Τα δύο πρόσωπα του τελικού

Ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας ήταν τελικά υπόθεση της Τσέλσι. Οι λονδρέζοι κατάφεραν να κατακτήσουν το τρόπαιο επικρατώντας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 1-0, χωρίς να είναι καλύτεροι από τους αντιπάλους τους. Το πέναλτι όμως του Αζάρ αποδείχθηκε αρκετό για να πανηγυρίσει η ομάδα του Λονδίνου.

Του Χριστόφορου Ευαγγελάτου

Εδώ λοιπόν οφείλει να σταθεί κάποιος σε δυο σημαντικά πρόσωπα. Για την ακρίβεια είναι τα δύο πρόσωπα που έκριναν τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας. Από την μία ο τερματοφύλακας της Τσέλσι Τιμπό Κουρτουά και από την άλλη ο προπονητής των λονδρέζων, Αντόνιο Κόντε.

Δεν χωρά αμφιβολία πως ο Βέλγος πορτιέρε των Λονδρέζων ήταν ο MVP του παιχνιδιού, καθώς πραγματοποίησε πολύ μεγάλες αποκρούσεις. Σε πέντε τουλάχιστον περιπτώσεις είπε όχι στους αντιπάλους του και κράτησε όρθια την ομάδα του αποδεικνύοντας τι σημαίνει για μια ομάδα να έχει μεγάλο τερματοφύλακα.

Πάμε όμως και στον Κόντε. Ο Ιταλός είναι λάτρης της τακτικής. Και η εξέλιξη του παιχνιδιού ήταν «βούτυρο στο ψωμί του». Η Τσέλσι προηγήθηκε νωρίς και κατάφερε στη συνέχεια να πάει σε στυλ παιχνιδιού που σίγουρα βόλευε την ομάδα του. Και το οποίο σίγουρα δεν βόλευε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι κάτι ανάλογο θα γίνονταν σε περίπτωση που είχε προηγηθεί η Γιουνάιτεντ, αλλά αυτό είναι υποθετικό και ιστορία γράφουν τα γεγονότα.

Ο Κόντε έδωσε όλο τον χώρο στην Μάντσεστερ κλείνοντας προς τα πίσω. Άφησε την Γιουνάιτεντ να κυκλοφορήσει την μπάλα, επέτρεψε να παίξει από τα δύο άκρα, αλλά την ίδια ώρα είχε φροντίσει να «μπλοκάρει» τον Σάντσες. Ο Χιλιανός δεν βρήκε πεδίο δράσης κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην τακτική που ακολούθησε ο Κόντε.

Η Τσέλσι επέλεξε να πάει σε τρεις – τέσσερις καλές κόντρες στο δεύτερο ημίχρονο, γνωρίζοντας ότι θα βρει τους χώρους. Έτσι κι έγινε και μάλιστα θα μπορούσε να έχει πετύχει και δεύτερο γκολ σε μια από τις συγκεκριμένες αντεπιθέσεις.

Όπως και να’ χουν τα πράγματα η καλύτερη ομάδα στον τελικό, έχασε το ματς, πολύ απλά γιατί ο Κουρτουά είναι πολύ μεγάλος τερματοφύλακας. Όπως βέβαια και ο Ντε Χέα.