Ακόμα και όταν όλα του στράβωσαν, δεν αγχώθηκε ότι θα χάσει…

Ο Ολυμπιακός άργησε να μπει στο ντέρμπι της Λεωφόρου. Για την ακρίβεια, να πάρει το παιχνίδι στον έλεγχό του. Γιατί όταν το έκανε αυτό, απέδειξε πως ακόμη και… περπατώντας, δεν χάνει από κανέναν αντίπαλο. Τι εννοούμε περπατώντας; Ότι οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν τον απαιτούμενο ρυθμό, έχοντας παίξει μόλις πέντε ματς. Και έχουμε δει πώς λειτουργεί η ομάδα του Μεντιλίμπαρ όταν παίζει συνεχόμενα παιχνίδια.

Η ενδεκάδα μπορεί να έμοιαζε εξαιρετική, ωστόσο στο χορτάρι φάνηκε να έχει ζητήματα. Το τρικ με Νασιμέντο στο «10», ο οποίος παίζει καλύτερο πιο χαμηλά στο γήπεδο δεν βγήκε. Ο Κοστίνια δεν έχει μπει καλά στη σεζόν, ο Στρεφέτσα προσπαθεί να μάθει τον τρόπο παιχνιδιού του Βάσκου. Παρ' όλα αυτά, ο Ολυμπιακός δεν έφαγε μισή φάση σε σχεδόν 100 λεπτά αγώνα. Τη μία και μοναδική που δέχτηκε, ήταν αυτή που έδωσε ο ίδιος μετά το λάθος του Ρέτσου για το 1-0 του Ντέσερς.

Τι είχε προηγηθεί; Ένα 45λεπτο όπου οι Πειραιώτες δεν είχαν συντονισμένο πρέσινγκ. Έλειψαν οι σωστές μεταβάσεις, το γκολ για ένα ακόμη πρώτο ημίχρονο, αλλά και ένα πέναλτι. Αυτό που ο Αϊτεκίν, αλλά ούτε και το VAR δεν καταλόγισαν στην ανατροπή του Καμπελά από τον Τετέ. Όπως και στην... πάσα του Καλάμπρια που ο Γάλλος έφευγε μόνος του για το γκολ. Με αρκετές ακόμη παραφωνίες από τον Γερμανό σε κάρτες και πλεονεκτήματα που δεν άφησε. Σε μια ξεκάθαρη κακή διαιτησία. Όχι μόνο για τα παραπάνω, αλλά και γιατί δεν επέτρεψε καν στο ματς να έχει ρυθμό με τα επαναλαμβανόμενα σφυρίγματα.

Είχε ασφαλώς προηγηθεί και η εντυπωσιακή παρουσία του Σιπιόνι στον άξονα. Πληθωρικός, με άριστο διάβασμα του παιχνιδιού, καίριες παρεμβάσεις και βγάζοντας σωστά την μπάλα μπροστά. Εμφάνιση που δείχνει ότι ο Αργεντινός είναι μια εκπληκτική αλλαγή και δεν μασάει. Τον έριξαν στα βαθιά, κολύμπησε και βρήκε και… στεριά.

Ο Μεντιλίμπαρ το δούλεψε το ματς κατά τη διάρκειά του και άρχισε να το γέρνει υπέρ των «ερυθρόλευκων». Πρώτα με την είσοδο του Ποντένσε που έφτιαξε 2,5 ευκαιρίες με τρία κλεψίματα, αλλά ο Ελ Κααμπί παραδόξως αστοχούσε. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε στο μισό γήπεδο, προσπαθούσε να κλέψει χρόνο. Ο Ολυμπιακός συνέχιζε να βγάζει ένταση, ο Μέντι έφερνε διαρκώς φρέσκια πόδια από τον πάγκο μεσοεπιθετικά. Με Τσικίνιο, Έσε η μπάλα κατέβαινε πιο ομαλά, ο Γιαζίτσι τραβούσε διαρκώς πάνω του έναν αντίπαλο, ο Ταρέμι πρόσθεσε άλλη μια παρουσία στα πέριξ της αντίπαλης άμυνας.

Ο Ελ Κααμπί έχασε άλλο ένα στο 90', αλλά φαινόταν ξεκάθαρα πως στο έξτρα επτάλεπτο ότι έρχεται το 1-1. Ήρθε δύο λεπτά αργότερα, όταν ο Ποντένσε ηγήθηκε ακόμη μίας επίθεσης, κανείς δεν κατάφερε να τον σταματήσει, ο Ταρέμι σέρβιρε και ο Μαροκινός… ήπιε! Η ισοφάριση ήταν το μίνιμουμ βάσει ευκαιριών και εικόνας που θα μπορούσε να έχει πετύχει ο Ολυμπιακός, κόντρα σε κάθε λάθος. Των παικτών του, του προπονητή του, του διαιτητή. Αλλά οι Πειραιώτες διαθέτουν τεράστια ποιότητα και ποδοσφαιριστές που ξέρουν καντάρια μπάλα. Το χορτάρι είναι ο καθρέπτης και οι νταμπλούχοι δεν ήταν για να χάσουν, σε καμία περίπτωση.

Η ενδεκάδα που τελείωσε το ματς είχε μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας από αυτή που το ξεκίνησε, αλλά σαφώς μεγαλύτερη ποιότητα. Είχε όμως εκπληκτική ηρεμία και ψυχραιμία στο χορτάρι. Παρότι ο χρόνος πίεζε και τα περιθώρια στένευαν. Διότι αυτή η ομάδα έχει αυτοπεποίθηση, αλλά και ποδοσφαιριστές με μεγάλη προσωπικότητα που γνωρίζουν πώς να διαχειριστούν τις ζόρικες καταστάσεις. Μόλις και ο κόουτς βρει την κατάλληλη διαχείριση σε ένα μεγάλο ρόστερ, ο Ολυμπιακός θα είναι πολύ καλύτερος. Φανταστείτε και όταν βρει ρυθμό. Τότε δεν θα πηγαίνει «περπατώντας», αλλά τρέχοντας. Και άντε πιάστε τον…