Σε αυτό το τοπίο έμοιαζε πια παράταιρος!

Ένας παράγοντας παλιάς κοπής που τιμούσε το λόγο του και που αγαπούσε το ποδόσφαιρο, όχι ως μέσο προβολής, αλλά ως σπορ που έδινε απέραντες συγκινήσεις ήταν ο Πέτρος Θεοδωρίδης. Ήξερε φυσικά πως μέσα στο περιβάλλον που πάλευε να επιβιώσει δεν ήταν όλα αγγελικά πλασμένα και για αυτό σπάνια αιφνιδιαζόταν από τις εξελίξεις. Είχε ένα σχεδόν μόνιμα αλάθητο ένστικτο που τον βοήθησε πολύ στο να ισορροπήσει συχνά ανάμεσα σε αντίρροπες τάσεις όμως εκείνο που ξεχώριζες πάνω του ήταν πως τιμούσε το λόγο του.

Κουμάνταρε τον Ηρακλή για μία ντουζίνα χρόνια και επί των ημερών του ο «Γηραιός» βγήκε στην Ευρώπη πιο πολλές φορές από ποτέ στην ιστορία του. Έχοντας πάντα ανταγωνιστικές ομάδες, κατόρθωνε να μεγιστοποιεί την αξία των ποδοσφαιριστών του (ο Κωφίδης και ο Κωστής είναι οι κλασσικότερες περιπτώσεις) χωρίς να χάνει η ομάδα σε ποιότητα. Ταυτόχρονα είχε τους πάντες πληρωμένους στην ώρα τους.

Όταν έφυγε, πικραμένος, από την ομάδα της καρδιάς του το 2000, μιας και η φωνή λαού επιθυμούσε τον Μυτιληναίο, μετακινήθηκε στις Σέρρες. Εκεί δημιούργησε ξανά έναν υπολογίσιμο Πανσερραικό. Ανέβασε την ομάδα δύο φορές, φτάνοντας και μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου, ενώ το ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα του έπαιρνε τα εύσημα. Δεν θέλησε να μπει στην ίντριγκα του να φιλήσει .κατουρημένες ποδιές για να πετύχει το καλοκαίρι του 2011 το αυτονόητο σε οποιαδήποτε νορμάλ χώρα, το να γλυτώσει δηλαδή την ομάδα του. Ωστόσο η αδικία αυτή τον ενόχλησε.

Η φουρνιά των καλών νέων παικτών που έβγαλαν τα «λιοντάρια» τα τελευταία χρόνια από τον Γεωργιάδη, τον Παπάζογλου και τον Ανάκογλου που έφυγαν ήδη με μεταγραφή μέχρι τον Κουτζαβασίλη, τον Καρασαλίδη και τον Τριανταφύλλου χρωστάνε πολλά στο τρόπο που ο Πέτρος Θεοδωρίδης αντιλαμβανόταν τι σημαίνει ποδόσφαιρο. Σε ηλικία 66 ετών, είχε ακόμη πολλά μα προσφέρει ,αλλά δυστυχώς η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Σε ένα ελληνικό ποδοσφαιρικό τοπίο η αναξιοπιστία κυριαρχεί ο Πέτρος Θεοδωρίδης έμοιαζε πλέον παράταιρος.

Αν η υστεροφημία έχει ακόμη αξία σε αυτό τον μάταιο κόσμο, για εκείνον είναι εξασφαλισμένη, όχι απλά επειδή ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά γιατί δίνοντας τα χέρια μαζί του μπορούσες να το θεωρήσεις συμβόλαιο. Πιο ισχυρό από δεκάδες χαρτιά και σφραγίδες. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει, αφού θα λείψει πολύ από έναν χώρο που δεν έχει δα και πολλούς σαν αυτόν.