Το μόνο σίγουρο; Η Μπάγερν είναι πια σημείο αναφοράς!

H υπερβολή δεν οδήγησε ποτέ σε χρήσιμα μονοπάτια. Και το να βγάζουμε αβίαστα το συμπέρασμα πως οι Γερμανοί θα κυριαρχήσουν στο Τσάμπιονς Λιγκ τα επόμενα χρόνια, επειδή είχαμε φέτος τελικό με δύο εκπροσώπους τους είναι κάτι που δεν υποστηρίζεται από τα ιστορικά δεδομένα.

Κατ' αρχάς οι εμφύλιοι δεν είναι κάτι σύνηθες. Το 2000 οι Ισπανοί έγιναν οι πρώτοι που το κατάφεραν με τη Ρεάλ και τη Βαλένθια, ωστόσο ένα χρόνο μετά, οι «νυχτερίδες» ήταν ξανά στον τελικό χάνοντας από την Μπάγερν και όχι η «βασίλισσα». Το 2003 ο ιταλικός τελικός στο Μάντσεστερ μεταξύ Μίλαν και Γιουβέντους (με την Ιντερ στην παρέα των ημιτελικών) αποδείχτηκε τυχαίο σύμπτωμα, αφού μία χρονιά μετά δεν βρέθηκε εκπρόσωπος της SERIE A καν στην τετράδα. Και το 2008 οι Αγγλοι είδαν το δικό τους παιχνίδι ανάμεσα σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τσέλσι (με τη Λίβερπουλ να αποκλείεται στα ημιτελικά), αλλά δεν ακολούθησε αγγλική κυριαρχία όπως περίμεναν κάποιοι αν και την επόμενη σεζόν έφτασαν ξανά τρεις ομάδες τους στα ημιτελικά. Παρ' όλα αυτά η Γιουνάιτεντ έπαιξε άλλους δύο τελικούς (και τους έχασε αμφότερους από την Μπάρτσα) ενώ η Τσέλσι πήρε τελικά πέρυσι το Κύπελλο που κυνηγούσε τα τελευταία δέκα χρόνια, πλην όμως η φετινή σεζόν τους γύρισε πίσω στο 1996. Τότε για τελευταία φορά έως σήμερα δεν είχαν εκπρόσωπο στα προημιτελικά, αφού η (μοναδική τους εκπρόσωπος) Μπλάκμπερν Ρόβερς είχε πάθει πανωλεθρία στους ομίλους.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τη συνέχεια, δεν υπήρξε περίοδος ηγεμονίας μίας χώρας. Τι συμβαίνει συνήθως; Απλά μία ομάδα κρατιέται στην επιφάνεια. Η Ρεάλ το 1998 πήρε το τρόπαιο και το κατέκτησε ξανά το 2000, ήταν στα ημιτελικά το 2001, επέστρεψε στην κορυφή το 2002 και το 2003 πήγε μέχρι τους τέσσερις. Η Μίλαν πήρε το Κύπελλο ύστερα από το 2003 και πάλι το 2007 αφού ενδιάμεσα το 2005 έπαθε το αλήστου μνήμης μπλακ άουτ κόντρα στη Λίβερπουλ στον τελικό της Πόλης.

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 η Μίλαν του Σάκι πήρε δύο σερί σερί Κύπελλα και είναι η τελευταία ομάδα που το κατόρθωσε πριν κάτσει στον πάγκο της ο Φάμπιο Καπέλο και την οδηγήσει σε άλλους τρεις σερί τελικούς (1993,1994,1995) από τους οποίους όμως κέρδισε μόνο τον ένα επικρατώντας με 4-0 της Μπαρτσελόνα. Στα τέλη της ίδιας δεκαετίας η Γιουβέντους του Μαρτσέλο Λίπι έφτασε σε τρεις σερί τελικούς, αλλά νίκησε μόνο στον πρώτο, το 1996 τον Αγιαξ γνωρίζοντας την ήττα από την Ντόρτμουντ το 1997 και τη Ρεάλ το 1998. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν σήμαινε πως ένα πρωτάθλημα κυριαρχούσε, αλλά μία ομάδα γινόταν η αιχμή του δόρατος.

Έτσι τώρα η Μπάγερν μπορεί κάλλιστα να γίνει η ομάδα που μπορεί να καταφέρει το να διατηρήσει το τρόπαιο στην κατοχή της για πρώτη φορά στην εποχή του Τσάμπιονς Λιγκ. Άλλωστε ήδη έχει κατορθώσει να δείξει αξιοθαύμαστη σταθερότητα με την τρίτη παρουσία της σε τελικό από το 2010 και έπειτα κάτι που δείχνει την ποιότητά της. Εκείνο όμως που δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς είναι η εκδοχή της απόλυτης τευτονικής κυριαρχίας. Ναι, η Ντόρτμουντ είναι μία εξαιρετική ομάδα, με σύνολο και ικανό προπονητή ωστόσο πρέπει να δείξει πως αντέχει σε αυτό το υψηλό επίπεδο, όπως και η Σάλκε που μας εντυπωσίασε το 2011 και φέτος έφτασε πάλι στα νοκ άουτ. Η προηγούμενη εμπειρία με αυτές τις ομάδες που μας ξαφνιάζουν, διδάσκει πως είναι πολύ σπάνιο.

Η ίδια η Ντόρτμουντ το 1997, η Λεβερκούζεν το 2002, η Πόρτο και η Μονακό το 2004, η Αρσεναλ το 2006, η Ιντερ το 2010 αποτελούν κλασικά παραδείγματα ομάδων που το έκαναν μία φορά, αλλά δεν το επανέλαβαν σε αυτή την τελευταία 17ετία. Η Βαλένθια μόνο κατόρθωσε να επανέλθει μετά την ήττα της το 2000, αλλά έχασε και τον επόμενο τελικό δώδεκα μήνες αργότερα!

Τον Σεπτέμβριο ένα πράγμα θα είναι πια διαφορετικό από ότι τα τελευταία πέντε χρόνια: μόλις οι ομάδες ξαναμπούν στην αφετηρία, οι Βαυαροί ως πρωταθλητές Ευρώπης πια και με τον Πεπ Γκουαρντιόλα στον πάγκο, θα είναι το νέο σημείο αναφοράς ύστερα από την πενταετία που την pole position είχε η Μπαρτσελόνα. Όμως τόσο οι Καταλανοί και οι Μαδριλένοι, καθώς και η καινούργια Γιουνάιτεντ που για πρώτη φορά στην εποχή Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα έχει τον σερ Αλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο θα είναι ξανά εκεί για να προτάξουν τις αντιρρήσεις τους. Η Τσέλσι (μάλλον με τον Μουρίνιο στον πάγκο) θα είναι και πάλι μία υπολογίσιμη δύναμη, η Γιουβέντους του Κόντε που ωριμάζει χρόνο με τον χρόνο, η νέα Σίτι του Πελεγκρίνι και η πρωταθλήτρια πια Παρί Σεν Ζερμέν θα έχουν τους δικούς τους λόγους για να πουν όχι σε μία νέα γερμανική επέλαση. Το επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ που θα ολοκληρωθεί στη Λισσαβώνα τον Μάη του 2014 θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και η ανάγνωση της ιστορίας λέει πως όσο δύσκολα ανεβαίνεις στην κορυφή σε αυτή την πολύ σπουδαία διοργάνωση, τόσο ακόμη πιο δύσκολα παραμένεις σε αυτήν τα τελευταία 25 χρόνια!