Αμανατίδης στο sport-fm.gr: «Ολυμπιακός είναι η οικογένειά μου, το σπίτι μου, η μισή μου ζωή»

Τα γενέθλια είναι ίσως και η πιο χαρούμενη ημέρα του χρόνου για αυτόν που τα γιορτάζει, πόσο μάλλον όταν φτάνει σε μία ηλικία που πλέον όλα αλλάζουν. Για παράδειγμα όταν ένα παιδί γίνεται 18 και ενηλικιώνεται, τα γενέθλια αυτά είναι εντελώς διαφορετικά από όλα τα προηγούμενα γιατί πλέον η ζωή του αλλάζει δραματικά.

Σήμερα λοιπόν, 10 Μαρτίου, η «ερυθρόλευκη» πλευρά της Ελλάδας γιορτάζει, όπως κάθε χρόνο, τα γενέθλια του Ολυμπιακού, όμως αυτή τη φορά, όλα είναι λίγο πιο διαφορετικά, λίγο πιο συγκινητικά από ό,τι συνήθως. Σήμερα οι Πειραιώτες δεν νιώθουν το ίδιο όπως κάθε χρόνο. Ο Ολυμπιακός κλείνει έναν αιώνα ζωής και αλλάζει σελίδα. Αυτή είναι η κατάλληλη μέρα για να αναπολήσουν όλοι οι φίλαθλοι τις μεγάλες στιγμές που έζησαν δίπλα στον αγαπημένο τους σύλλογο με τον «δαφνοστεφανομένο έφηβο» στο στήθος και να ευχηθούν ότι θα ζήσουν άλλες τόσες.

Για μία τέτοια στιγμή ορόσημο στην ιστορία ενός κλαμπ, κανένα κείμενο και κανένα άρθρο δεν είναι αρκετό για να χωρέσει μέσα σε 100 χρόνια γεμάτα χαρά, θλίψη, επιτυχίες, αποτυχίες και θριάμβους. Σίγουρα όμως τα λόγια ενός ανθρώπου που έχει φορέσει και τιμήσει τη φανέλα του Ολυμπιακού σε ολόκληρο της το μεγαλείο μπορεί να μεταφέρει καλύτερα έστω ένα ψήγμα για το τι σημαίνει πραγματικά αυτή η ομάδα στον κόσμο που την υποστηρίζει τυφλά από το μακρινό 1925.

Αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Γιώργο Αμανατίδη, έναν ποδοσφαιριστή που στη δεκαετία που φόρεσε τα «ερυθρόλευκα» πρόλαβε στην κυριολεξία να ζήσει τα πάντα και αυτό είναι που τον ατσάλωσε και τον τοποθέτησε πολύ ψηλά στη συνείδηση των οπαδών, ως ένας εκ των κορυφαίων αμυντικών, ποδοσφαιριστών και γενικότερα αθλητών στην ιστορία του Ολυμπιακού.



Ο Γιώργος Αμανατίδης μίλησε στο sport-fm.gr για τις γεμάτες με χαρά, αλλά και λύπη στιγμές του στην ομάδα, ενώ προσπάθησε, όσο δύσκολο και αν είναι, να περιγράψει μέσα σε λίγα λόγια το τι πραγματικά σημαίνει ο Ολυμπιακός για τον ίδιο. Τέλος έκλεισε με μία ευχή προς τον κόσμο, την ομάδα και γενικότερα σε ολόκληρο τον οργανισμό που πλέον γιορτάζει τα 100 χρόνια από την ίδρυση του.


Από πολύ νεαρή ηλικία το ταλέντο του Αμανατίδη είχε ξεχωρίσει και πολλές ομάδες είχαν ενδιαφερθεί έντονα για τη περίπτωση του, με τον Ολυμπιακό όμως να είναι το κλαμπ που κατάφερε πρώτο να κόψει το νήμα και να κάνει δικό του τον πολλά υποσχόμενο κεντρικό αμυντικό. Βέβαια για να μπορέσει ένας ποδοσφαιριστής να καθιερωθεί για 10 χρόνια σε μία απαιτητική ομάδα όπως είναι ο Ολυμπιακός, το ταλέντο από μόνο του δεν φτάνει. Χωρίς τη σκληρή δουλειά κανένας δεν μπόρεσε να πετύχει.

«Υπήρχε ένα ενδιαφέρον από αρκετές ομάδες όταν ακόμη ήμουν σε νεαρή ηλικία. Αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο, σε γεμίζει αυτοπεποίθηση γιατί έβλεπα ότι αυτό που κάνω και υποστηρίζω το κάνω καλά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η δουλειά θα σταμάταγε. Το αντίθετο θα έλεγα. Όταν πήγα στον Ολυμπιακό είδα ότι είχα τεράστιες ελλείψεις για να μπορέσω να παραμείνω στην ομάδα και να κάνω τη διαφορά, ήταν μία τεράστια αλλαγή για εμένα. Εκεί σφυρηλατήθηκε η ψυχολογία μου, από τη δύσκολη και απαιτητική καθημερινότητα της ομάδας. Για έμενα το σημαντικότερο είναι η σκληρή δουλειά. Αυτό λέω και στα νέα παιδιά, μπορούν να καταφέρουν τα πάντα αρκεί να δουλέψουν σκληρά και να κάνουν θυσίες. Πρέπει να κάνουν αυτοκριτική αν θέλουν να βελτιωθούν. Το να κάνεις 10 χρόνια πρωταθλητισμό με τον Ολυμπιακό, ενώ έχεις ζήσει και τρία από τα πέτρινα χρόνια της ομάδας δεν είναι κάτι το απλό, πρέπει να είσαι ταπεινός για να τα καταφέρεις και να αντέξεις στην πίεση».


Ο Αμανατίδης με τα «ερυθρόλευκα» έζησε στιγμές που πολλοί δεν τολμούν ούτε να φανταστούν, όμως η καριέρα του στον Πειραιά δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Πριν έρθουν τα επτά απανωτά πρωταθλήματα έζησε τρία από τα λεγόμενα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού και μαζί όλη την ασφυκτική πίεση που ασκούσαν οι φίλαθλοι στους ποδοσφαιριστές και όχι μόνο.

«Έζησα πολύ δύσκολες καταστάσεις στον Ολυμπιακό. Ο κόσμος της ομάδας είναι πάρα πολύ απαιτητικός και δεν μπορεί να δεχθεί εύκολα μία αποτυχία. Την περίοδο που πήγα εγώ στον Ολυμπιακό ήταν 7 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, κάτι που ήταν ένα τεράστιο κενό για το κλαμπ. Όλο αυτό δημιουργούσε μία τεράστια πίεση σε ολόκληρη την ομάδα, από τους παίκτες μέχρι και τη διοίκηση, σίγουρα δεν ήταν εύκολα διαχειρίσιμο. Ήρθαν στιγμές που ο κόσμος πολλές φορές πέρναγε τα όρια και ξέφευγε. Μείωνε παίκτες, ανθρώπους σοβαρούς, επαγγελματίες, με οικογένεια, δεν κολλούσε πουθενά. Αυτό ήταν αποδεκτό, καταλάβαινα τις αντιδράσεις του κόσμου ακόμη και αν η κατάσταση πολλές φορές ξέφευγε. Όμως αν σήμερα μου δινόταν η ευκαιρία όλα αυτά να τα ξεγράψω δεν θα το έκανα.

Πλέον καταλαβαίνω ότι αυτά που έζησα εκείνα τα δύσκολα χρόνια με έκανα πιο δυνατό ώστε μετά μαζί με την υπόλοιπη ομάδα να τα σαρώσουμε όλα. Αφού τα πέρασα όλα αυτά μετά δεν φοβόμουν τίποτα. Θυμάμαι μετά την περίοδο που παίρναμε τα πρωταθλήματα, μετά από μία ήττα σε ντέρμπι είχαν έρθει πέντε φίλαθλοι έξω από το πούλμαν για να διαμαρτυρηθούν και οι νεότεροι παίκτες είχαν τρελαθεί από το άγχος τους. Εγώ γέλαγα γιατί είχα ζήσει εποχές με 10.000 άτομα έξω από τα αποδυτήρια μετά από ήττες, αυτό δεν ήταν τίποτα (γέλια)».



Η ιστορία του Ολυμπιακού άλλαξε με την απόφαση ενός ανθρώπου να σοκάρει το πανελλήνιο . Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς αποχώρησε από την ΑΕΚ και ανέλαβε τον «ερυθρόλευκο» πάγκο μετατρέποντας την ομάδα του Πειραιά στον απόλυτο πρωταγωνιστή του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ και οι ευρωπαϊκές επιτυχίες δεν άργησαν να έρθουν. Από τα χρόνια του στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν γνωστό ότι ο Μπάγεβιτς είχε το μαγικό άγγιγμα και ότι έπιανε στα χέρια του το εκτόξευε, κάτι που έζησε από πρώτο χέρι και ο Αμανατίδης.

«Ο Μπάγεβιτς ήταν ένας άνθρωπος που άλλαξε τον Ολυμπιακό και γενικότερα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ότι αναλάμβανε το έκανε με τεράστια επιτυχία και γι' αυτό εισέπραξε τόσο μεγάλο σεβασμό απ' όλους. Βέβαια έχει αδικηθεί και πολύ πιστεύω καθώς πολλούς από τους χαρακτηρισμούς που άκουγε ήταν άδικοι θεωρώ. Πιστεύουν ότι είναι ψυχρός ή απόμακρος, αλλά είναι ένα άνθρωπος με τα άγχη του, την αγωνία του, τις ευαισθησίες του, όπως όλοι μας. Ήταν μοναδικός ο τρόπος που προσέγγιζε τους ποδοσφαιριστές και έχω πάρει πάρα πολλά από εκείνον. Πραγματικά έχω να πω μόνο καλά λόγια για τον Μπάγεβιτς και όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι οι ποδοσφαιριστές με τους οποίους δούλεψε και του Ολυμπιακού, αλλά και της ΑΕΚ».


Ο Μπάγεβιτς να έγινε συνώνυμο με την επιτυχία και για να το καταφέρει αυτό δεν χαριζόταν σε κανέναν ποτέ. Μόνο με τη σκληρή δουλειά μπορούσε κάπαοιος να κερδίσιε την εμπιστοσύνη του «Ντούσκο» και ο Αμανατίδης του αποδείκνυε κάθε βδομάδα τους λόγους για τους οποίους πρέπει να είναι πάντοτε βασικός κάτι που γνωρίζουν καλά μέχρι και οι... φύλακες στο Ρέντη.

«Όταν έμαθα ότι θα με προπονήσει ο Μπάγεβιτς ένιωσα μία τεράστια χαρά. ήξερα ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει την ιστορία του Ολυμπιακού, όπως και έγινε. Ήταν πολύ τιμητικό για εμένα που ήμουν ένας από τους παίκτες που ήθελε, με βοήθησε πάρα πολύ, με καθοδήγησε και με εξέλιξε ως ποδοσφαιριστή, αλλά και ως άνθρωπο. Αυτό βέβαια ήρθε και με πολύ σκληρή δουλειά. Θυμάμαι πήγαινα πρώτος στο Ρέντη στις προπονήσεις και έφευγα τελευταίος. Οι φύλακες πολλές φορές με παρακάλαγαν να φύγω για να μπορέσουν να πάνε και αυτοί σπίτι τους και εγώ τους ζητούσα άλλη μισή ώρα για να βαρέσω μερικά σουτ ακόμη (γέλια)».




Μόλις λίγοι μήνες έχουν περάσει από την ιστορική κατάκτηση του Conference League από τον Ολυμπιακό και ακόμη τα δάκρυα χαράς δεν έχουν στεγνώσει στα μάγουλα των οπαδών του. Για έναν παλαίμαχο να βλέπει την ομάδα που υπηρέτησε και ακόμη αγαπά να ανεβαίνει σε μία τέτοια κορυφή, εκτός από την αναμενόμενη ευτυχία, δημιουργεί και μία καλώς εννοούμενη ζήλια, που πλέον ο ίδιος δεν μπορεί να παίξει σε έναν τέτοιο τελικό. Για τον Αμανατίδη αυτό δεν ισχύει καθώς με μία αποστομωτική απάντηση ξεκαθάρισε πως δεν είχε λόγο να ζηλέψει, διότι εκείνη την ημέρα και ο ίδιος... έπαιξε απέναντι στη Φιορεντίνα και δεν ήταν μόνος του, είχε στο πλάι του όλους τους συμπαίκτες με τους οποίους είχε συνεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια.

«Μα έπαιξα και εγώ στον τελικό εκείνη την ημέρα. Και εγώ εκεί ήμουν, εγώ και όλοι όσοι έχουμε φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού παίξαμε σε αυτό το παιχνίδι, όλος ο οργανισμός ήταν εκεί και έπαιξε απέναντι στη Φιορεντίνα. Μπορεί να μην φόραγα εκείνη την ημέρα τη φανέλα ή τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, αλλά έπαιξα και εγώ στον τελικό, όλοι μας παίξαμε σε αυτόν τον τελικό. Με την θετική μου ενέργεια, τη χαρά, το άγχος μου, ένιωσα ότι έπαιζα και εγώ. Καλύτερα απ' όλους μας θεωρώ το έχει πει ο Γιώργος Μασούρας, ότι αυτό το ευρωπαϊκό ανήκει σε όλους τους ποδοσφαιριστές που έχουν φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Είναι μία τεράστια τιμή για τον σύλλογο που κατάφερε να πάρει αυτόν τον ευρωπαϊκό τίτλο, για όλους μας, τους οπαδούς, τη διοίκηση, τους ποδοσφαιριστές, για όλους. Θέλω να πιστεύω ότι αυτή θα είναι μόνο η αρχή και όχι μόνο για τον Ολυμπιακό, εύχομαι και οι υπόλοιπες ομάδες να καταφέρουν να πετύχουν κάτι ανάλογο και γιατί όχι κάτι μεγαλύτερο. Έτσι μεγαλώνει και γιγαντώνεται το ελληνικό ποδόσφαιρο και ολόκληρο το πρωτάθλημα μας, με τέτοιες τεράστιες επιτυχίες».


Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Αμανατίδης έχει δηλώσει στην πάροδο των χρόνων, πως ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του Ολυμπιακού ήταν ο ελληνικός κορμός της ομάδας. Πλέον τόσα χρόνια μετά, βλέπει να φορούν τα «ερυθρόλευκα» παιδιά βγαλμένα από τα σπλάχνα του Ολυμπιακού, με τους Μουζακίτη, Κωστούλα, Τζολάκη και Ρέτσο, όχι απλώς να παίρνουν λεπτά συμμετοχής με την πρώτη ομάδα, αλλά να πρωταγωνιστούν και να γίνονται οι νέοι αστέρες του αύριο.

«Το να βλέπω αυτά τα παιδιά να παίζουν και να πρωταγωνιστούν στον Ολυμπιακό είναι χαρά Θεού για εμένα. Αυτά τα παιδιά είναι χρόνια στον Ολυμπιακό ξέρουν την ομάδα και το τι πρεσβεύει και νιώθω τεράστια χαρά και συγκίνηση όταν τα βλέπω να παίζουν. Τα βλέπω πλέον σαν να είναι δικά μου παιδιά. Χαίρομαι για την ομάδα μου που η διοίκηση, ο προπονητής, αλλά και ο κόσμος δίνει αυτή την ευκαιρία στα νέα παιδιά και αυτά βεβαίως δεν την αφήνουν να πάει χαμένη. Είναι σπουδαίο πράγμα να βλέπεις αυτά τα παιδιά να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητά, γιατί άλλωστε και εμείς κάποτε παιδιά ήμασταν και είχαμε τα ίδια όνειρα. Πιστεύω είναι κάτι που αρέσει να βλέπουν οι φίλαθλοι όλων των ομάδων, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος Ολυμπιακός για να χαρεί για αυτά τα παιδιά, όλο αυτό ξεπερνάει τα όρια των ομάδων και τις όποιας αντιπαλότητας υπάρχει».




Το ποδόσφαιρο πλέον έχει αλλάξει, όλα είναι εντελώς διαφορετικά. παλαιότερα υπήρχε μεγαλύτερος ρομαντισμός και αγνή αγάπη για τους συλλόγους και αυτό δεν είναι μία απλή διαπίστοση, αλλά κάτι που παραδέχονται όλοι οι... παλιοί που κάτι παραπάνω γνωρίζουν. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό και στα λεγόμενα του Γιώργου Αμανατίδη όταν «αναγκάστηκε» να απαντήσει στην πιο δύσκολη ερώτηση απ' όλες. Τι σημαίνει ο Ολυμπιακός για εσάς;

«Τι σημαίνει ο Ολυμπιακός για εμένα; Πώς περιμένεις να απαντήσω μία τέτοια ερώτηση; Πώς θα μπορέσω να τα χωρέσω όλα μέσα σε μόλις μία απάντηση; Ο Ολυμπιακός είναι η οικογένεια μου, το σπίτι μου, είναι η μισή μου ζωή. Έχω ζήσει απίθανες στιγμές με τον Ολυμπιακό που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ και θα τις κουβαλάω για πάντα μέσα μου. Το μεγαλείο αυτού του πολυαθλητικού οργανισμού είναι τεράστιο. Τεράστιες επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια, δύσκολες στιγμές, όμορφες στιγμές, θρίαμβοι, χαρές, λύπες, στεναχώρια, Τα έχω ζήσει όλα. Κάθε ένα από αυτά τα συναισθήματα έχουν τη δική τους σημασία. Και οι δύσκολες στιγμές είναι συμπαντικές στη ζωή, γιατί σε κάνουν να εκτιμάς ακόμη περισσότερο τις όμορφες όταν αυτές έρχονται. Αυτό πιστεύω μπορεί να το καταλάβει καλύτερα από τον οποιοδήποτε όποιος έχει φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού.

Δεν μιλάω όμως μόνο για το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, αλλά για όλους τους αθλητές και κυρίως αυτούς στον ερασιτέχνη. Ο Ολυμπιακός σήμερα δεν γιορτάζει μόνο το παρελθόν του, αλλά και το μέλλον του. Πρέπει όλοι μας να φροντίσουμε το μέλλον αυτό να είναι λαμπρό, όπως ακριβώς αρμόζει σε μία ομάδα του μεγέθους του Ολυμπιακού. Εμείς οφείλουμε να εμπνέουμε τα νέα παιδιά και αυτά θα βρουν στη συνέχεια τον δρόμο τους και βεβαίως με την υποστήριξη του κόσμου, γιατί η δύναμη του Ολυμπιακού είναι ο κόσμος του και για αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία».



Ο Ολυμπιακός λοιπόν σήμερα 10 Μαρτίου έχει γενέθλια και κλείνει τα 100. Η ευχή «Άντε και να τα χιλιάσει» είναι πολύ τυπική και ξύλινη και σίγουρα δεν αρμόζει για αυτή την ιστορική στιγμή. Ο Γιώργος Αμανατίδης αυτό ακριβώς το αντιλαμβάνεται ίσως και καλύτερα από τον καθένα και στο δικό του «χρόνια πολλά» δείχνει πώς πρέπει όλοι οι Ολυμπιακοί να γιορτάσουν και να χαρούν την σημερινή ημέρα.

«Σε αυτά τα 100 χρόνια έχουμε ζήσει πραγματικά τα πάντα και πρέπει να τα γιορτάσουμε όπως ακριβώς τους αρμόζει. Θα έλεγα ότι από εδώ και πέρα αυτή η ανοδική πορεία πρέπει να συνεχιστεί γιατί ο Ολυμπιακός σταθερά μεγαλώνει και προοδεύει και δεν πρέπει να σταματήσει να φέρνει επιτυχίες, θα πρέπει να συνεχίσει αυτό το κοινωνικό του έργο. Ο Ολυμπιακός δεν περιορίζεται μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Ο Ολυμπιακός κάνει ένα τεράστιο κοινωνικό έργο, είναι δίπλα στον συνάνθρωπο, στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, δίπλα στη νέα γενιά και προσπαθεί να κάνει τα όνειρα των ανθρώπων πραγματικότητα. Εύχομαι ο Ολυμπιακός και γενικότερα όλες οι ομάδες να μας δίνουν αφορμές για να βγαίνουμε στους δρόμους και να πανηγυρίζουμε. Μόνο ο αθλητισμός μπορεί να το καταφέρει αυτό».