Ο Ντιέγκο, ένα ποδόσφαιρο χωρίς σύνορα και το δικό του δισκοπότηρο!

Έφτασα στην πόρτα έβαλα το κλειδί το γύρισα δύο φορές και μπήκα μέσα στο σκοτεινό σπίτι. Η ώρα ήταν περασμένες 12, ενώ έξω έχει αρχίσει ένας φυσάει. Είναι βραδιές από εκείνες που απλώς θέλεις να γυρίσεις και να ξεκουραστείς, ακόμα και από καλές μέρες πολύ δε περισσότερο από κακές. Έξω από το παράθυρο, τα φύλλα των δέντρων κάτι προσπαθούσαν να πουν μέσα από το θρόισμα των φύλλων… Μερικές φορές νομίζεις ότι απλώς είναι ένα παιχνίδισμα του μυαλού!

Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Η τηλεόραση άρχισε να παίζει κάπου στο βάθος, μόνη της. Λες και ένα μαγικό χέρι την είχε ανοίξει πατώντας το τηλεχειριστήριο… έδειχνε ένα γκολ που ακόμα και αγέννητα παιδιά, εκείνη την εποχή την έχουν δει τόσες και τόσες φορές. Μεξικό 1986, κάτω από τον καυτό ήλιο προημιτελικός Μουντιάλ. Η ανθρώπινη φύση πολλές φορές έχει μέσα της, διπλές ιδιότητες, εναλλασσόμενη μεταξύ του καλού και του κακού ακόμα και την ίδια στιγμή! Είναι το γκολ που πέρασε στην αιωνιότητα, λόγω της ποδοσφαιρικής ιδιοφυΐα ενός θνητού που ωστόσο ως άλλος Ίκαρος πέταξε κοντά στον ήλιο γιατί ήθελε να φτάσει τους Θεούς.

Δε χρειάστηκε περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα να κάνει κάτι που θα έμενε στην ιστορία για πάντα, όπως λίγο νωρίτερα δεν είχε χρειαστεί λίγα δευτερόλεπτα για να βάλει την φωτιά στα φτερά του, δοκιμάζοντας την άλλη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, εκείνης που δεν διστάζει να κάνει οτιδήποτε προκειμένου να φτάσει στον τελικό σκοπό! Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο…