Το refuse to lose, δεύτερη φύση αυτού του Παναθηναϊκού!

Κάθε φορά, γινόμαστε και σοφότεροι. Είναι κι αυτό, ένα κάτι… Μια «προσφορά» του ελληνικού ποδοσφαίρου και ειδικότερα της Σούπερ Λίγκας, αν θέλετε. Μια προσφορά, όμως, που, δεν έχει καθόλου... ζήτηση.

Πραγματικά, έχει γίνει ένα τόσο επεισοδιακό παιχνίδι στο «Κλεάνθης Βικελίδης», με ανατροπές, χαμένες ευκαιρίες, δοκάρι, αποβολή και αναγκάζεσαι να ασχοληθείς με την διαιτησία. Όχι και ότι καλύτερο, παρότι γίνεται για πρώτη φορά από μέρους μας. Σίγουρα, όμως, αναγκαίο…

Γράφει ο Σπύρος Σιαμπλής

Βλέπετε, από εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι. Ο διαιτητής Τζοβάρας και ο βοηθός Νικολακάκης φρόντισαν, λοιπόν, να δώσουν ένα πέναλτι που… δεν έγινε ποτέ! Έχοντας μάλιστα ο δεύτερος τη... διευκόλυνση να βλέπει από την απέναντι πλευρά και εν μέσω σωμάτων το "χερι" του Γιόχανσον... Συμβαίνει κι αυτό. Εναντίον του Παναθηναϊκού, δε, το λες και… μια μέρα ακόμα στη δουλειά.

Κι ενώ, λοιπόν, είσαι αποφασισμένος να μην ασχοληθείς πέραν της απλής αναφοράς, ακούς και διαβάζεις… τέρατα. Ο μεν Σάββας Παντελίδης εξηγεί ότι είναι τραβηγμένο το πέναλτι που κέρδισαν οι «πράσινοι» χθες «κυρίως από τη στιγμή που δίνεται σε σημείο όπου καθορίζεται το παιχνίδι». Ναι. Από προπονητή... Όχι εν βρασμώ ψυχής. Στη συνέντευξη Τύπου. Υπάρχει, δηλαδή, άλλο πέναλτι στο 1ο κι άλλος το 91ο λεπτό; Νέοι κανονισμοί, μάλλον αυτοί!

Την τοποθέτηση του Παναγιώτη Βαρούχα δεν την αναφέρουμε γιατί πολύ απλά, όποτε μας βολεύει «τα λέει καλά» κι όποτε όχι «έχει δόλιους σκοπούς ο άνθρωπος», κατά πως λένε όσοι τον επικαλούνται, είτε στη μια είτε στην άλλη περίπτωση.

Στη συνέχεια γίνεται το κλασικό και άκρως ελληνικό «στρογγύλεμα» και φτάνουμε στο ότι το παιχνίδι του «Κλεάνθης Βικελίδης» κρίθηκε λέει, από δύο παρεμφερή, αμφιλεγόμενα, λανθασμένα πέναλτι. Ώπα, ρε παιδιά. Σοβαρά; Θα τα κάνουμε όλα ίσωμα; Κι ο Σιώπης γιατί δεν είπε κουβέντα στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι; Γιατί ζήτησε συγγνώμη; Μήπως επειδή είχε… λερωμένη τη φωλιά του;

Τέλος πάντων, με την ευχή να μην ασχοληθούμε ξανά με την αστεία, πραγματικά, ιδιότητα που ακούει στο όνομα Έλληνας διαιτητής -στη συντριπτική τους πλειοψηφία, άλλωστε, κάθε αγωνιστική άλλωστε αποδεικνύουν πόσο ανίκανοι είναι- θα αδράξουμε την ευκαιρία για να… καλωσορίσουμε τον Γιώργο Δώνη στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Κόουτς, καλώς μας… ξαναβρήκες! Και να ξέρεις πως, όσο ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να βελτιώνεται, συνεχίζει να προβάλλει αντίσταση μεγαλύτερη του αναμενόμενου, να «ενοχλεί» με δύο λόγια, είναι πολύ πιθανό να ξαναθυμηθείς τι εστί ποδόσφαιρο στη χώρα μας!

Επιστρέφοντας, τώρα, στα αμιγώς ποδοσφαιρικά και πολύ πιο ευχάριστα για την πλειοψηφία, δεν μπορούμε παρά να… βγάλουμε για μια ακόμα φορά το καπέλο στον Δώνη και τους ποδοσφαιριστές του. Όχι για την ισοπαλία με τον Άρη. Προς Θεού…

Ούτε καν για την εικόνα αν θέλετε, αφού, κατά την ταπεινή μας γνώμη, θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη. Υπό την έννοια πως υπήρξε ξανά κενό διάστημα στην απόδοση των «πράσινων», για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά και πρόβλημα στο να μετουσιωθεί η κατοχή της μπάλας σε ευκαιρίες.

Βέβαια, στην επανάληψη το «έργο»… άλλαξε, ειδικότερα μόλις ξεπεράστηκε και ο εκνευρισμός από τα σφυρίγματα. Εξ ου και ήρθε και η ανατροπή των δεδομένων, μέσα μάλιστα από πολλές ατυχίες και με ήδη υπάρχουσες δυσκολίες. Που καθιστούν και τον ένα βαθμό… περισσότερο!

Το καπέλο το βγάζουμε στον 49χρονο τεχνικό και τους παίκτες του για την νοοτροπία που έδειξαν, το «μέταλλο» αν θέλετε που έδειξαν μέσα σε μια «καυτή» έδρα. Απέναντι σε ένα αντίπαλο με ίδιες βλέψεις και τα δεδομένα υπέρ του, στην προκειμένη περίπτωση.

Refuse το lose είναι το moto που… υπηρετούν όλοι στον Παναθηναϊκό και ήδη φαίνεται από το ξεκίνημα της φετινής σεζόν. Ένα moto που αποτελεί τον οδηγό και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο εχέγγυο για το μέλλον. Όχι το μακρινό... Το άμεσο.