«Νόμιζα ότι ήταν νεκροί»: Όταν το αγγλικό ποδόσφαιρο γλίτωσε από ένα μικρό Χίλσμπορο

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, το αγγλικό ποδόσφαιρο προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του από μια σειρά τραγωδιών σε γήπεδα οι οποίες το είχαν στιγματίσει. Το 1985, με διαφορά λίγων ημερών, είχαν καταγραφεί τα τραγικά δυστυχήματα σε Μπράντφορντ και Χέιζελ, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα, ήρθε η εκατόμβη νεκρών του Χίλσμπορο.

Η Έκθεση Τέιλορ που συντάχθηκε μετά την τραγωδία στο Σέφιλντ, επηρέασε έντονα τη νοοτροπία όσον αφορά στη συντήρηση των εγκαταστάσεων των συλλόγων, ωστόσο όσο κατέβαινες κατηγορία, τόσο μικρότερες ήταν οι αλλαγές...

Κάπως έτσι, όταν η Χαλ πήγε στο Ράνκορν για να αντιμετωπίσει την τοπική, ερασιτεχνική ομάδα της περιοχής για το FA Cup σαν σήμερα το 1993, οι παίκτες των φιλοξενούμενων αντιλήφθηκαν γρήγορα πως το γήπεδο που θα φιλοξενούσε τον αγώνα, το Canal Street, δεν ήταν και τόσο σύγχρονο.

«Ήταν προφανές ότι δεν γινόταν να στεγάσει τόσους οπαδούς, κοιτάς τις φωτογραφίες και δεν ήταν κατάλληλο για να παίξει μια ομάδα της EFL» θα έλεγε ο τότε ποδοσφαιριστής της Χαλ, Λίντον Μπράουν, με χίλια άτομα να κάνουν το ταξίδι για να βρεθούν κοντά στους «τίγρεις».



Στο 29ο λεπτό, τα πράγματα θα χαλούσαν απότομα. Ένα όμορφο γκολ του Άτκινσον με κεφαλιά θα έφερνε τους έξαλλους πανηγυρισμούς των οπαδών της Χαλ, οι οποίοι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων βρέθηκαν να παλεύουν για τη ζωή τους, καθώς το κιγκλίδωμα κατέρρευσε!

«Ο Άτκινσον σκόραρε, οι οπαδοί χοροπηδούσαν και ξαφνικά ο τοίχος κατέρρευσε. Έδειχνε φρικιαστικό, σώματα έπεφταν πάνω σε άλλα σώματα, έδειχνε πολύ σοβαρό. Εκεί κάθονταν οι συγγενείς μας, άνθρωποι ούρλιαζαν, ευτυχώς τα ξαδέρφια μου ήταν λίγο πιο πίσω. Ήταν η εποχή μετά το Χέιζελ και το Χίλσμπορο, οπότε ήταν τρομακτικό» θα εξηγούσε ο Μπράουν, με τον τότε πρόεδρο της Χαλ, Μάρτιν Φις, να λέει πως «είδα δύο ανθρώπους με κομμάτια τσιμέντου πάνω τους, νόμιζα πως ήταν νεκροί. Ήταν σαν να βλέπω ένα μικρό Χίλσμπορο».

Ως εκ θαύματος, καμία ζωή δεν χάθηκε εκείνη τη μέρα. Τοπικά ΜΜΕ έκαναν λόγο για 14 τραυματισμούς, με έναν οπαδό να σπάει τον αστράγαλό του και μία αστυνομικό να τραυματίζεται στο πόδι.

Μετά από διακοπή 18 λεπτών, ο αγώνας θεωρήθηκε ως μη γενόμενος και επαναλήφθηκε λίγες μέρες μετά, με τη Χαλ να επικρατεί 2-0 και να περνά στην επόμενη φάση του Κυπέλλου Αγγλίας.

Οι γηπεδούχοι προσπάθησαν να επιρρίψουν ευθύνες στους οπαδούς των φιλοξενούμενων, κάνοντας λόγο για «μεθυσμένους χούλιγκαν» που νωρίτερα είχαν κάνει γυαλιά καρφιά μία παμπ στην περιοχή.

Ο Στιβ Γουέδεριλ, που είχε βρεθεί στο γήπεδο για να υποστηρίξει τη Χαλ, θα έλεγε πως «το Canal Street δεν θα έπρεπε να φιλοξενεί αγώνες. Μας είπαν μετά ότι ο αγώνα διακόπηκε αλλά τα τουρνικέ ήταν κλειστά και δεν γινόταν να φύγουμε.

Πίσω από το ένα τέρμα υπήρχε μια μεγάλη πόρτα που έμοιαζε με έξοδο κινδύνου αλλά ήταν κλειδωμένη και έμοιαζε να είναι κλειστή για χρόνια. Οι άνθρωποι της Ράνκορν το έριξαν σε μας. Ότι δεν έπρεπε να πανηγυρίσουμε όταν η ομάδα μας έβαλε γκολ...»

Το αίτημα της Χαλ για έρευνα για τις συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα το ατύχημα απορρίφθηκε, ο αγώνας διεξήχθη από την αρχή σε άλλο γήπεδο και κάπως έτσι, όσα έγιναν την 13η Νοεμβρίου 1993 πέρασαν στη λήθη για τους πολλούς.

Η Ράνκορν θα πουλούσε το γήπεδο το 2001, με το Canal Street να εγκαταλείπεται για χρόνια και εντέλει να περνά στα χέρια εταιρίας που θα το γκρέμιζε και θα το μετέτρεπε σε σπίτια. Ο δε σύλλογος, διαλύθηκε πέντε χρόνια αργότερα...

ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube