Στραπάτσο που οφείλει να γίνει μάθημα

Στο σύντομο διάστημα αυτών των αγώνων του Μουντιάλ στην Τουρκία αυτή η ομάδα (που πέτυχε αρκετά με την πρόκριση στους 16) έβγαλε όλα τα θετικά και όλα τα αρνητικά του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Έδειξε συγκροτημένη και σοβαρή στο πρώτο ματς με το Μεξικό και με εκείνη τη νίκη εξασφάλισε ουσιαστικά με το καλημέρα την πρόκριση.

Διαχειρίστηκε τα κενά και τα προβλήματά της στα παιχνίδια με Μάλι και Παραγουάη, αλλά ενώ περίμενες ανάλογη σοβαρότητα κόντρα στο Ουζμπεκιστάν η εικόνα ήταν διαφορετική. Για την ακρίβεια βγήκαν όλα τα ελαττώματα της φυλής μας. Πολλή κουβέντα για εύκολη κλήρωση και το ποιος μας περιμένει στη συνέχεια.

Όταν το ματς στράβωσε, μας βγήκε μεγάλος εκνευρισμός, κάτι που δεν μας είχε συνηθίσει αυτή η ομάδα. Αντί η ισοφάριση να λειτουργήσει υπέρ μας και να μας ανεβάσει ψυχολογικά, μας οδήγησε στα ίδια λάθη. Υπεροψία και πλήρης έλλειψη σχεδίου. Αντί να λειτουργήσει ως καμπανάκι κινδύνου η όλη κατάσταση, αντίθετα επήλθε εφησυχασμός.

Άρχισαν οι γιόμες και μετά το λάθος πέναλτι που έδωσε ο Ιβοριανός διαιτητής, αν και υπήρχε χρόνος, δεν έγινε τίποτα σωστά. Κι όμως ήταν η ίδια ομάδα που ένα χρόνο πριν στα ημιτελικά του πανευρωπαϊκού κόντρα στην Αγγλία, αν και τότε είχε μείνει με παίκτη λιγότερο, έπαιξε τελείως διαφορετικά.


Ένα χρόνο μετά η αναμενόμενη ωριμότητα που έπρεπε να δείξει αυτή η ομάδα, δεν φάνηκε ποτέ, προκαλώντας γενική έκπληξη. Μπορούμε να σταθούμε σε δικαιολογίες για τη διαιτησία και πως έλειπαν οι Φούντας, Μαυρίας και Κατίδης. Κανείς τους όμως δεν έπαιξε στα τρία πρώτα παιχνίδια όπου η Εθνική αγωνίσθηκε με άλλο πολύ καλύτερο πρόσωπο. Η απόδοση σχεδόν όλων ήταν κακή και κάπου τελειώνουν όλα.

Αυτά τα τουρνουά όμως πρέπει να αντιμετωπίζονται εκτός από ευκαιρία για την όποια διάκριση κυρίως ως εκπαιδευτική διαδικασία για τους νεαρούς παίκτες που αργότερα θα παίξουν στην Ελπίδων και στο τέλος για την αληθινή ζωή στο ποδόσφαιρο σε επίπεδο Ανδρών. Πάντως, τέτοια στραπάτσα έχει δείξει το παρελθόν ότι γίνονται μαθήματα.

Θα σταθώ όμως σε αυτό που έγραφα στην αρχή του τουρνουά. Σημασία για αυτά τα παιδιά δεν είναι να το αν θα προκριθούν στους «16» του Μουντιάλ ή και παραπάνω, αλλά τις όποιες υποσχέσεις δώσουν σε αυτό το ηλικιακό γκρουπ να τις μετουσιώσουν σε καριέρα. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το βασικό ζητούμενο σε αυτές τις ηλικίες.