Υπέροχο το Ρίβερ-Μπόκα, αλλά έφερνε περισσότερο σε Championship, παρά Champions League!

Είχε ένταση και πάθος, είχε γκολ και μάχες σώμα με σώμα αλλά δεν μπορώ να συμμεριστώ τις υπερβολές που συνόδευσαν τον δεύτερο τελικό του αργεντίνικου el Classico για το Κόπα Λιμπερταδόρες, αφού το άναρχο ματς με την πολλή δύναμη περισσότερο θύμιζε Championship και λιγότερο Champions League.

Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Μπορώ να αντιληφθώ τους λόγους για τους όποιους κάποιοι ενθουσιάστηκαν καταλήγοντας σε ανεδαφικά συμπεράσματα πιστεύοντας πως έτσι θα έπρεπε να είναι καθημερινά αυτό που βλέπουμε ως ποδόσφαιρο! Θέμα γούστου είναι όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή αλλά για να μην ξεχάσουμε και αυτά που βλέπουμε, τόσα χρόνια, το επίπεδο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι κλάσεις ανώτερο και δεν χωράει πολύ κουβέντα επ/αυτού.

Κι εμένα μου άρεσε πάρα πολύ βλέπω αγώνες της Championship θεωρώ πως παίζεται το ποδόσφαιρο όπως ήταν στην Αγγλία από μία εικοσαετία. Πιο κλασικό ματς από το πρόσφατο παράδειγμα της ισοπαλίας με πέντε γκολ από κάθε πλευρά της Άστον Βιλα με την Νότιγχαμ Φόρεστ δεν υπάρχει. Τελείωσε το παιχνίδι και ένοιωθες γεμάτος με ένταση και φάσεις ωστόσο δεν μπορεί να μην πει κάποιος πως το Τσέλσι - Μάντσεστερ Σίτι ή το Σάλκε - Ντόρτμουντ δεν ήταν από άλλο άθλημα!

Τα ίδια και ίσως περισσότερα ισχύουν για το Ρίβερ-Μπόκα. Ίσως να ήταν πιο εύκολο να χαϊδεύω αυτιά και να υποστηρίζω πως τέτοιο ματς δεν ξαναείδαμε τα τελευταία χρόνια και όλα τα γραφικά αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως ακόμα και στους ομίλους του Champions League βλέπουμε πολύ πιο ποιοτικά ματς για να μην μπω στη φάση των νοκ άουτ. Τακτικά η αναμέτρηση ήταν κάκιστη και η δύναμη υπερίσχυσε περισσότερο και από το πρώτο ματς που είχε ένταση αλλά ήταν καλύτερο παιχνίδι. Και τα παιχνίδια της Σέλτικ με την Ρέιντζερς ποιοτικά δεν συγκρίνονται με την αγγλική Πρεμιέρ Λιγκ αλλά αφήνουν μια γλυκερά παραζάλη από το πάθος την ένταση και την τρέλα σε γήπεδο και εξέδρα ωστόσο θα ήταν άτοπο να συγκρίνουμε αυτό το ματς ποιοτικά με ένα Ρεάλ-Μπαρτσελονα.

Διαβάστε εδώ περισσότερα.