O «Αλεξό» που δεν χάρηκε και δεν τον χάρηκαν

Αν κάποιος έλεγε πριν από λίγο καιρό ότι υπήρχε πιθανότητα να φύγει ο Γιώργος Αλεξόπουλος από την ΑΕΚ, το λιγότερο θα ήταν να του βάζαμε το χέρι στο μέτωπο να δούμε αν έχει πυρετό. Αν δεν είχε θα ψάχναμε τις αιτίες με οδηγό τον Φρόιντ. Κι όμως αυτή την στιγμή δεν αποκλείεται ο διεθνής κεντρικός αμυντικός να αλλάξει ποδοσφαιρική στέγη και να… μετακομίσει στην Κύπρο και την Ομόνοια.

Δεν θέλω να σταθώ τόσο στο πρακτικό κομμάτι του θέματος, στο οποίο πιστεύω ότι οι περισσότεροι έχουμε την ίδια άποψη. Ότι, δηλαδή, ο Αλεξόπουλος είναι παίκτης αξίας και σίγουρα αξίζει να φοράει την κιτρινόμαυρη φανέλα, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του συμβολαίου του, το καλοκαίρι του 2010. Θα μείνω στο συναισθηματικό, καθώς αν φύγει θα διαλυθεί μία σχέση την οποία ούτε ο παίκτης χάρηκε όσο ήθελε, ούτε η ΑΕΚ χάρηκε όσο μπορούσε. Στην πρώτη του χρονιά στην ομάδα έπαιξε σε όλα τα ματς και επιστέγασμα της άριστης απόδοσής του ήταν η κλήση του στην εθνική ομάδα. Με μία χρονιά πολύ καλή, σε ηλικία 29 ετών, όλα έδειχναν ότι είχε ανοίξει ένα δεύτερο μεγάλο κεφάλαιο στην καριέρα του, μετά τον Παναθηναϊκό. Στην καλοκαιρινή προετοιμασία του 2006, όμως, προδόθηκε από το γόνατό του. Τραυματίστηκε κι από τότε άρχισε μία προσωπική δοκιμασία που κράτησε πολύ περισσότερο από όσο και ο ίδιος περίμενε.

Δύο εγχειρήσεις και το μυαλό μερικών να έχει ήδη αρχίσει να πηγαίνει στο κακό. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστευαν ότι δεν θα ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. Αυτός όμως ούτε καν σκεφτόταν αυτό το ενδεχόμενο. Πήγε στο Βέλγιο, σε ένα ειδικό κέντρο αποκατάστασης, έδωσε έναν μεγάλο προσωπικό αγώνα και βγήκε νικητής. Επέστρεψε στην ομάδα λίγο πριν το τέλος των περσινών play off. Λίγο πριν μπει στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Νέας Σμύρνης, την ώρα που η ΑΕΚ ήταν μπροστά στο σκορ, ο Πανιώνιος ισοφάρισε και ο «Αλεξό» δεν έπαιξε τελικά. Κακός οιωνός και ενδεικτικός –ίσως- του τι θα επακολουθούσε. Ο ίδιος απτόητος. Θα έπαιζε ξανά ποδόσφαιρο, ήθελε-δεν ήθελε η τύχη. Φέτος το καλοκαίρι στα φιλικά άρχισε να παίζει. Ο Κυργιάκος ακόμα δεν είχε αποκτηθεί, ο Παπασταθόπουλος έφευγε για ξένα μέρη. Βασικός και στον πρώτο επίσημο αγώνα της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου. Καλύτερος παίκτης στην ήττα από την Ομόνοια, ήταν ο μοναδικός λόγος για να χαμογελούν οι φίλοι της ΑΕΚ. Από κει και πέρα μονιμοποιήθηκε ο Κυργιάκος, αλλά φαινόταν ότι ο Αλεξόπουλος θα παίξει αρκετά ματς. Κάρτες και τραυματισμοί, πάντα δίνουν αρκετές ευκαιρίες στον τρίτο στόπερ μίας ομάδας. Κι έτσι έγινε. Ο Κυργιάκος τραυματίστηκε, ο «Αλεξό» φώναξε: «Παρών»!

Τις τελευταίες μέρες όμως τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν. Ο Αλεξόπουλος φαίνεται να περνάει πίσω, σε σειρά προτεραιότητας, από τον Άλβες και αναπτύσσεται μία φιλολογία αποχώρησής του. Κάτι που δεν δείχνει απίθανο. Το άσχημο λοιπόν σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ο παίκτης μπορεί να φύγει από την ομάδα, χωρίς να έχει χαρεί καν αυτή την επιστροφή του στα γήπεδα. Ο ίδιος κατάφερε να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο, αλλά τα όσα έζησε φέτος μόνο ευχάριστα δεν είναι. Την ίδια στιγμή δεν τον χάρηκε ούτε ο κόσμος. Ο κόσμος που έχει αναπτύξει μαζί του μία ιδιαίτερη σχέση. Δεν ξέρω πόσα είναι τα παραδείγματα παικτών που φορώντας έναν χρόνο τη φανέλα της ομάδας και όντας εξαφανισμένοι τα επόμενα δύο, να έχουν γίνει από τους αγαπημένους της κερκίδας. Ίσως γιατί ποτέ δεν κορόιδεψε. Ποτέ δεν πίστεψε ότι είναι ο νέος-Μανωλάς. Ήταν ο εαυτός του, πάντα. Ένας παίκτης με πάθος, δύναμη και πίστη. Αυτόν αγάπησε ο κόσμος. Κι ο ίδιος αγαπάει την ΑΕΚ και θα ήθελε να δώσει πολλά αυτά τα τελευταία χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας. Ίσως όμως δεν προλάβει. Ίσως η Ομόνοια να πετύχει άλλη μία νίκη επί του Δικεφάλου φέτος. Ο χρόνος θα δείξει…

Επικοινωνία με τον συντάκτη: yanniskifon@hotmail.com