Τα όνειρα που στοίχειωσαν και έγιναν εφιάλτες…

Η κακή στιγμή αρκεί να φέρει όσα δεν μπορεί ο χρόνος. Θέλεις να ξεχάσεις την τραγωδία, αλλά ο νους που σαλεύει μπορεί να μην το επιθυμεί.

Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Θα ήταν καλύτερο, λες, να επέλεγε την απώθηση των εφιαλτικών αναμνήσεων στο βάθος του εγκεφάλου. Προσδοκώντας τη λήθη. Τη βουβή παρηγοριά. Είναι όμως χρέος όσων από εμάς ζήσαμε τον εφιάλτη να μην τον αφήνουμε να στοιχειώσει στην λησμονιά. Να μην μένουν στην σκιά αυτά τα γεγονότα που οδήγησαν εκείνο το μοιραίο απόγευμα στην καταστροφή.

Είναι η υπόσχεση που δίνω στον εαυτό μου, κάθε φορά που περνάω από το μνημείο έξω από το «Ανφιλντ» και κάνω τον σταυρό μου, αναλογιζόμενος τις 96 ψυχές που χάθηκαν, λίγα λεπτά μετά τις τρεις το μεσημέρι στις 15 Απριλίου 1989. Ανθρώπους που δεν ήθελαν τίποτα περισσότερο από να δουν ένα παιχνίδι. Την αγαπημένη τους ομάδα. Αν νικούσε κιόλας, κάτι πολύ συνηθισμένο εκείνη την εποχή, ακόμη καλύτερα. Ο τραγικός φόρος αίματος δεν θα ήταν μόνο οι 89 άντρες και οι επτά γυναίκες που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην πιο ακατάλληλη γηπεδική εξέδρα της εποχής, στο «Λέπινγκς Λέιν» του Χίλσμπορο στο Σέφιλντ. Θα ήταν και οι εκατοντάδες τραυματίες και οι πληγωμένες ψυχές που θα άφηναν πίσω τους εκείνα τα δραματικά δευτερόλεπτα. Ανθρωποι που δεν άντεξαν τους επόμενους μήνες από τον χαμό των δικών τους. Κάποιοι που άρχισαν να παίρνουν αντικαταθλιπτικά χάπια. Κάποιοι άλλοι που επιχείρησαν να δώσουν τέλος στο βάσανο τους επιλέγοντας τον δρόμο της αυτοκτονίας. Τα σημάδια πάνω στην πόλη του Λίβερπουλ χαραγμένα βαθιά. Στην ιστορία της ομάδας μία ακόμη μαχαιριά. Μετά από εκείνη της αυτοχειρίας που αμαύρωσαν το όνομα της με τις ενέργειες εγκληματικών στοιχείων κάποιων οπαδών της , την αποφράδα νύχτα του Χέιζελ.

Η εγκληματική αμέλεια της αστυνομίας που σε μία ήδη γεμάτη εξέδρα, στον ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας Λίβερπουλ – Νότιγχαμ άφησε να μπουν πάνω από 1000 υπεράριθμοι οπαδοί χωρίς εισιτήριο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στην εποχή που τα απαρχαιωμένα αγγλικά γήπεδα είχαν κάγκελα , το «Χίλσμπορο» ήταν από τα χειρότερα. Η καθυστερημένη αντίδραση όταν διαφάνηκε πως υπήρχε πρόβλημα και ο κόσμος πηδούσε μέσα στο γήπεδο για να γλυτώσει ήταν ο επόμενος κρίκος στην αλυσίδα που έσπασε. Η πολύ αργοπορημένη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού αποτέλεσε το επόμενο σκαλοπάτι ενός αργού και βασανιστικού θανάτου (από ασφυξία) των πιο πολλών θυμάτων!

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο england365.gr