Να βλέπουν το φεγγάρι και όχι να κοιτούν το δάχτυλο!

Παρατηρώ μία υπερβολή στο πως αντιμετώπισαν στα social media κάποιοι τα λεγόμενα του Κλάτενμπεργκ σχετικά με τον τρόπο που “σφύριξε” στο περιβόητο πια Τσέλσι Τότεναμ 2-2, τον Μάη του 2016, στη βραδιά που η Λέστερ πήρε οριστικά τον τίτλο. Και καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει σωτηρία.

Γράφει ο Χρηστος Σωτηρακόπουλος

Πρώτα από όλα να πω ότι για μένα διαιτητής με την ποιότητα και την ικανότητα του Κλάτενμπεργκ δεν υπάρχει αυτή την ώρα στην Ευρώπη.

Και ο τρόπος που χειρίστηκε τους θεατρινισμούς του Πέπε στον τελικό του Μιλάνου, λίγο πριν Ρεάλ και Ατλέτικο πάνε στα πέναλτι, το Μάη του 2016, ήταν δείγμα της ικανότητας του να διαχειρίζεται ματς. Αυτή η έκφραση πάντως το managing the game είναι πολύ παρεξηγημένη. Ακούς τους Ελληνες (παλιούς διαιτητές που κάνουν πια τους) τηλεκριτικούς των φάσεων και διαπιστώνεις πόσο μπολιασμένο είναι το σύστημα με την τυπολατρεία.

Κάρτα, εδώ κάρτα εκεί και κάρτα παραπέρα, πέναλτι όλα τα μαρκαρίσματα ή αποβολές τα πάντα επειδή “έτσι λέει ο κανονισμός”! Οι κανόνες φτιάχτηκαν για να διευκολύνουν το παιχνίδι στα σπορ και όχι για να τα καταδυναστεύουν όμως αυτό το πνεύμα με το οποίο (κυρίως και ευτυχώς) οι Αγγλοι διαιτητές προσπαθούν να βοηθησουν το ματς, στους περισσότεροους λαούς είναι ιστιοπλοία σε αχαρτογράφητα νερά!

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στο england365.gr