«Παίζω μπουνιές με τον καρκίνο…»

«Κάνω χημειοθεραπείες από πέρυσι το καλοκαίρι. Όμως δεν το βάζω κάτω. Το παλεύω γιατί ξέρω ότι κάποια στιγμή όλοι θα φύγουμε από τη ζωή. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα», λέει ο 71χρονος κωμικός στην Espresso της Πέμπτης.

Το 2010 ο Κώστας Τσάκωνας υπέστη σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, το οποίο και του προκάλεσε σημαντική αστάθεια. Σήμερα, δυστυχώς, κάνει χημειοθεραπείες για να αντιμετωπίσει τον καρκίνο στην ουροδόχο κύστη.

Ήδη, την τελευταία πενταετία ο αγαπημένος ηθοποιός έχει καθηλωθεί στο σπίτι του στη Γλυφάδα.

«Με το γέλιο προσπαθώ να την παλέψω, αλλιώς θα είχα “φύγει” προ πολλού», αναφέρει και εύχεται «να μη ζήσει άλλος τους δικούς μου πόνους. Είναι ανυπόφοροι», αλλά συμπληρώνει:

«Θα το παλέψω όμως. Τον έχω πάρει αστεία. Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι καθόλου. Κάποια στιγμή θα φύγουμε από τη ζωή. Άλλωστε τον θάνατο και την Εφορία δεν θα αποφεύγεις».

Ο Κώστας Τσάκωνας, έχει τη δική του ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, με μικρότερους στην αρχή και στη συνέχεια με μεγαλύτερους ρόλους αντιήρωα, στις ταινίες :

«Από που πάνε για τη χαβούζα» (1978)
«Βέγγος ο τρελός καμικάζι» (1980)
«Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι» (1980) και κυρίως στο
«Μάθε παιδί μου γράμματα» (1981)

Ερμηνεύει χαρακτήρες πολύ αληθινούς, στα χνάρια του μεγάλου Θανάση Βέγγου, με τον οποίο άλλωστε έπαιξε μαζί.

Την περίοδο της παντοκρατορίας της βιντεοκασέτας, ο Κώστας Τσάκωνας γυρίζει τη μία φαρσοκωμωδία μετά την άλλη, με ξεκαρδιστικές σκηνές, από την απλή καθημερινή ζωή του ταλαίπωρου Έλληνα:

«Τι έχουν να δουν τα μάτια μου» (1983)
«Χούλιγκανς (κάτω τα χέρια απ’ τα νιάτα!)» (1983)
«Εθνική παπάδων» (1984)
«Θηλυκό θηριοτροφείο» (1984)
«Ρόδα τσάντα & κοπάνα νο3» (1984)
«Μάθε παιδί μου μπάσκετ» (1986)
«Ο παπα...μαφίας» (1986)
«Κλασική περίπτωση βλάβης» (1987)
«Η μεγάλη απόφραξη» (1988)
«Αθηναίοι» (1990)

Συμμετέχει και σε περισσότερο ποιοτικές ταινίες:

«Φτηνά τσιγάρα» (2000)
«Η φούσκα» (2001)
«Magic hour» (2011)


Όπως λέει, ο σπουδαίος κωμικός, ακόμη και σήμερα κρατάει σαν φυλαχτό τα λόγια του καλού του φίλου Θανάση Βέγγου για το χειροκρότημα του θεάτρου:

«Κώστα, το χειροκρότημα και το θέατρο είναι … χασίσι. Έχεις πάντα την ανάγκη του».

Ερωτηθείς αν θα μπορούσε να παίξει σήμερα ένα ρόλο, ανάλογο της ηλικίας του (γεν. 1944) ο Κώστας Τσάκωνας παραπέμπει σε μία φράση που του είχε πει ο αξέχαστος Νίκος Σταυρίδης:

«Ποτέ να μη ζητήσεις να παίξεις και να λένε “τον καημένο, πώς κατάντησε…”. Δεν πρέπει να σε βλέπουν και να σε λυπούνται. Ο ηθοποιός εκπέμπει φως, γέλιο, κλάμα. Όχι μιζέρια. Δεν θα ξεχάσω τον Κώστα Χατζηχρήστο στις τελευταίες παραστάσεις του. Καλύτερα να μην τον έβλεπες…».


Ανδρέας Μορφόπουλος