Υπάρχει μια φράση του Αμερικανού πολιτικού, Φρανκ Κλαρκ.... «Τα περισσότερα χαμόγελα, ξεκινούν από ένα άλλο χαμόγελο».
Το χαμόγελο του Ροναλντίνιο, που γεννήθηκε σαν σήμερα, έκανε πολλούς από εμάς να χαμογελάσουν, μα κυρίως να πιστέψουν και να κατανοήσουν, ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι τόσο μα τόσο όμορφο. Όταν κάποιος ξέρει να το... διασκεδάζει! Να το ζει! Να το απολαμβάνει!
Γράφει ο Γιώργος Σπανομανώλης
Ήταν 21 του Μάρτη το 1980, ακριβώς πριν από 37 χρόνια, όταν στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας, γεννήθηκε το πιο υπέροχο, το πιο ξεχωριστό, το πιο άσχημο και συνάμα πιο φωτεινό ποδοσφαιρικό χαμόγελο που βγήκε ποτέ.
Ο Ρονάλντο ντε Ασίς Μορέιρα, ο Ροναλντίνιο της καρδιάς μας, γεννήθηκε σαν σήμερα και έμελλε να μας κάνει να δούμε το ποδόσφαιρο λίγο διαφορετικά, λίγο πιο αθώα, λίγο πιο νοσταλγικά, όπως τα χρόνια που παίζαμε μπάλα στις αλάνες και τις πλατείες.
Δεν ήταν ο μεγάλος ηγέτης, δεν ήταν ο πιο συνεπής ποδοσφαιριστής, δεν είχε διάρκεια και δεν έκανε την καριέρα που θα μπορούσε να κάνει με βάση τα προσόντα του. Δεν ήταν Μέσι, αλλά ούτε Ρονάλντο. Αλλά διάολε, ήταν τόσο μα τόσο ξεχωριστός. Ένας ποδοσφαιρικός κομήτης, που ήρθε ξαφνικά, έλαμψε και στη συνέχεια έφυγε. Αλλά δεν εξαφανίστηκε... Τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα και τα μαγικά του, έμειναν για να θυμίζουν σε όλους, ότι το ποδόσφαιρο είναι ωραίο αν το αγαπάς και αν το διασκεδάζεις.
Ο Ροναλντίνιο ήταν κάτι παραπάνω από ποδοσφαιριστής. Στο γήπεδο ήταν ποιητής, μουσικός, ταχυδακτυλουργός, ένας αληθινός ποδοσφαιρικός Μεσίας που ήρθε και δημιούργησε την δική του θρησκεία. Μια θρησκεία με εκατομμύρια πιστούς οπαδούς.
Δεν ήταν ο τυπικός Βραζιλιάνος, που μεγάλωσε σε φαβέλες και ήθελε μέσω του ποδοσφαίρου να αλλάξει τη ζωή του. Ο αδερφός του, ο Ρομπέρτο Ασίς, ήταν ποδοσφαιριστής στη Βραζιλία και αυτό προσέφερε μια καλύτερη ζωή στην οικογένεια του.
Σε αυτόν οφείλουμε πολλά. Διότι ο Ρόνι, ήθελε να του μοιάσει. Όπως χρωστάμε πολλά και στον πατέρα του, ο οποίος πνίγηκε στην πισίνα του σπιτιού τους, όταν ο «χαμογελαστός μάγος» ήταν οκτώ χρονών.
Τον είδε να πνίγεται μπροστά του και δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Αυτό τον στιγμάτισε. Τότε αποφάσισε ότι δεν θα χάσει ποτέ το άσχημο χαμόγελο του. Για χάρη του πατέρα του, ο Ρόνι, ήθελε να γίνει... μπαλαδόρος. Να τον κάνει περήφανο. Τον έκανε... Και με το παραπάνω.
Αυτή η φρικτή εμπειρία ήταν μία από τις λίγες άσχημες στιγμές στη ζωή του. Από το ξεκίνημα του, έδειξε ότι αγαπούσε το ποδόσφαιρο, αλλά περισσότερο, αγαπούσε την καλή ζωή... και τα μπουζούκια της Ελλάδας. Δεν ήταν ποτέ υπάκουος στις μανιέρες του ποδοσφαίρου και δεν μπορούσε να θυσιάσει τις απολαύσεις της ζωής για να γίνει... καλύτερος. Η καριέρα του δεν ήταν γι’ αυτόν τα πάντα, όπως δεν ήταν τα πάντα για αυτόν η νίκη. Ήταν μέρος του παιχνιδιού, αλλά όχι αυτοσκοπός.
Το λέει ο ίδιος στο γράμμα που έγραψε στον 8χρονο εαυτό του...
«Πολλά θα συμβούν στη ζωή σου, καλά και άσχημα. Ωστόσο ό,τι κι αν συμβεί, θα το οφείλεις στο ποδόσφαιρο. Όταν οι άνθρωποι θα αμφισβητούν το στυλ σου ή οταν θα χαμογελάς μετά από ένα χαμένο παιχνίδι, θέλω να σκέφτεσαι κάτι.
Όταν ο πατέρας σου φύγει από αυτό τον κόσμο, δεν θα έχεις άλλες ταινίες γι' αυτόν. Η οικογένειά σου δεν έχει πολλά λεφτά, άρα οι γονείς σου, σου χρωστούν μια βιντεοκάμερα. Δεν θα μπορείς να ακούς την φωνή του πατέρα σου ή το γέλιο του.
Από όλα τα πάθη του, όμως, υπάρχει ένα για το οποίο θα τον θυμάσαι για πάντα. Είναι μια φωτογραφία δική σου και δική του να παίζετε μαζί ποδόσφαιρο. Χαμογελάς, χαρούμενος με την μπάλα στα πόδια σου. Είναι χαρούμενος που σε βλέπει.
Παίξε όπως σου είπε να παίξεις.Παίξε με τη μπάλα... Ροναλντίνιο»
Και αν όλοι εμείς του χρωστάμε τα χαμόγελα που μας χάριζε τα Σαββατοκύριακα και τις μαγικές Τρίτες και Τετάρτες, η Μπαρτσελόνα του χρωστάει την αναγέννηση της. Ήταν ο πρώτος προφήτης, ο πρώτος απόστολος και ο πρώτος ευαγγελιστής του... τίκι – τάκα.
Αυτός ήταν και για αυτό τον ευχαριστούμε. Γιατί τον αποθέωσε όλο το «Μπερναμπέου» όταν χόρεψε ολάκερη την άμυνα της Ρεάλ Μαδρίτης. Γιατί έσβησε το... τσιγάρο του, έξω από την περιοχή της Τσέλσι. Γιατί μαζί με τον Ρίμπο και τον κανονικό Ρονάλντο, παρουσίασαν την τελευταία μεγάλη σελεσάο στην Ιαπωνία και την Κορέα. Γιατί χαμογελούσε...Γιατί αυτός ήταν το ποδόσφαιρο μας...
_205015.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
