πάντα να παίζεις για να κερδίζεις».

Μίλησε επίσης για τους προπονητές που τον σημάδεψαν -Αντσελότι, Μουρίνιο- και δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, με τον οποίο, όπως είπε γελώντας, έχουν «τη δική τους γλώσσα» για να μην τους καταλαβαίνει κανείς.

Στο τέλος, άφησε να φανεί πως πίσω από τα τρόπαια, τις έξι κατακτήσεις Champions League και τη Χρυσή Μπάλα, υπάρχει ακόμη το παιδί από τη Δαλματία. Ένα παιδί που δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του και που εξακολουθεί να κουβαλά μέσα του το όνειρο να ξαναχτίσει ένα σπίτι γεμάτο μνήμες, αγάπη και δικαίωση.