Η φουρνιά αυτή του πόλο μπορεί να φέρει το μετάλλιο, αλλά και πάλι λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Στα μέσα της δεκαετίας του '70, τα καλοκαίρια μας στην Αθήνα, μας «έβγαζαν» αναγκαστικά στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο. Κάθε απόγευμα, από τις πέντε έως το βράδυ, το πρωτάθλημα του πόλο συγκέντρωνε όλα τα βλέμματα. Ήταν οι εποχές της ανίκητης ομάδας του Εθνικού, με τον Ολυμπιακό να τον κοντράρει μάταια κάθε χρόνο.

Αλλά και με τον Παναθηναϊκό, την Πάτρα, το Παλαιό Φάληρο, τη Χίο, το Καλαμάκι, την Κέρκυρα. Κόσμος στις εξέδρες, που θα ζήλευε και το ποδόσφαιρο. Και αστέρια πρώτης γραμμής. Ο Κουβεγιετόπουλος, ο Καρολόγος, ο Κώνστας, ο Ιωσηφίδης. Και μετά, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80, ο Καπράλος, ο Σιταρένιος, ο Σταθάκης, ο Αρώνης, ο Μουδάτσιος.

Παράλληλα, η Γλυφάδα άρχισε να «αμφισβητεί» τον Εθνικό με τον Γιαννόπουλο και τον Πάτερο, ενώ και η Βουλιαγμένη από τα μέσα της δεκαετίας και μετά έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα με το παιδί-θαύμα του αθλήματος, τον Γιώργο Μαυρωτά, που τελειώνοντας την καριέρα του, θα είχε πάρει μέρος σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες! Και στη συνέχεια, ο Καϊάφας, ο Πάτρας, ο Τάσος Παπαναστασίου, ο αείμνηστος Νώντας Σαμαρτζίδης, ο Λούδης, ο Βενετόπουλος, ο Καλακόνας και μετά ο Αφρουδάκης και τα άλλα παιδιά της «γενιάς της Δουνκέρκης»!.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου εδώ