Χωρίς φόβο, αλλά με σεβασμό

O Ρουμάνος ποιητής Αλεξαντρέσκου ύμνησε κάποτε τον ηρωισμό των Ελλήνων στην επανάσταση κατά των Τούρκων με την «Ωδή στο Δραγατσάνι». Κατά σύμπτωση, στον δρόμο του Βουκουρεστίου που φέρει το όνομά του, οι Έλληνες και... Αλεξαντρέσκου ανταμώνουν ξανά. Πλην όμως διαφορετικά. Κάτω από την πινακίδα της οδοσήμανσης υπάρχει ένα σύνθημα κατά του Βίκτορ Πιτσούρκα και γραμμένο το «Ρομάνια – Γκρέτσια ???».

Σε ένα άλλο κτίριο, σουρωτήρι από τις σφαίρες, φιγουράρει με κόκκινη μπογιά ένα πηχυαίο «3-1». Μόνο που αυτό δεν είναι για... εμάς. Ξέμεινε από το Νοέμβριο του 1989, το 3-1 των Ρουμάνων επί της Δανίας που τους έστειλε στο Μουντιάλ. Μετά ήρθε η εξέγερση και η ανατροπή του Τσαουσέσκου, εξ ου και τα βόλια στον τοίχο, αλλά για τους Ρουμάνους είναι μια υπόμνηση της ποδοσφαιρικής τους δόξας, αλλά και μια υπενθύμιση ότι υπάρχουν και σοβαρότερα πράγματα από το ποδόσφαιρο. Υπενθύμιση απαραίτητη σε περίπτωση που δεν πιάσουν τα... κόλπα και τα μάγια τους απόψε. Βαλκάνιοι είναι κι αυτοί και το έχουν σε κακό να διαχειριστούν ψύχραιμα μία αποτυχία. Το είδαμε και μετά το Καραϊσκάκη, με το τι ακολούθησε. Ο Βίκτορ Πιτσούρκα έγινε «εθνικός αποσυνάγωγος», ο Αντριάν Μούτου ανέβασε στο facebook φωτογραφία του που τον παρουσίαζε Μίστερ Μπιν, για να το «μαζέψει» αργότερα λέγοντας ότι επρόκειτο για ένα απλό αστείο, ενώ οι παλαίμαχοι Γκεόργκι Χάτζι, Νταν Πετρέσκου και Κοσμίν Κόντρα άσκησαν δριμεία κριτική στις ακριβοπληρωμένες βεντέτες της σημερινής εθνικής. Τις τελευταίες ώρες, κήρυξαν προσωρινή κατάπαυση του πυρός, προσπαθώντας να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι... Ρουμανία, μπορείς, μπορείς να προκριθείς. Όμως, «σιγά μην κλάψω,σιγά μη φοβηθώ», που τραγουδά και ο Γιάννης Αγγελάκας.

Εδώ πριν από μία εβδομάδα λέγαμε ότι ακόμη και 0-0 να φέρουμε στο πρώτο παιχνίδι θα είχαμε ελπίδες πρόκρισης. Θα μας πιάσει τρέμουλο και θα λιποψυχήσουμε τώρα με το 3-1; Σεβασμός στον αντίπαλο, ναι πρέπει να υπάρχει, νυν και αεί. Και υπάρχει. Το διαπίστωσα προσωπικά, ιδίοις ωσίν, από τις κουβέντες των διεθνών και κατά την πτήση από το «Ελ. Βενιζέλος» στο Τσοπένι. Φόβος, όμως, επ' ουδενί λόγω.

Η εμπειρία μου, εξάλλου, από τόσα και τόσα παιχνίδια που έχω δει, είναι ότι μέσα σε τέσσερις μέρες πολύ δύσκολα μία ομάδα η οποία έπαιξε χάλια μεταμορφώνεται σε Σταχτοπούτα. Το αντίστροφο είναι συχνότερο. Μια όμορφη ομάδα να μετατρέπεται σε ασχημόπαπο μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα.

Η Εθνική Ελλάδας και μπορεί και θέλει να φέρει την πέμπτη πρόκριση στην τελευταία δεκαετία. Ακόμη και αν το ξεκίνημα στον αγώνα δεν είναι καλό και δεχτεί γκολ, είναι σε θέση να κοντρολάρει την κατάσταση και να πάρει αυτό που όλη η Ελλάδα εύχεται. Ναι μεν το ποδόσφαιρο δεν είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή, αλλά σε περιόδους κρίσης σαν αυτή που βιώνει η χώρα, δίνει μια ανάσα χαράς. Το ζήσαμε, άλλωστε, την περασμένη Παρασκευή.