Ούτε ο Μουρίνιο θα έκανε κάτι σε αυτή τη Μίλαν!

Αυτή η ομάδα που επί μία εικοσαετία από το 1987 έως το 2007 κατέκτησε ένα σωρό εγχώριους και ιδίως διεθνείς τίτλους όχι επειδή είχε πάντα τους καλύτερους παίκτες ή προπονητές αλλά επειδή πρώτιστα είχε σχέδιο! Η Μίλαν ευτύχησε να πάει με πλάνο από την πρώτη μέρα που ο Μπερλουσκόνι πήρε τα ηνία αυτού του κοιμώμενου, σε όλη τη δεκαετία του '80, γίγαντα! Μία ομάδα που από πρωταθλήτρια το 1979, τελευταία χρονιά που φόρεσε τη φανέλα της ο αξεπέραστος Τζιάνι Ριβέρα, βρέθηκε δύο σεζόν στη Β' κατηγορία μέχρι το 1983. Την πρώτη υπήρχε και στίγμα από τα στημένα ματς, ενώ τη δεύτερη φορά που η ομάδα έπεσε το 1982 έπεσε θύμα της λανθασμένης αντίληψης πως ήταν «πολύ μεγάλη για να πέσει».

Ο Γκαλιάνι, που ανέλαβε «εν λευκώ» την ομάδα για να μην απασχολείται ο ιδιοκτήτης με τα καθημερινά ψυχοφθόρα πράγματα, λειτούργησε με σύνεση και κατάφερε να πάρει τα εύσημα γι? αυτό που δημιουργήθηκε. Για πάρα πολλά χρόνια η Μίλαν δεν έκανε αψυχολόγητες ενέργειες και κρατούσε προπονητές, στηρίζοντάς τους χωρίς ωστόσο να μην υπάρχουν και γρήγορες απολύσεις σαν εκείνη του Ουρουγουανού Οσκαρ Ταμπάρες το 1996. Αλλά κυρίως αυτό που μένει στη μνήμη είναι το πώς στηρίχτηκε επί σειρά ετών ο Κάρλο Αντσελότι, ακόμη και μετά το απίστευτο κάζο της Πόλης, με αποτέλεσμα η ομάδα να συνεχίζει τις επιτυχίες παρά τις όποιες αναποδιές!

Όμως αυτό που συμβαίνει από πέρυσι μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Ούτε ο Ζέεντορφ, ο οποίος επιλέχτηκε πέρυσι, ούτε ο Πίπο Ιντσάγκι στηρίχτηκαν, όπως κάποτε ο Αντσελότι. Ο Ιντσάγκι ακούει όλο αυτό το διάστημα ονόματα πιθανών αντικαταστατών του, με τον Σπαλέτι να αποτελεί την πρώτη επιλογή. Η κουβέντα μας δεν είναι για το αν ο Σπαλέτι -που έχει να επιδείξει εξαιρετικό έργο όπου και αν δούλεψε- μπορεί να τα καταφέρει, αλλά για το κατά πόσο πια η Μίλαν έχει αγωνιστική ταυτότητα. Γιατί μία μεγάλη ομάδα δεν εξαρτάται μόνο από τα αποτελέσματα αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ως κλαμπ. Αυτό που για πάρα πολλά χρόνια είχε πετύχει η Μίλαν ήταν να τη σέβονται όλοι και γιατί όχι ακόμη και να τη ζηλεύουν για τον τρόπο που διαχειριζόταν την καθημερινότητα. Ο Γκαλιάνι άκουγε πάντα τις όποιες γκρίνιες των γύρω του και κατάφερνε να αποφορτίζει τις όποιες εντάσεις. Ακόμη και όταν ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι άρχιζε να ζητεί αλλαγές είτε στην τεχνική ηγεσία είτε στο αγωνιστικό σύστημα, ο Γκαλιάνι τον αγνοούσε και στήριζε τις επιλογές του εκάστοτε προπονητή!

Ο Ιντσάγκι φυσικά και δεν είναι μάγος. Ναι, δεν είναι και ο νέος Καπέλο ή ο καινούργιος Σάκι, αλλά το παρελθόν του και κυρίως οι ιδέες του αξίζουν μεγαλύτερου σεβασμού από το να διαβάζει κάθε μέρα στην «Gazzeta dello sport» πως αν χάσει το επόμενο ματς απολύεται! Η τωρινή Μίλαν δεν έχει ποιότητα, οπότε ακόμη και ο Μουρίνιο να την αναλάμβανε, θα αποτύγχανε παταγωδώς, συνεπώς δεν είναι ζήτημα προσώπου, αλλά επιλογών. Αν δεν βάλει χρήματα η διοίκηση και αν δεν αγοράσει ποδοσφαιριστές που να έχουν ειδικό βάρος για να φορέσουν τη φανέλα ενός συλλόγου με πολλές απαιτήσεις, τότε η Μίλαν θα συνεχίσει να κολυμπάει σε ρηχά νερά! Ολα τα άλλα είναι λόγια του αέρα.