Μια ιστορία ζωής και θέλησης

Το όνομά του είναι Ρικ Χόιτ. Λίγο μετά την γέννησή του το 1962, οι γιατροί διέγνωσαν σπαστική τετραπληγία, λόγω της έλλειψης οξυγόνου στον εγκέφαλο κατά την διάρκεια του τοκετού. Οι αρμόδιοι επιστήμονες ήταν απόλυτοι: το νεογέννητο αγόρι θα έπρεπε να κλειστεί σε κάποια κλινική για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του, καθώς αυτή κάθε άλλο παρά φυσιολογική προμηνυόταν.

Ο μικρός Ρικ δεν μπορούσε να περπατήσει, ούτε καν να μιλήσει! Οι γιατροί δεν άφηναν κανένα περιθώριο ελπίδας στους δύο γονείς… Τόσο ο Ντικ ωστόσο, όσο και η Τζούντι προτίμησαν τον δύσκολο δρόμο. Αυτόν που θα έδινε μέσα από την – απαραίτητη - υποστήριξή τους την ευκαιρία στον μικρό Ρικ, να ενταχθεί στην κοινωνία, την εκπαίδευση, το χώρο εργασίας και τον (!!!!!) αθλητισμό!

Θαυμάζει την δύναμη της ανθρώπινης ψυχής: O Ανδρέας Κριαράς

Σίγουρα, πολλά ερωτήματα θα προκύπτουν από τον κάθε λογικό άνθρωπο, για το κατά πόσο ένα άτομο που πάσχει από σπαστική τετραπληγία μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος, της αγοράς εργασίας και του αθλητισμού. Πιθανώς και οι ίδιοι οι γονείς του αγοριού να είχαν τις δικές τους αμφιβολίες για το εφικτό της ένταξης σε καθένα από τα προαναφερθέντα κοινωνικά πλαίσια. Η συνέχεια όμως τους δικαίωσε και τους δικαιώνει μέχρι και σήμερα πανηγυρικά. Ντικ και Τζούντι, απέδειξαν περίτρανα πως με την δύναμη της θέλησης και την αγάπη για ζωή, όλα τα εμπόδια υπερπηδούνται.

Ο Ρικ εκπαιδεύτηκε με την βοήθεια ενός υπολογιστή που κατασκευάστηκε στο «Tufts University» με τον οποίο μπορούσε να σχηματίσει στην οθόνη του όποια λέξη ήθελε, με την βοήθεια ενός ειδικού κέρσορα και με ένα απλό κούνημα του κεφαλιού του. Το 1975 και σε ηλικία 13 χρονών οι αγώνες των δύο γονέων και του Ρικ δικαιώθηκαν και ο πιτσιρικάς με τις ειδικές ικανότητες εισήχθη σε δημόσιο σχολείο από το οποίο και αποφοίτησε με βαθμό που του εξασφάλισε την εισαγωγή του στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Το 1993, ο 31χρονος τότε Ρικ θα γίνει πτυχιούχος, με αριστείο στην ειδική αγωγή.

Πηγή ζωής, η αγάπη του για τον αθλητισμό

Η τεράστια αγάπη ωστόσο του Ρικ, δεν ήταν άλλη από τον αθλητισμό. Το έδειξε από την πρώτη στιγμή που ήταν σε θέση να εκφράσει τα συναισθήματα και τις επιθυμίες του στον περίγυρό του. Η πρώτη φράση που έγραψε στον ειδικά διαμορφωμένο για τον ίδιο υπολογιστή δεν ήταν «Hi Mom» ή «Hi Dad», αλλά «Go Bruins», αναφερόμενος στην ομάδα χόκεϊ πάγου των Boston Bruins, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πως συμμετείχε στις χαρές που προσφέρει ο αθλητισμός, όπως και κάθε άλλος νέος της ηλικίας του.

Την άνοιξη του 1977, ο Ρικ ζήτησε από τον πατέρα του να συμμετάσχει σε έναν αγώνα δρόμου απόστασης 5 μιλίων, που γινόταν προς τιμήν ενός παίκτη του χόκεϊ που είχε παραλύσει σε ατύχημα. Ο Ντικ δεν θα μπορούσε να αρνηθεί (αν και ποτέ του δεν υπήρξε δρομέας) και δέχτηκε να σπρώξει το αναπηρικό καροτσάκι του γιου του, μέχρι και τον τερματισμό της διαδρομής. Αμέσως μετά το τέλος του αγώνα ο Ρικ δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του: «Μπαμπά, όταν τρέχω αισθάνομαι σαν να μην είμαι άνθρωπος με ειδικές ανάγκες»…

Αυτό είναι το εφαλτήριο για αυτό που αργότερα θα ονομαστεί «Tem Hoyt». Πατέρας και γιος έχουν λάβει ήδη μέρος σε 1000 αγώνες συμπεριλαμβανομένων μαραθωνίων, διάθλων και τριάθλων. Στα επιτεύγματά τους συγκαταλέγεται και η ολοκλήρωση του (υπερ)μαραθωνίου των Η.Π.Α. το 1992, όπου οι δύο άνδρες διένυσαν απόσταση 3.375 μιλίων σε 45 ημέρες!

Σε ένα τρίαθλο, ο Ντικ θα κολυμπήσει έχοντας στο στήθος του ένα σκοινί που ήταν δεμένο σε μία βάρκα εντός της οποίας ήταν καθισμένος ο Ρικ, ενώ σε ένα δίαθλο, στο άθλημα της ποδηλασίας, ο πατέρας θα οδηγεί ένα διθέσιο ποδήλατο, στο οποίο συνεπιβάτης ήταν ο Ρικ.

Κάποια μέρα, ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Ρικ τι θα ήθελε περισσότερο από όλα να κάνει για τον πατέρα του. Ο «μικρός», με αφοπλιστική ειλικρίνεια και διαύγεια πνεύματος απάντησε: «Θα ήθελα να κάτσει εκείνος σε ένα καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ»!

Ο μαραθώνιος της Βοστώνης ήταν και επίσημα ο χιλιοστός στον οποίο έλαβε μέρος η «Ομάδα Χόιτ». Ο Ντικ ευελπιστεί να είναι σε θέση να τρέξει τον Ρικ σε μαραθώνιο, όταν θα είναι 70 ετών (το 2011). Και οι δυο τους πάντως δηλώνουν πως δεν είναι έτοιμη για αποχώρηση από την ενεργό δράση. Αυτά να τα ακούν κάποιοι πιτσιρικάδες οι οποίοι δεν φιλοτιμούνται να κουνηθούν από την καρέκλα ή τον καναπέ τους και προτιμούν να ανάβουν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, παρά να κάνουν χρήση λίγης από την θετική τους ενέργεια. Ο Ντικ και ο Ρικ δείχνουν τον δρόμο…

Τα λόγια ωστόσο πολλές φορές και ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις είναι περιττά. Το βίντεο που ακολουθεί (υπό την μελωδία του «I Can Only Imagine») μπορεί να προβάλει με πολύ πιο εμφατικό τρόπο, το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Όταν υπάρχει θέληση, όλα είναι δυνατά. Χρόνια σας πολλά!

Πατήρ και υιός Χόιτ επί τω έργω