Σήμερα συμπληρώνονται 29 χρόνια από τις 16 Μαρτίου του 1993, όταν η μπασκετική ομάδα του Άρη κατάφερε να κατακτήσει το πρώτο ευρωπαϊκό της τρόπαιο, σηκώνοντας το Κύπελλο Κυπελλούχων (Σαπορτά), στην Ιταλία και το «Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ» του Τορίνο!
Παρά το γεγονός πως η ομάδα του Άρη ήταν στα… καλύτερά της κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘80, είχε φτάσει αρκετές φορές στην πηγή, αλλά νερό δεν είχε πιει. Μετά από τέσσερις αποτυχημένες προσπάθειες κατάκτησης ενός ευρωπαϊκού τροπαίου σε ισάριθμα Final-4, ο τελικός του 1993 αποτέλεσε ίσως την τελευταία ευκαιρία της ομάδας να φτάσει στην ευρωπαϊκή καταξίωση. Στην πρώτη χρονιά μετά την αποχώρηση του Νίκου Γκάλη, αλλά με τις σημαντικές προσθήκες των Τζέι Τζέι Άντερσον, Γιώργου Γάσπαρη και Ρόι Τάρπλεϊ.
Ο δρόμος προς τον μεγάλο τελικό
Ο Άρης ξεκίνησε τη σεζόν 1992-1993 με τον Στιβ Γιατζόγλου στην άκρη του πάγκου του και με πρωταρχικό του στόχο την επιστροφή στους εγχώριους τίτλους, αφού λίγους μήνες νωρίτερα δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής, για πρώτη φορά μετά από επτά συνεχόμενες κατακτήσεις.
Έχοντας σηκώσει το Κύπελλο Ελλάδας της προηγούμενη σεζόν, ο Άρης ξεκίνησε τις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις από το Κύπελλο Κυπελλούχων. Το ξεκίνημά του στη διοργάνωση φανταστικό, αφού κατάφερε να πάρει την πρόκριση στην επόμενη φάση της ως αήττητος. Παράλληλα, πραγματοποίησε εντυπωσιακές εμφανίσεις, αφού οι τρεις κατοστάρες που πέτυχε στα τέσσερα παιχνίδια που έδωσε κόντρα σε Μινσκ και Σλάβια Βρότσλαβ, του έδωσαν πανηγυρικά το εισιτήριο για τον όμιλο της προημιτελικής φάσης.
Εκεί, κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν, Σολέ, Μπενφίκα, Σπλιτ και Μπουντιβέλνικ. Οι Θεσσαλονικείς πήραν την πρώτη θέση του ομίλου και κατά συνέπεια την πρόκριση στα ημιτελικά, με ρεκόρ 9-1 και με τη μοναδική τους ήττα να έρχεται στο Ισραήλ από την Χάποελ. Λίγο μετά από τη συγκεκριμένη ήττα, ο Σβι Σερφ διαδέχθηκε τον Γιατζόγλου στον πάγκο της ομάδας.
Ο Άρης πήγε στα ημιτελικά έχοντας 13 νίκες και μόλις μία ήττα, όμως για να σφραγίσει την πρόκρισή του στον τελικό του Τορίνο, έπρεπε να ξεπεράσει ένα τελευταίο εμπόδιο. Αυτό της Σαραγόσα. Ωστόσο, η «δίψα» ήταν τόσο μεγάλη που τίποτα δεν μπορούσε να ανακόψει την πορεία του «Αυτοκράτορα». Δύσκολη νίκη με 86-84 στην Ισπανία και σαφώς ευκολότερη με 82-66 στο «Αλεξάνδρειο», με τον Άρη να οριστικοποιεί την παρουσία του στο ιστορικό ραντεβού της 16ης Μαρτίου.
Η μεγάλη βραδιά που έμεινε στην ιστορία
Αντίπαλος στον μεγάλο τελικό η τούρκικη Εφές, η οποία έφτανε ως το τελευταίο παιχνίδι μιας μεγάλης ευρωπαϊκής διοργάνωσης για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η εντυπωσιακή πορεία του Άρη μέχρι εκείνο το σημείο της διοργάνωσης, αλλά και η τεράστια δίψα του κόσμου για ευρωπαϊκή καταξίωση, είχαν δημιουργήσει ένα μεγάλο «πρέπει» γύρω από την ομάδα.
«Ειλικρινά, αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η πίεση που υπήρχε παντού στην ομάδα, ότι είμαστε καταδικασμένη να πάρουμε το τρόπαιο με πολλούς φίλους του Άρη μάλιστα να θεωρούν σχεδόν ανύπαρκτη την Εφές », δήλωνε αρκετά χρόνια αργότερα ένα από τα σημαντικότερα στελέχη εκείνης της ομάδας, Μέμος Ιωάννου.
Περίπου 5.000 ένθερμοι οπαδοί του Άρη είχαν βάψει κιτρινόμαυρη την ιταλική πόλη εκείνες τις μέρες, κερδίζοντας κατά κράτος τη «μάχη της εξέδρας» από τους περίπου 200 Τούρκους που βρέθηκαν στο «Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ» του Τορίνο.
Όταν οι δύο ομάδες πάτησαν στο παρκέ, φάνηκε το τεράστιο άγχος τους. Αλλά σε ένα τέτοιο παιχνίδι, το αποτέλεσμα είναι εκείνο που μετράει περισσότερο από καθετί άλλο και ο φόβος του να μην πιείς νερό ενώ έχεις φτάσει στην πηγή, δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Σε έναν αγώνα με πολλά λάθη και ελάχιστες εντυπωσιακές φάσεις, ο Άρης κατάφερε να σηκώσει την πρώτη ευρωπαϊκή του κούπα, επικρατώντας με το «φτωχό» 50-48. Σκορ, το οποίο αποτελεί μέχρι και σήμερα αρνητικό ρεκόρ παραγωγικότητας πόντων στην ιστορία των τελικών του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Με ηγέτη και καλύτερό του παίκτη στον τελικό τον Ρόι Τάρπλεϊ, ο οποίος σκόραρε τους 19 από τους 50 πόντους της ομάδας του και κατέβασε όσα ριμπάουντ πήραν μαζί όλοι οι υπόλοιποι συμπαίκτες του (18), ο Άρης κατάφερε να εξιλεωθεί για τις χαμένες ευκαιρίες των προηγούμενων ετών και να κατακτήσει το πολυπόθητο πρώτο ευρωπαϊκό του τρόπαιο! Ένα όνειρο πολλών ετών, είχε μετατραπεί σε πραγματικότητα!
Οι ιστορικές στιγμές αμαυρώθηκαν από μεγάλης έντασης επεισόδια που δημιουργήθηκαν εντός του γηπέδου μετά τη λήξη του αγώνα, με οπαδούς του Άρη να συγκρούονται σώμα με σώμα με αντίστοιχους της Εφές, σε ένα πολύ άσχημο σκηνικό που χάλασε την εικόνα, αλλά δεν γινόταν να αλλοιώσει τη σημασία της μεγάλης επιτυχίας. Λόγω των επεισοδίων, ο Άρης τιμωρήθηκε και αναγκάστηκε να δώσει τα ευρωπαϊκά εντός έδρας παιχνίδια του στην Αθήνα, την επόμενη χρονιά.
Μάλιστα, λόγω των σοβαρών επεισοδίων, ο τότε πρόεδρος της FIBA, εκνευρισμένος από την κατάσταση που επικρατούσε, είχε αρνηθεί να πραγματοποιήσει την απονομή του τροπαίου στους Θεσσαλονικείς. Ωστόσο, αφού δέχθηκε έντονες πιέσεις, τελικά πείστηκε να συνεχίσει κανονικά το τελετουργικό και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, τυλιγμένος με την ελληνική σημαία, ξόρκισε τα… φαντάσματα του παρελθόντος και σήκωσε επιτέλους την ευρωπαϊκή κούπα, σε μία σεζόν που έμελλε να είναι η τελευταία του ως παίκτης του Άρη.
Άρης (Σβι Σερφ): Γιαννάκης 2, Βουρτζούμης 2, Άντερσον 15, Μισούνοφ 10, Τάρπλεϊ 19, Αγγελίδης 2, Ιωάννου, Γάσπαρης.
Εφές Πίλσεν (Αϊντίν Ερς): Κορούτσου, Ναουμόσκι 7, Αϊντίν 16, Οζτούρκ 2, Ρίτσαρντ 7, Οϊγκούτς 5, Σαρίτσα 11.
Ολόκληρος ο μεγάλος τελικός:
